Mark Romanek, met Robin Williams, Connie Nielsen, Michael Vartan, Eriq La Salle.

Met zijn afschuwelijke sentimentele draken bezorgt Robin Williams me al jaren koude rillingen maar in One Hour Photo is hij voor het eerst gewild griezelig (zijn niet op de generiek vermelde – en bijna onherkenbare – bijrol van een bommenlegger in The Secret Agent nu even buiten beschouwing gelaten).

One Hour Photo toont de sinistere keerzijde van Williams aimabele banaliteit: hij is hier niet langer de ondraaglijk opdringerige komiek maar een ronduit akelige en zielige figuur. Sy is een alleenstaande man die op de fotoafdeling van een supermarkt werkt en via de snapshots die hij ontwikkelt, binnendringt in het privé-leven van zijn klanten. Er is een ogenschijnlijk perfect burgergezinnetje dat hij al jaren volgt en wel in die mate dat hij denkt dat hij er deel van uitmaakt. Aanvankelijk heeft de obsessie van deze eenzame ziel alleen maar iets treurigs, maar als Sy ontdekt dat zijn modelgezin beduidend minder volmaakt is dan hij zich voorstelt, slaan de stoppen helemaal door.

De aard van Williams’ obsessie maakt van One Hour Photo een uitermate cinematografische thriller, verwant aan Michael Powells cultklassieker Peeping Tom. De protagonist dringt via aan de film verwante fotografische technieken binnen in de intimiteit van ‘zijn’ gezin, wat ons als toeschouwer in de onwennige positie van de voyeur dwingt. Naar Hollywood-normen is Sy beslist geen spectaculaire kierewiet maar de regisseur demonstreert duidelijk hoe een onschuldig Kodakje even gevaarlijk en destructief kan zijn als het wapenarsenaal van de meeste actiehelden.

Anders dan de meeste videoclipveteranen weet Romanek van wanten inzake continuïteit, coherentie en klassieke dramaturgie. Hij bouwt de spanning tergend langzaam op en maakt bijzonder doeltreffend gebruik van de klinische omgeving van Sy (het overbelichte laboratorium; de zo goed als lege supermarkt met zijn repetitieve consumptieartikelen; zijn even kleurloos als levenloos appartement, met als enige uitschieter de warme kleuren van de familiekiekjes die hij koestert en waarmee hij een volledige muur behangt).

Het goede nieuws is dat Robin Williams het hier niet bij houdt maar we in nog minstens twee andere films van zijn verontrustende make-over kunnen genieten: in Death to Smoochy waarin hij een moordzuchtige tv-presentator van een kinderprogramma speelt en in Insomnia waarin hij een gestoorde schrijver incarneert.

Patrick Duynslaegher,