Films: ** (‘Heaven and Earth’), ‘Natural Born Killers’) tot **** (‘JFK’, ‘Any Given Sunday’) Extra’s: **** (Warner Home Video)

De immer controversiële Oliver Stone werkt nu aan een trilogie documentaires over politieke leiders die de westerse hegemonie uitdagen. Hij heeft intussen al uitgebreid Fidel Castro aan de tand gevoeld, is nu zijn film over het Israëlisch-Palestijnse conflict aan het monteren en zal zich daarna over de situatie in Noord-Korea buigen. Intussen is in de Jeruzalem Post al hard van leer getrokken tegen Stone omdat hij een anti-Israëlstandpunt zou innemen. De krant verwijt Stone dat hij ging praten met Yassar Arafat, maar verzuimt te vermelden dat hij ook al Shimon Peres, Ariel Sharon en Benjamin Netanyahu heeft ontmoet.

Wat Stone ook doet, het is nooit goed. In de regisseurscommentaren bij deze verzamelbox van vier Stonefilms van ongelijke kwaliteit, krijg je dan ook vaak een verongelijkte, paranoïde regisseur aan het woord die als een bulldozer doorraast over allerlei echte en vermeende tegenstanders van zijn werk en persoon. Stones tomeloze passie voor zijn vak (dat hij veeleer als een missie ziet) wordt ook doorgetrokken tot de digitalisering van zijn werk: de vier films worden geleverd met een groot assortiment bonusmateriaal, waardoor JFK en Any Given Sunday zelfs een extra schijfje kregen.

De vier films waren reeds afzonderlijk te koop, maar nu krijg je er een documentaire bovenop waarin de maker Charles Kiselyak voor de associatieve montagestijl van Stone gaat, maar vooral de megalomanie van de ondervraagde alarmerend de hoogte injaagt. Zo vergelijkt hij Stones films met Oorlog en Vrede van Tolstoj – niet het soort opmerking dat een regisseur die zichzelf afwisselend vergelijkt met Alexander de Grote, Homerus, F. Scott Fitzgerald en Picasso (‘ What’s wrong with a cubistic way of filmmaking?‘) tot een plotselinge opwelling van nederigheid noopt. Stone gaat tijdens het gesprek uitbundig tekeer tegen zijn kwelduivels (de media), maar ook tegen de ‘airheads’ voor wie je nu in Amerika films moet maken. Enpassant citeert hij ook Hitler, mijmert hij over het ‘mytho-poëtische’ niveau van zijn films, grijpt hij gretig naar militaire metaforen en suggereert hij dat de huidige Amerikaanse jeugd best een oorlogje zou meemaken om weer voeling te krijgen met de realiteit.

Op het extra schijfje met documentaire prijkt ook nog een zelden geziene studentenfilm Last Year in Viet Nam waarin filmstudent en ‘Namveteraan Stone zichzelf speelt en zijn narcisme (compleet met een douchescène waarin de camera uitgebreid over zijn billen glijdt) paart aan een slecht verteerde voorliefde voor de Marguerite-Durasachtige literaire ‘voice over’.