Fietsen rockt – In ‘Op de fiets’ mijmert ex-Talking Head David Byrne over stadsontwikkeling en andere kunsten. Volg de gids!

David Byrne Thomas Rap, 333 blz, euro24,90.

Babes en bolides: daar draait het meestal om in de rock. Babes en bikes? Niet hip genoeg. In weerwil van een wereldhit als Queens Bicycle Race (‘ I want to ride my… ‘) en andere voltreffers als Luka Blooms The Acoustic Motorbike, Kraftwerks Tour de France, Red Hot Chili Peppers’ Bicycle Song en – wel, ja – The Ramblers’ Fietsen op de Heide.

David Byrne heeft echter nooit een loflied over tweewielers geschreven. Kwestie van dat goed te maken, heeft hij er nu een volledig boek aan gewijd. Byrne (‘Singer, artist, composer, director, Talking Head’, dixit barman Moe Szyslak uit The Simpsons) beweegt zich sinds het begin van de jaren 80 bij voorkeur voort op de fiets. Eerst deed hij dat enkel in zijn thuisstad New York, maar toen hij eind jaren 80 het bestaan van de vouwfiets ontdekte, nam hij zijn tweewieler ook mee op wereldtournee. Zijn ervaringen onderweg, in wereldsteden als Londen, Berlijn, Sydney en Manilla, heeft hij nu van zich afgeschreven.

Op de fiets is een beetje een lullige vertaling van de oorspronkelijke titel Bicycle Diaries, een al dan niet bewuste referentie naar The Motorcycle Diaries van Ché Guevara. Meer dan een pleidooi voor het belang van fietsen – ‘het houdt me geestelijk gezond’ – is dit een logboek vol interessante bedenkingen over stadsontwikkeling, kunst, literatuur, architectuur, politiek, religie, film en muziek. In Berlijn bezoekt Byrne bijvoorbeeld het Stasimuseum en trekt hij opmerkelijke parallellen met het Amerika van Bush – ‘Er was sprake van gevangenisstraf en marteling zonder duidelijk vonnis. Waar heb ik dat meer gehoord?’ En in Istanbul hekelt hij de eenvormigheid van de nieuwbouw, daar en elders in de wereld: ‘Onze eeuw zal een verzameling vrijwel identieke gebouwen nalaten.’

Byrne ontpopt zich in elk van die steden tot een alerte observator en een gezapige gids. Zijn stijl is rustig – een beetje op het tempo van het fietsen – en beredeneerd, maar nooit saai. Soms rijdt hij zichzelf klem in overbodige filosofische en ethische mijmeringen – ‘Doen dieren aan ontkenning?’ – maar dat neem je hem, ook wegens zijn vaak verdoken ironische humor, nooit kwalijk.

Op de fiets is geen manifest om iedereen aan het fietsen te krijgen, maar het heeft wel dat effect. In die zin is de appendix met veiligheid- en andere tips welkom. Al is een zin als ‘het is me een keer overkomen dat ik geen gevoel meer had in mijn ballen’ misschien net iets meer informatie dan wenselijk. Maar toch: altijd goed om weten dat een spandexbroek géén must is!

Karel Degraeve

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content