Er zit r&b in de Vlaamse klei. Sandrine kreeg een Zamu Award in de categorie ‘popular’, Hadise greep maar net naast de prijs voor ‘aanstormend talent’ en voor Leki hadden ze gerust een Inspiration Award mogen uitvinden – misschien een ideetje voor de volgende editie. Jaren na Leyers & Michiels heeft Vlaanderen opnieuw soulsisters. Mét ballen, deze keer.

Het licht gaat aan. Drie meisjes stappen een Antwerpse fotostudio binnen. Ze gaan op de witte vloer staan.

‘Een beetje naar links’, beveelt onze fotograaf. ‘Jààà, zo.’ Het zal zijn laatste aanwijzing zijn. De drie weten waar de lamp brandt.

Sandrine Vanhandenhoven is eenentwintig. Hadise Acikgoz twintig, Leki ( née Karoline Kamosi) achtentwintig. Drie jonge soulzangeressen mét ambitie. Het lot heeft per ongeluk DNA van Missy Elliott en Lauryn Hill in hun tengere lichaam gedropt. De gevolgen zijn dat er massa’s r&b in hun heupen zit en star-quality in hun lijf. Dat merk je zelfs als hun bewegingen niet door muziek begeleid worden.

Een paar uur later dooft het licht. De mascara wordt weggeveegd, de namaakkrullen gaan in de doos. De vrouwen worden weer meisjes. ‘Ik ben blij met die fotoshoot voor de Focus‘, zegt Leki. ‘Drie meisjes met Congolese en Turkse roots op de cover van een Vlaams boekje: vijf jaar geleden was dat totaal ondenkbaar geweest. Worden er eigenlijk posters van gemaakt?’

‘Ik had vroeger nooit een muziekposter in mijn kamer hangen’, zegt Sandrine. ‘Alleen een van Leonardo DiCaprio.’

‘Ik wel’, geeft Leki toe. ‘Uit de Joepie. Van New Kids On The Block. Zij waren ook mijn eerste concert, in Vorst. Heel indrukwekkend. Ze hadden destijds een gigantisch huis in New Jersey, waar iedere ‘kid’ zijn eigen kamer had. Via contacten van mijn grote zus (Ya Kid K van Technotronic; nvdr.) heb ik zelfs in het bed van Mark Wahlberg mogen slapen. Hij was er wel niet, maar toch…’

De twee anderen kijken verbaasd toe. ‘Dat heb ik nooit meegemaakt’, zegt Hadise. ‘Zelfs nu niet. Mijn mannelijke groupies zijn allemaal lief en braaf. Ze maken wat foto’s en dat is het dan. Er is wel ooit ’s een man geweest die zei: ‘Trouw met mij, Hadise.’ Hij was zat. Ik kan mij zelfs zijn gezicht niet meer herinneren.’

Een vraag, en snél!

Leki, begin vorig jaar zei je in ‘De Standaard’: ‘Het zou wel eens het jaar van de straffe vrouwen kunnen worden. (…) Hier in België zit veel talent in de r&b-hoek, en dat zou je dit jaar wel eens kunnen merken.’ Heb jij een glazen bol of zo?

Leki: Nee, ik voelde gewoon dat de platenfirma’s eindelijk begonnen te beseffen dat er een publiek voor is. Vijf jaar geleden was dat níet het geval. Er liepen al fantastische madammen rond, maar die kregen geen kansen. En let op: dit is nog maar een begin, hé. Er zal een hele lading r&b-artiesten volgen. De mentaliteit van de muzikanten is aan het veranderen. Vijf, zes jaar geleden gunde niemand een ander wat. Iedereen greep naar hetzelfde stuk zeep. Gevolg: niemand had de zeep vast.

Hadise: Terwijl: deze middag hebben we afgesproken om samen iets te doen. De Vlaamse Soulsisters. (lacht)

Leki: Voilà, dat bedoel ik nu. Tot voor kort was het compleet ondenkbaar dat we ooit zouden samenwerken. Laat staan dat we samen op de cover van de Focus zouden staan.

Hadise en Sandrine, jullie zijn bekend geworden via ‘Idool’. Schamen jullie je daarvoor? Skin zei ooit: ‘Met al die sterren uit ‘Idool’ kan je alleen maar medelijden hebben.’

Sandrine: Pfff… Het is nooit mijn droom geweest om zangeres te worden. Ik kan mij zelfs niet herinneren dat ik vroeger een cd heb gekocht. De eerste keer dat muziek mij raakte, was toen Elsie Moraïs meedeed aan de preselecties van Eurosong. Een zwart meisje dat graag zong: dat maakte indruk. Ik begon ook te zingen, zij het in de badkamer. Maar dat ik ooit in de muziekbusiness zou belanden: geen haar op mijn hoofd dat daaraan dacht. Ik deed mee aan Idool om me over mijn verlegenheid heen te zetten. Nu durf ik mij te laten gáán, maar dat heeft lang geduurd. En dan nog lukt het alleen maar op een podium. Op straat roepen ze soms: ‘Sandrine, zing ’s iets.’ Ik antwoord dan: ‘Wat is uw beroep? Doe dat eens!’ (lacht)

Hadise: Ik schaam mij niet dat ik aan Idool heb deelgenomen. Hoe je het ook draait of keert: dat programma is de enige manier om hier opgemerkt te worden. Zonder Idool was er van Sandrine en Hadise geen sprake geweest. Ik wou aan Vlaanderen vragen: ‘Geef mij een kans.’ De glitter en glamour van de muziekwereld interesseerden mij totaal niet. Maar het is wel een leuke bonus, natuurlijk.

Leki: Ik denk niet dat ik me ooit ingescheven zou hebben voor Idool, Maar ik heb makkelijk spreken. Mijn zus was artieste, het was bijna vanzelfsprekend dat ik in de muziekwereld zou terechtkomen. Ik stond al van heel jong op het podium, ik moest daar om de een of andere reden ook gaan staan. In het echte leven ben ik compleet sociaal gehandicapt, maar op een podium dus niet. Daar zit ik in een andere bewustzijnstoestand.

Jullie waren er alledrie vroeg bij. Is het niet vreemd om in een totaal andere wereld te leven dan je leeftijdsgenoten?

Sandrine: Ik denk daar wel eens aan als ik een afspraak heb met mijn boekhouder: ‘ Shit, ik ben nog maar 21.’ Of als ik tegen mijn vriendinnen over mijn manager begin. ‘Oehoe, ons Sandrine heeft een manager’, roepen ze dan. (lacht) Maar of ik daarom in een andere wereld leef? Ik vind van niet. Een van mijn beste vriendinnen heeft net de kapperszaak van haar grootvader overgenomen. Zij moet ook op haar eigen benen staan en verantwoordelijkheden opnemen, hé.

Hadise: Ik vind het soms wel wat onwezenlijk, de dingen die ik de laatste tijd meemaak. Vorige week gingen we in Thailand een videoclip opnemen. Van Thailand reisden we onmiddellijk door naar Turkije, en dan terug naar hier. Pas als ik thuis ben en rustig in een zetel zit, kan ik daarvan genieten. Op het moment zelf is het precies een film die je versneld afspeelt. Maar ik besef dat ik het nu moet doen. Later krijg ik die kans misschien nooit meer.

Leki: Ik heb nooit een andere wereld gekend. Op mijn veertiende zat ik al in het nachtleven, in cafés en discotheken. Nu ben ik er wat op uitgekeken. Als ik niet ergens moet optreden, zit ik zaterdagavond liefst onder een dekentje naar tv kijken. Dat mag ook wel, vind ik. Ik heb meer dan tien jaar het beste van mezelf gegeven. (lacht) Door mijn zus besefte ik wel al vroeg hoe belangrijk het is om je door de juiste mensen te laten omringen. Zij heeft dat veel te weinig gedaan: de zakelijke kant interesseerde haar niet. Dat is dodelijk, want de muziekbusiness zit vol parasieten. Ik was zestien toen ik mijn eerste contract tekende. Er zat een advocaat bij, maar toch heb ik mij daar laten doen. Een manager moet voor jou werken en niet omgekeerd. Veel artiesten vergeten dat, hé.

Sandrine: Mensen hebben ook een veel te romantisch beeld van het artiestenleven. Ik zal nooit mijn eerste optreden na Idool vergeten. Ik was de chique televisiestudio’s gewend, en plots stond ik in een café in Zottegem. De kleedkamer was in de koelkamer, te midden van een hoop bierbakken. Toen ik op het podium kwam, bleek er dertig man op mij te wachten. Dertig! (lacht)

Toen je een paar maanden geleden optrad in de AB, klonk er links en rechts gegrom. Terwijl: bij Joss Stone had wellicht niemand bedenkingen gehad.

Sandrine: Ik vind dat spijtig, echt waar. België is maar een speldenkop groot en toch blijven sommige mensen alles opsplitsen en in tweeën delen. Vlaanderen tegen Wallonië, VTM en Dag Allemaal tegen Humo, Focus Knack en Studio Brussel… En het straffe is: dat leeft enkel bij sommige mensen, hé. Die media zelf zijn totaal niet bezig met dat onderscheid. Op Studio Brussel draaien ze mijn single en ik heb opgetreden op Humo’s Pop Poll én het feest voor 20 jaar Dag Allemaal. Allez, het zou toch verschrikkelijk zijn mocht Studio Brussel zeggen: ‘We vinden jouw muziek wel goed, maar we draaien je niet omdat je in het verkeerde kamp zit?’

Leki: Ik heb daar ook last van gehad. Sommige mensen vonden mijn muziek not real, zeker in het hiphopmilieu. Terwijl: als er mensen zijn die voor alles zouden moeten openstaan, dan zijn het toch wel hiphoppers, zeker?

Een Amerikaanse recensente schreef over Joss Stone: ‘Behalve zwart kan échte soul maar drie kleuren hebben: James Brown, Al Green en Barry White.’

Sandrine: Pfff… Ik zing gewoon r&b omdat ik mij daar goed bij voel, de rest doet er niet toe. Maar zulke dingen leven hier dus ook, hé. Mensen hebben precies schrik om Belgische muziek goed te vinden. Laatst hoorde ik iemand op Q-Music zeggen dat hij ‘de laatste tijd meer en meer fier kon zijn op onze artiesten’. Dat soort reacties krijg je hier dus. ‘Het is zo slecht nog niet… voor een Belg.’ (lacht) Mensen die je een compliment willen geven, zeggen ook altijd dat je ‘internationale klasse’ hebt. ‘Moet dat dan?’, denk ik. ‘Is het fout om als een Belg te klinken?’ Hoe je het ook draait of keert: alles is internationaal, hé. Alles wordt in een bepaald land in een bepaald werelddeel gemaakt.

Hadise: Ik heb mijn plaat opgenomen in een studio in Mol, met mensen van hier, maar toen ze uitkwam, zei iedereen: ‘Straf spul, héél Amerikaans.’ Er waren zelfs mensen die vonden dat het té Amerikaans klonk. (lacht) Een paar weken geleden deed ik een handtekeningensessie in de Makro. Er kwam een vrouw naar me toe uit Hawaï: ‘I really love Milk Chocolate Girl’, zei ze. ‘You should come to America.’ Ik dacht echt: ‘Wauw, iemand uit Amerika, die mijn song bangelijk vindt.’ Maar tegelijk klonk het ook wel heel erg als: ‘ Come to daddy.’Mooi niet, dus. I’m staying with mummie.

Leki: Ik vind dat echt onnozel, dat soort reacties. Toegegeven: ik heb ook een periode gehad dat ik me heel hard spiegelde aan alles wat van Amerika kwam. Toen ik zestien was, aapten wij die rappers op MTV na. De eerste song die ik schreef, toen ik een jaar of zestien was, heette Bad Girls. (rapt)‘Boys, they make you happy, they make you sad (…) These two ladies say no. We have no time to waste with a gigolo. Bad girls, bad girls’. Ik schreef dat omdat het zo hoorde, niet omdat ik er echt zo over dacht. Ik trok alleen met jongens op, want meisjes van mijn leeftijd vond ik flauw. (lacht) Nu wil ik alleen nog maar muziek maken die van mij is. Er zitten zelfs Congolese invloeden in. Het grappige is wel: mensen komen mij nog altijd zeggen dat mijn muziek Amerikaans klinkt. Terwijl mijn vrienden in Amerika juist het tegenovergestelde zeggen. ‘It’s very different’– heel on-Amerikaans.

Vlaamse rockers kunnen geen hotelkamers trashen, omdat iedereen dat hier compleet bespottelijk zou vinden. Is er iets wat Vlaamse r&b-zangeressen niet kunnen?

Sandrine: Over getto’s zingen, zeker? Of over de East- en Westcoast? Dat zou ongelooflijk wannabe klinken . Maar voor de rest zie ik eigenlijk niet direct iets wat niet zou kunnen.

Is het niet moeilijker om inspiratie op te doen? Over George Bush kan je geweldige teksten maken, over Hugo Coveliers…

Leki: O, maar dat komt nog, let op mijn woorden. ’t Is maar een kwestie van tijd voor iemand opstaat die zegt: ‘Ik ga ze hier allemaal eens vierkant mijn gedacht zeggen.’ Iets om naar uit te kijken. (lacht)

En qua seks? Zien jullie een Vlaamse ooit teksten zingen à la Missy Elliott: ‘Pussy don’t fail me now/ I gotta turn this nigga out.’

Hadise: Nee, totaal niet. Ik had het in elk geval niet durven te zingen in mijn zangkotteke in Mol. (lacht)

Leki: Gek wel hoe hypocriet Amerika daarin is, hé. Als. Janet Jackson een tiet laat zien, staat het hele land op zijn kop. Maar ze kopen wél massaal platen van Missy Elliott, 50 Cent of Lil’ Kim (bekend van fijnzinnige teksten als: ‘That’s what I liked about him / He ate my pussy from dark till the mornin’ / Called his girl up and told her we was bonin’; nvdr). Enfin; mij niet gelaten, hoor. Ik vind het fantastisch dat iedereen zich kan uitdrukken zoals hij of zij dat wil.

Je leek heel beslist, Hadise, maar je zingt wél ‘Stir Me Up’ – ‘Hits me op’.

Hadise: Ja, maar ik bedoel dat niet letterlijk, je moet dat niet zo nauw interpreteren. Ik heb daar wel veel reacties op gekregen. Het zinnetje: ‘All I want is a bad boy, because I wanna be a bad girl.’ Veel mensen vonden dat s lettig klinken. Aan de andere kant… Mensen zien vaak ook dingen die er helemaal niet zijn, hé. Er waren er zelfs die Milk Chocolate Girl dubbelzinnig vonden, terwijl: dat gaat gewoon over melkchocolade. Om dáár iets in te zien, moet je al een héél verdorven geest hebben.

Sandrine: Toen ik Ass in check als single uitbracht, wist ik dat daar vragen over zouden komen. ‘Wat betekent ‘ass in check’? Is dat niet wat gewaagd?’ En dan het zinnetje: ‘Do me with the lights on / Do me at the window’… Vlaanderen blijft preuts, hè. In Nederland zouden ze daar nooit een probleem van maken. Als ik vroeger naar al die kinderprogramma’s op de Nederlandse televisie keek, dan was het ‘poep’ hier en ‘poep’ ginder. Dat soort woorden kan je je in Vlaamse kinderprogramma’s totaal niet voorstellen. Hier wordt er op televisie niet over – euh – uitwerpselen gepraat. (lacht)

Een journalist omschreef je na ‘Ass in Check’ als ‘een hoer in bed’. Raakt jou dat?

Hadise en Leki:(gechoqueerd): Wát? Een hoér?

Sandrine:(lacht ongemakkelijk) ’t Was een artikel van een jonge gast. Ik denk niet dat een gerespecteerde muziekjournalist zoiets zou schrijven. Maar ik trek mij dat niet aan. Ik vond het zelfs grappig. Ik heb de tekst van Ass In Check niet eens zelf geschreven.

Leki: (nog niet bekomen van de verbazing) Een ‘hoer in bed’: dat vind ik er echt wel over.

Intussen pompen platenfirma’s flink wat geld in jullie. Hadise naar Thailand voor een clip, Leki naar L.A. voor een clip met de choreograaf van Kylie Minogue…

Hadise: En dan vergeet je nog de featuring van Coolio in die clip. Daar was ik echt stikjaloers op.

Leki: (glundert) Coolio is een fantastische gast. Het klikte en daarom deed hij het zo goed als gratis. Maar da’s uitzonderlijk. De meeste internationale artiesten zeggen: ‘Show me some money and then we can talk.’ Ik herinner me dat wij ooit eens een prijs gevraagd hebben aan Kosheen. Die vroeg een paar honderdduizend euro: tien keer meer dan het hele album gekost had. (lacht)

Betekenen die investeringen dat jullie zelf ook meer toegevingen doen? Madonna deed destijds álles voor haar carrière.

Leki: Madonna is een fantastische vrouw, maar het klopt wel dat ze de standaards heeft verlaagd voor vrouwen in de muziek. Als er mensen zijn die niets weigeren, kan je zelf ook moeilijk het been stijf houden, hé. Maar ik trek mij op aan Missy Elliott. Zij heeft bewezen dat je het als vrouw ook kan maken zonder een beauty queen te zijn of naakt te poseren. Weet je wat het is? Je moet gewoon een evenwicht zoeken. Vijf, zes jaar geleden was ik niet bereid om compromissen te sluiten. Maar dat kan je gewoon niet maken. Iedereen in die wereld heeft bepaalde verwachtingen: de platenfirma, het publiek… Als je je ding wil doen, moét je af en toe toegevingen doen.

Hadise: Na Idool heb ik een paar aanbieding gekregen voor danceprojecten. Het was de kortste weg naar succes, maar ik heb meteen gezegd: ‘ No way‘.

En als ze vragen om je wat schaarser te kleden?

Hadise:(zucht) Daar heb ik niet echt problemen mee. Ik vind ook dat er veel te veel spel gemaakt wordt rond dat soort dingen. Neem Christina Aguilera. Die kreeg bakken kritiek voor haar clip van Dirty, terwijl: zo uitdagend was dat toch niet? In de clips van 50 Cent hebben vrouwen véél minder kleren aan. Maar van een man wordt dat gemakkelijker gepikt, hé. Mannen mogen alles, maar als wij wat bloot laten zien, is het kot meteen te klein.

Wat vind jij daarvan, Sandrine? Je stond onlangs op de cover van het mannenblad ‘Maxim’.

Sandrine: Ja, maar dat was een fatsoenlijke photoshoot om mijn album te promoten. Ik had geen string aan of zo, het was allemaal heel zedig. Ze hebben wel geprobeerd, natuurlijk. ‘Kan je dat niet uitdoen? En dat?’ (lacht)

Is het dan niet moeilijk om op je strepen te staan?

Sandrine: Nee, dat gaat vanzelf. Ik heb me nooit uitdagend gekleed, ik vind het al heel snel té. Vroeger droeg ik zelfs nooit een rok of een kleed. Ik voelde die drang niet, misschien omdat ik twee broers had. Tegenwoordig ben ik daar al wat soepeler in geworden, maar ik moet er echt mijn best voor doen. ’t Is zelfs zo erg dat mijn mama zegt: ‘Allez Sandrine, misschien moet je dat toch eens proberen…’ (lacht)

Leki: Ik ben met mijn principes wel al een paar contracten misgelopen, vrees ik. Maar het zit gewoon niet in mij. Als tiener was ik een echte tomboy. Kaalgeschoren kop, wijde kleren… ’t Is pas de laatste jaren dat ik (plechtig) Mijn Vrouwelijke Kant een beetje heb ontdekt. Mijn broeken worden alsmaar strakker, maar dat heeft dus niets te maken met de platenfirma.

Figuurlijk geven jullie je af en toe wél bloot. In de krant lazen we wanneer jij ontmaagd werd, Sandrine. De vraag is: willen we dat wel weten?

Sandrine: Maar ik heb dat dus nooit gezegd! Een journalist van Het Laatste Nieuws vroeg mij dat. Ik zei: ‘Ik weet het niet meer.’ ‘Hoe, ge weet het niet meer?’ Ik zeg: ‘Ja, ik weet het wel nog, maar ik ga het jou niet zeggen.’ Hij veronderstelde dus: na mijn zestiende. Ik heb de indruk dat journalisten meer op dat soort dingen kicken dan hun lezers. Tijdens Idool werden mijn ouders bijvoorbeeld vaak ge- interviewd. Dat deden ze bij alle kandidaten, maar op een bepaald moment heb ik duidelijk moeten zeggen: ‘Gedaan, ik wil dat niet meer.’ Ik wil ook niet dat ze mijn lief interviewen. De mensen hebben daar niets mee te maken. Maar wat hoor je dan? ‘Sandrine wil alle aandacht voor zichzelf.’ Nee, Sandrine wil alle aandacht voor haar muziek. Een magazine heeft mij ooit letterlijk gezegd: ‘Als je geen interview geeft over je lief, dan doen we geen promotie meer voor jouw cd.’ Vroeger zou ik gekwetst zijn door zo’n opmerking, maar nu denk ik: ‘Da’s dan jullie probleem.’ Ik ben daar veel harder in geworden.

Binnenkort ga je ‘Big Brother’ presenteren. Geen schrik voor het Walter Grootaers-effect?

Sandrine: Nee, ik doe dat omdat ik dat gráág doe.

Leki: Ik vind het ook goed dat je dat doet. Eindelijk meer kleur op tv! Niet dat er kleur moet zijn voor de kleur, natuurlijk, maar toch… Weet je, ik heb een vriend die vroeger achter de schermen werkte bij RTL. Op een dag was een van zijn collega’s ziek, en hij moest voor hem invallen op het scherm. De reacties die hij daarop gehad heeft! ‘Wat doet die aap op onze tv?’ ‘Wég met die neger!’ De media zijn nog altijd bang om mensen in beeld te brengen die er anders uitzien. Ik ben echt blij dat dat nu aan het veranderen is.

Jij was een van de eersten…

Leki: (onderbreekt)Ja, maar dat was iets anders. Mijn programma (Cool Sweat op TMF; nvdr.) gaat over r&b, daar werd ik als zwarte gewoon voor getypecast. Maar hoeveel allochtonen zie je in algemene programma’s, voor het grote publiek? Er zijn er bijna geen, hé.

Sandrine: En toch… ’t Is misschien raar om zeggen, maar voor mij heeft dat programma veel betekend, zeker omdat jijdat presenteerde. Ik herinner me nog goed de eerste keer dat ik jou als presentatrice zag. ‘Mama,’ riep ik, ‘komen kijken, een zwarte op tv!’ Ik denk dat ze wel twee uur voor het scherm heeft staan dansen, zo content was ze. (lacht) Dat Tatiana Silva vorig jaar Miss België werd en niet een of ander cliché-blondje, dat vond ik ook super. Ik vind dat vooral leuk voor mama’s van gekleurde kinderen. Het geeft aan dat er iets aan het veranderen is. Niet dat ik zélf ooit last heb gehad van racisme, maar het ís er wel nog altijd.

Leki: Ik heb dat ook. Als ik naar het nieuws kijk, denk ik soms: ‘Amai, wat gebeurt er toch allemaal in Antwerpen?’ Maar zélf heb ik daar eigenlijk totaal geen last van. Integendeel zelfs. Ik voel mij allesbehalve geviseerd.

Kijken jullie als allochtonen met lede ogen naar de opmars van het Vlaams Belang?

Leki: Ik vind het erg dat ze groter worden, want ze zien er heel respectabel uit. Daardoor zijn ze niet te onderschatten.

Sandrine: (na enig aandringen) Ik zeg liever niets over politiek in interviews. Ik denk ook niet dat er iemand op mijn mening over die partij zit te wachten. (Na Sandrines deelname aan Idool spuide allerlei extreemrechts tuig hatelijke berichten op webforums; nvdr.)

Waarom niet? Jullie zouden het perfecte uithangbord zijn tegen onverdraagzaamheid: gekleurd, geïntegreerd, aantrekkelijk én succesvol.

Sandrine: Tja, maar ik ben dus gewoon niet bezig met politiek. Misschien komt dat nog, maar nu nog niet.

Leki: Louis Michel heeft mij een keer gepolst, en een politicus die mij in De Laatste Show gezien had vroeg me of ik niet voor de SP.A wou opkomen. Ik had een vlotte indruk gemaakt, zei hij.

Hadise: Binnenkort zien we je dus in een deux-pièces en met een brilleke op?

Leki: No way. Ik denk dat ik heel snel gefrustreerd zou raken in de politiek. Ik heb anderhalf jaar in een onthaalbureau voor politieke vluchtelingen gewerkt. Ik was daar vol idealisme aan begonnen, maar ik werd er compleet zot. Er zijn systemen die je onmogelijk van binnenuit kan veranderen. Het was dweilen met de kraan open. Sindsdien weet ik: ik moet mijn idealisme op het podium uiten. Alleen zo kan ik iets veranderen. Door een…

Hadise:… straffe madam te zijn?

Leki: Voilà!

LEKI ‘WARRIOR GIRL’ UIT BIJ CNR RECORDS

HADISE ‘SWEAT’ UIT BIJ 2BRAINS

SANDRINE ‘THAT’S ME’ UIT BIJ SONY/BMG

Stijn Tormans en Wouter Van Driessche