‘The Strokes is de beste jonge rockband van de planeet’, kopte Rolling Stone boven hun recensie van ‘Room on Fire’, het tweede album van de New Yorkees. Drummer Fabrizio Moretti legt uit waarom hij een kritiek in het mannenblad Hustler verkiest.

Extra op www.focusknack.be

Onze mening over ‘IS THIS IT’, het debuut van The Strokes.

The Strokes schitterden op hun debuut Is This It met een half drumstel, drie basnoten, rafelige gitaren en vooral een hoop attitude. Hun voornaamste bindtekst live luidt ‘We play no fuckin’ encores’, en ze hebben lak aan iedereen die hen thinking girls’ pinups noemt. Toen The Strokes zich marionetten voelden in een geschil met platenfirma RCA sloeg zanger Julian Casablancas een marketingverantwoordelijke hard in het gezicht om zijn zin te krijgen. Ze lasten een half jaar bezinning in vooraleer Room on Fire vorm kreeg.

Met de bewuste platenduts – een bebrilde kerel, nota bene – deel ik een taxi op weg naar het interview in New York. Gewapend met pepperspray en een vluchtroute begeef ik me naar de plek des afspraaks, waar ik verneem dat Casablancas verstek heeft gegeven en ik het met drummer Fabrizio Moretti moet stellen. No prob at all, want hij is eigenlijk de grote aandachttrekker van the Strokes. Moretti bedacht immers de uitgeklede sound van de groep door zijn drumstel te ontmantelen, is de lievelings-Stroke van Ryan Adams, laat overal een spoor van peuken en schuchter gebrachte wisecracks achter en deed actrice Drew Barrymore finaal voor hem bezwijken. Hij speelde bovendien ooit een concert met helse pijn om pas nadien te merken dat zijn hand al een tijd gebroken was. That’s entertainment!

Moretti dient zich AbFab-gewijs aan in een gerafeld jeansjasje en schijnbaar vijfdehands Coca-Cola T-shirt. Hij spreekt zacht en bedachtzaam, alsof ieder verkeerd woord het einde van The Strokes kan betekenen.

De plaat klinkt harder dan ‘Is This it’.

Fabrizio Moretti: Over het algemeen wel, maar met Under Control staat er toch ook een ballade op. Enfin, het past toch binnen onze definitie van het woord ‘ballade’ ( lacht). We wilden een logisch vervolg op ons debuut. De Strokes-sound wordt gemakkelijk afgedaan als seventiesmuziek. We zijn uiteraard beïnvloed door punk en rock, maar ook door grunge. Plus – wat nog belangrijker is – we hebben een geheel eigen stijl. We houden vast aan onze authentieke opnamemanier; in de mix poetsen we het absolute minimum op. Dat is niet uit luiheid, maar omdat we bij de eerste opname harder ons best zouden doen. ( lacht)

Er wordt gefluisterd dat ‘Meet me in the Bathroom’ over Courtney Love gaat. Is dat Julians antwoord op de song die zij schreef: ‘But Julian, I’m a little older than you’?

Moretti: Euh, stel die vraag aan Julian. His lying skills don’t stink. ( lacht)

Is de titel van de song ’12: 51′ een verholen gokterm? ‘Nine to one’?

Moretti: Verwar ons niet met Bon Jovi, we zijn geen harde gokkers. De song heette eerst Supernova, maar Julian verkoos een tijdsbepaling. Toen hij de tekst voor het nummer had geschreven keek hij op zijn horloge en gebruikte dat tijdstip.

Ik denk dat Julians invloed groter is geworden. Zijn teksten zijn nu nog beter, gevoeliger en grappiger. Vaak weet ik wel min of meer waar hij het over heeft, omdat we elkaar al zo lang kennen: dan raakt hij mij echt. Maar net zo goed begrijp ik er geen bal van.

Van Bon Jovi gesproken: er staan verschillende expliciete verwijzingen naar eighties-iconen op dit album. Is daar een speciale reden voor?

Moretti: Als we in een nummer knipogen naar Cyndi Lauper of Guns’N Roses, is dat omdat we fans zijn ( toont trots een G’NR pin op zijn jeansjasje). Het zijn subtiele eerbetonen, verdoken in een of andere gitaarriff. Net zoals de clip voor 12: 51 een hommage is aan Tron ( de CGI- Disneycultfilm uit ’82, gva).

Ik stel u vast teleur, maar Guns ‘N Roses is sinds ’87 geen goede referentie meer.

Moretti: Naah! Zij en Nirvana waren de eerste groepen die én fantastische muziek maakten én een supersterrenstatus wisten te bereiken. Daarvoor alleen al verdienen ze ons eeuwige respect. Voorheen waren enkel Whitney Houston en consoorten superster, nu is enkel Christina Aguilera nog zo groot. Begrijp me niet verkeerd: Radiohead en Beck zijn óók briljant en succesvol, maar niet zo gigantisch bekend en zo mythisch als Guns’N Roses. Ik was zo blij als een kind toen we Slash ontmoetten ( die aantreedt in de videoclip voor ‘Someday’; gva).

Even leek het of The Strokes een ‘one record-band’ zou worden. Tijdens de tour in Hawaï bleek de rek er stevig in te zitten. Hoe lang gaf jij The Strokes op dat moment nog?

Moretti: We wisten niet meer waar we het hadden: te lang getoerd te vaak ondeugend geweest. (glimlacht) Ook daarvoor al, tijdens de Amerikaanse tournee, stond het op springen. We waren moe, uitgeput, en we hadden tijd nodig om weer op onze positieven te komen. Nu, alles heeft zijn goede kant: dankzij die periode weten we nu hoeveel crap we kunnen verdragen.

Wat was de druppel die de emmer deed overlopen?

Moretti: Een rockumentary waarin haantjesrockers als Poison en W.A.S.P. naast hun openluchtzwembad lagen te emmeren dat ‘één jaar lang toeren vier jaar van je leven betekent'(‘ The Decline of Western Civilization Part II: the Metal Years’van Penelope Spheeris, gva). Het was zo beschamend, net omdat we ons daar óók in konden vinden. Het is bepaald niet de mooiste dag van je leven wanneer blijkt dat je iets gemeen hebt met Poison. ( lacht)

‘De song ‘Take it or leave it’ live spelen is als een fantastische blowjob’, zei je eens. Daar staan óók vijfduizend mensen op te kijken?

Moretti: Oh nee, laat het uit! ( lacht) Take it or leave it speelden we vrijwel steeds op het eind van onze set, en dat kwam met een zeker gevoel van voltooiing: closure with climax. Ach, uit zelfbehoud verkoop ik wel eens dat soort praat. Journalisten willen zoveel mogelijk over je privé-leven te weten komen, maar daar hoed ik me voor. Niemand wil zijn eigen loutering over vier pagina’s uitgesmeerd zien. Zeker niet als je weet dat je moeder meeleest. ( lacht)

Ryan Adams, een diehardfan, coverde jullie hele debuutalbum. Even overwoog hij om die songs uit te brengen. Ken je het verhaal van Basquiat, die de portretten van zijn vriendin overschilderde omdat hij ze beter wilde maken?

Moretti: Jij denkt dus dat Ryans versie van Is This It beter moet zijn dan de onze? Dat zou ik erg vinden, want Ryan was tijdens die opnames groggy door de pijnstillers die hij nam om zijn tandpijn te bezweren.

Dat zeg ik niet, maar coversongs zijn vrij nutteloos als ze niets toevoegen aan het origineel. En dat weet een groggy Adams ongetwijfeld ook.

Moretti: Ik heb zijn versie beluisterd: het klonk ontzettend goed, maar echt heel ánders. ( Adams zou alles gespeeld hebben op banjo en mandoline, gva) We hoeven niets te vrezen. En het verschil met Basquiat is dat hij een uniek werk veranderde, terwijl Ryan niet aan onze plaat knoeide.

Slotvraagje: is het om jullie viriliteit te onderstrepen dat jullie een lovende recensie in het ranzige rukblaadje ‘Hustler’ belangrijker vinden dan één in ‘Rolling Stone’?

Moretti:Hustler is sweeter. Serieus: we liepen de afgelopen twee jaar op de tippen van onze tenen. Ieder toonaangevend tijdschrift leek ons ineens leuk te vinden, en ofwel wordt je ego zo enorm gestreeld dat je jezelf geen vragen meer stelt, ofwel ben je heel erg op je hoede, want voor hetzelfde geld spuwt iedereen je na de mediagekte weer uit. Daarom is het oordeel van een blad dat chicks boven hypes verkiest belangrijker. Zij moéten ons niet goed vinden: hun blote grieten staan mijlen verwijderd van muziektrends. ( lacht) Naakte grieten zijn eerlijk!

Door Gunter Van Assche

Het is bepaald niet de mooiste dag van je leven wanneer blijkt dat je iets gemeen hebt met Poison.