Onomkeerbaar

Eerste zin Ooievaars brengen geluk.

Omdat Zoé geen vader heeft en haar moeder als poetshulp in een lokaal hotel onregelmatige uren klopt, wordt ze op internaat gestuurd. We schrijven jaren zeventig, toen leerlingen nog oxo speelden, nonnen hun leerlinges een plastic broek aantrokken wanneer ze ongesteld werden en de Italiëreis nog het hoogtepunt was van iedere middelbareschoolopleiding. En dat laatste al helemaal voor Zoé, die als een kleine detective heeft uitgevogeld dat ze wel degelijk een vader heeft en dat die in Firenze woont. Ze heeft zelfs zijn adres. Tijdens de schoolreis wil ze daarom ontsnappen, hem verrassen met haar verschijning en misschien wel bij hem blijven.

‘Vaderloze dochters van vondelingen zijn vroege vogelaars’, fluistert klasgenote Helga Zoé in het oor, en laat nu een van de eerste zaken die het meisje over haar moeder te weten komt toch wel zijn dat ze gevonden werd op de keldervloer van het hotel waar ze werkt. Het levert een extra verhaallijn vol uitdaging en verraad op in Ines Nijs’ vrij klassiek opgevatte debuutroman Onomkeerbaar. ‘De waarheid maakt een mens niet altijd gelukkiger’, vat de bejaarde zuster Godelieve op een bepaald moment de essentie van het boek – en misschien wel van het leven – samen.