NRUS ***

MICHAEL VERGAUWEN in 'nRus'. Een 'onnodig' stuk , aldus regisseur Lucas Vandervost. © GF©WILLY WTTERWULGHE
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

INDOMMELEN TOEGESTAAN – ‘nRus’ van De Tijd verzamelt geknakte Tsjechovpersonages in een melancholisch berkenlandschap.

De Tijd

Tot februari op reis door Vlaanderen en Nederland

detijd.be

‘Kus me’, prevelt de jonge ‘lady in red’ Tanya Zabarylo. Ze tuit haar gestifte lippen pront naar voren. Geen kat die reageert. ‘Hou van me’, smeken de ogen van de dik en oud geworden vamp (een innemende Mieke De Groote) terwijl haar man (een vinnige Johan Van Assche) haar slaperig en onverschillig aanstaart. Ondertussen zwaait Michaël Vergauwen verweesd met vlaggetjes. Hij wordt evenmin opgemerkt door de anderen.

Neen, erg veel gebeurt er niet op het podium. En toch is nRus knap teksttoneel, ‘waar dommelen mag’, aldus actrice Tine Laureyns, voor wie deze productie na omzwervingen langs Flikken, Dubbelleven en Familie een welkome terugkeer naar de planken betekent. nRus is een onvervalste De Tijd-creatie: rustig, intiem toneel met het poëtische woord in de hoofdrol. Het was dan ook de wens van artistiek leider, regisseur en acteur Lucas Vandervost om een volstrekt onnodig stuk te maken. Zonder verhaal en met veel ’terrasgevoel’.

Samen met zes acteurs doorploegde hij Anton Tsjechovs oeuvre, waarin de personages worstelen met de stilstand in hun leven. Die stilstand turnen Vandervost en co om tot verlangen, mistroostigheid en melancholie. Zeven personages, in sobere kostuums die aan Tsjechovs tijd refereren, staren voor zich uit in een prachtig, zieltogend landschap van hangende berkenstronken. De vloer is bekleed met dik, wit papier en kraakt als verse sneeuw. Een subtiele lichtregie en fragiel klankendecor – met veel glas en belletjes – versterken de intimistische setting.

Saai wordt het zelden door de krachtige concentratie waarmee de meeste spelers de tableaus vivants vertolken. De eenzaamheid van de personages ontlokt hen subliem verwoorde gedachten. Meer dan een terrasgevoel bezorgt dit stuk de toeschouwer een ‘bankjesgevoel’. Van op een bankje in een sneeuwlandschap observeert die de passanten: gebroken zielen die hun ware liefde verloren zijn of nooit gevonden hebben, die verweesd tasten naar hoop of manisch de dood tegemoet huppelen.

Conclusie? nRus is fragiel, meanderend ‘dommeltheater’, dat de stilte en poëzie eert als antwoord op levensvragen. Soms weet het te weinig te vonken, waardoor het meer schilderij dan theater wordt.

ELS VAN STEENBERGHE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content