‘Ouders willen gehandicapte Burnell weg.’ ‘Britse ouders bannen eenarmige presentatrice.’ ‘BBC bant Burnell van scherm.’ Het zijn maar enkele van de titels die vorige week in de kranten verschenen, in de controverse rond de BBC-presentatrice Cerrie Burnell. Voor wie een paar dagen onder een rots heeft gezeten: Burnell is een vrouw met een aangeboren afwijking – ze mist een onderarm en hand – die sinds een paar weken enkele kinderprogramma’s presenteert op het digitale kanaal CBBC. Haar handicap bleef niet onopgemerkt, want volgens de berichten werd de Britse openbare omroep ‘overspoeld’ door reacties van verontruste ouders, die bang waren dat hun kinderen nachtmerries over de vrouw met één arm zouden hebben. Het was ‘een klachtenregen’, zoals het ergens genoemd werd.

Nu weet ik niet wat Frank Deboosere zou zeggen, maar als ik negen druppeltjes voel, ga ik toch niet meteen op zoek naar een plaats om te schuilen. Want dat is het totale aantal klachten over Burnell dat bij de BBCis binnengekomen: negen. En we hebben het hier dan wel over programma’s die door vele tienduizenden mensen worden bekeken. Als je het aantal ouders dat over Burnells handicap gevallen is in een percentage zou uitdrukken, moet je dus enkele nullen achter de komma gaan. Oké, toen de krant The Daily Mail over de heisa berichtte, kwamen ook daar enkele reacties binnen die niet door de beugel konden en moesten worden verwijderd. Maar opnieuw ging het maar om een handvol klachten en wie sinds de opkomst van het Web 2.0 een paar uurtjes rond heeft gesurft, weet wel dat de anonimiteit en snelheid van het internet niet bepaald het beste in de mens naar boven brengen.

De BBC heeft, in tegenstelling tot wat er hier en daar werd bericht, Burnell ook niet aan de deur gezet, en is dat evenmin ooit van plan geweest. Als de zender aan de wensen van – we herhalen het nog eens – negen mensen zou beginnen toe te geven, zullen er daar over een paar jaar niet veel mensen meer werken. Toen Jeremy Clarkson enkele maanden geleden in een aflevering van Top Gear een paar misplaatste grapjes over truckchauffeurs maakte, kreeg de BBC vijfhonderd officiële klachten en hij mag er ook nog steeds binnen. En dat is niet meer dan normaal, want gezien de kijkcijfers van de autoshow – die wekelijks een dikke tien miljoen Britten aan de televisie kluistert – kon je ook nauwelijks over een ‘klachtenregen’ spreken.

‘Overgrote meerderheid ouders neemt geen aanstoot aan eenarmige presentatrice’, klinkt natuurlijk minder goed als titel, hoewel dat hier veel dichter bij de waarheid aanleunde. Misschien zou het nog beter zijn om de reacties van een minieme minderheid gewoon dood te zwijgen, in plaats van die enkele klagers een megafoon te geven.

Stefaan Werbrouck