Hoewel hij niet minder dan een monument is, blijft Marc Moulin aan deze kant van de taalgrens een nobele onbekende. Onze Waalse broeders eren hem voor zijn nieuwe soloplaat en zijn 65e verjaardag met een biografie: ‘Les Neuf Vies de Marc Moulin’. Een overzicht van een gevulde carrière.

‘Neuf vies’ zijn een hele hoop levens, maar in het geval van Marc Moulin lijkt dat niet eens overdreven. In het jaar waarin hij 65 wordt, kan de Brusselaar terugkijken op meer carrières dan er in negen mensenlevens lijken te passen. Hij was zowel radio- pionier als jazzmuzikant, producer, auteur, theatermaker, columnist en televisiepresentator. En tussen de bedrijven door vond hij in de jaren 70 ook nog eens een paar nieuwe muziekgenres uit, waar grote fans als Air, Daft Punk, Moby, Gorillaz en Saint Germain twintig jaar later hun voordeel mee deden.

Met Placebo – de eerste groep van gitarist Philip Catherine – koppelde Marc Moulin de jazz aan de funk en de elektronica, en produceerde hij het soort geluid dat later omschreven zou worden als triphop avant la lettre. En met het prettig gestoorde synthpoptrio Telex zette hij daarna de bakens uit van de hedendaagse elektronica. Single Moskow Diskow ging wereldwijd meer dan twee miljoen keer over de toonbank en leverde Moulin erkenning op tot ver buiten onze landgrenzen: jubelrecensies in NME en Melody Maker, een contract met de Amerikaanse entertainmentgigant Warner Bros én een schare internationale fans als Carl Craig, Jeff Mills en Billy Gibbons van ZZ Top, die Telex zelfs eerden op de platenhoes van Antenna.

‘We dachten altijd dat België behalve wafels niets interessants te bieden had’, schrijft een Engelse journalist. ‘Maar toen hadden we Telex nog niet ontdekt.’ En toen de groep vorig jaar een reünieplaat opnam, vroeg Depeche Mode heel beleefd of ze alstublieft dank-uwel geen remix konden maken van hun nummer A Pain That I’m Used To.

Een paar soloplaten later, begin jaren 90, vond Marc Moulin dat het mooi was geweest. Intussen had hij ook Front 242 geïnspireerd en als presentator baanbrekende rockradio gemaakt, die later als voorbeeld zou dienen voor Studio Brussel en Radio 21. Genoeg om met brugpensioen te gaan, vond hij, en zijn dagen te vullen met het schrijven van theaterproducties en columns voor het Waalse weekblad Télémoustique. Maar dat was buiten de Fransman Saint Germain en de loungerage gerekend die eind jaren 90 losbarstte. Op slag bood het prestigieuze label Blue Note Marc Moulin een contract aan om opnieuw synthjazz te maken – een genre dat hij per slot van rekening al in de jaren 70 uitgevonden had. En zo bezorgde hij zichzelf nog een mooie fin de carrière met de soloplaten Top Secret, Entertainment en I Am You.

Zelf is Marc Moulin te bescheiden om lang stil te staan bij de pioniersrol die hij vervulde, of bij de biografie die hem nu te beurt valt. ‘Ik weet me geen houding te geven bij dat soort dingen’, zegt hij. ‘Ik zie mezelf helemaal niet als Een Vernieuwer – bij zulke woorden denk ik altijd aan Nobelprijswinnaars, die de mensheid écht vooruitgeholpen hebben. Als ik al ergens belangrijk in ben geweest, dan is het in de onbelangrijkheid.’

Door Wouter Van Driessche