Zelf noemt hij Béla Bartók en Sergei Prokofiev als zijn voornaamste invloeden, maar John Barry heeft op zijn beurt honderden componisten en songschrijvers geïnspireerd. Zo ook deze twee landgenoten.

Alex Callier (Hooverphonic, Hairglow)

‘Als kind was ik gek op James Bond zonder echt te weten wie die fantastische muziek geschreven had. Toen ik wat ouder was, heb ik ook Barry’s andere werk ontdekt en het werd een liefde voor het leven. Wat hem zo speciaal maakt? Vooral de originele modulaties en chromatische toonreeksen. Het zijn geen klassieke harmonieën, wat voor een speciale spanning zorgt, al klinkt zijn muziek ook jazzy en poppy. Toen we met Hooverphonic begonnen, zeiden veel mensen dat we door Portishead beïnvloed waren, maar dat klopte niet. Wij hadden net als hen gewoon veel naar John Barry geluisterd. Ik heb die invloed op onze muziek, met zijn strijkers, surfgitaren en andere Barrytoetsen, nooit ontkend. Integendeel. We hebben zelfs ooit een nummer geschreven op basis van een sample uit Space March(‘Capsule in Space’, nvdr.) maar omdat we de rechten niet konden krijgen, hebben we dat herschreven. Dat stukje komt trouwens uit de Bondfilm Moonraker uit 1979, die misschien mijn favoriete Barryscore heeft. Het is dus zeker niet zo dat hij na de jaren 60 geen straffe dingen meer gedaan heeft. Wel heeft hij veel soundtracks voor rotslechte films geschreven, maar zijn muziek loont altijd de moeite. Of ik straks naar zijn concert in Gent ga? Het staat verdorie al maanden met stip in mijn agenda. (Lacht)‘

Buscemi (aka Dirk Swartenbroekx)

‘Ik houd vooral van de vroege John Barry, die uit de jaren 60. Zijn score voor The Ipcress File uit 1965 ken ik van voren naar achteren en zit zeker in mijn top 100 aller tijden. Zijn muziek heeft een grote invloed op mij gehad, vooral in het begin van mijn carrière. Voor mijn eerste maxi’s was Barry’s stijl, met zijn mix van donkere exotica en jazz, net wat ik qua sfeer en tijdloosheid voor ogen had, al voegde ik daar nog dance-invloeden aan toe. Wat me aan zijn sound fascineert, zijn de experimentele arrangementen en de innovatieve percussie met bongo’s en conga’s. Het klinkt een beetje cocktailachtig en soms zelfs wat kitscherig, maar tegelijk is het uitermate beeldend en gaat er een warm, melancholisch en nostalgisch gevoel van uit. Aan een John Barrysample zou ik me echter nooit wagen. Daar is zijn muziek te bekend en herkenbaar voor. ‘