MEER DAN ÉÉN KEER STERVEN. WAT INSIDER GAVIN LAMBERT MET HET LEVEN VAN DE ONFORTUINLIJKE ACTRICE NATALIE WOOD DOET, IS RONDUIT BRILJANT.

GAVIN LAMBERT

FABER & FABER, 370 BLZ., a 24,90

Natalie Wood

Schrijver, scenarist en criticus Gavin Lambert leerde actrice Natalie Wood kennen via zijn vriend Nicholas Ray. De outcastregisseur (die Wood van haar maagdelijkheid had bevrijd) raadde Lambert aan om Wood te casten in Inside Daisy Clover (1965), Robert Mulligans verfilming van Lamberts gelijknamige roman. Op confronterende en experimentele manier echoot deze film (met Robert Redford als biseksueel) het verhaal van Wood zelf. Dat leven wordt volgens bijna uitgestorven kwaliteitsnormen door Lambert beschreven met kennis van zaken en zin voor geschiedenis. De schrijver is trouwens niet aan zijn proefstuk toe: doorheen de jaren vijftig leidde hij met veel intellectuele transparantie het filmblad Sight & Sound naar wereldfaam en ook schreef hij verscheidene biografieen (onder meer van Alla Nazimova en Norma Shearer).

Hoe kwetsbaar ze als kindvrouwtje ook uit de hoek kon komen, hoe intens ze ook kon lijden op het doek, Natalie Wood was een door de wol geverfde meid die met beide voeten op de grond haar loopbaan plande. Ze verwierf op al te vroege leeftijd universele roem: als kindsterretje smukte ze de kerstklassieker Miracle on 34th Street (1947) op. Op haar zeventiende speelde ze naast James Dean mee in Rebel Without a Cause (1955) en hielp zo een hele generatie een mythisch cachet te geven (dat na vijftig jaar nog steeds ‘modern’ aandoet). Haar hoogtepunt bereikte ze begin jaren zestig met West Side Story – dat ze verfoeide (ze kon ook helemaal niet zingen) – en Splendor in the Grass.

Met haar ‘eeuwige’ echtgenoot Robert Wagner vormde ze een nauwlettend gadegeslagen glamourkoppel. Affaires had ze met zowat alle jeunes premiers van de jaren vijftig en zestig, waaronder Warren Beatty en Christopher Walken. Ze was met die laatste en Wagner op de avond dat ze, volgens de officiële versie, verdronk toen ze een reddingsbootje aan een jacht probeerde vast te knopen. Lambert geeft voorzichtig en wijs álle versies. U kan dus zelf kiezen welke het best bij uw sensatiezucht past.

Dit buitengewone portret werd door Wagner nog erkend voor het bestond. Volgens hem zullen we het raadsel Wood nooit kennen voor Lambert zijn laatste woord over haar heeft geschreven. Uit het boek rijst een vrouw op in volle transformatie: een moderne vrouw op een breuklijn van ancien régime naar temps modernes, waardoor peis en vree nooit haar deel werden. Een vrouw ook die in het midden van de vorige eeuw bloeide maar met de val van het studiosysteem in het klassieke Hollywood gedoemd was om te verdwijnen. Als veertiger was Wood dan ook een gereserveerde, trouwe moeder maar verslaafd aan cocktails van medicijnen en alcohol. ‘Ik ben nooit gelukkiger of ongelukkiger geweest’, zei ze aan tafel, op de dag van haar (zelfgekozen?) einde in 1981. Jo Smets

Jo Smets