The Unbearable Lightness of Being, The English Patient en Chocolat maakten van haar een wereldster, maar Juliette Binoche (46) speelde ook mee in films van Godard, Kieslowski en Haneke. Nadat ze eerder het kokette gezicht van L’Oréal was, siert ze nu de officiële poster van Cannes en die van Copie conforme.

Kiarostami heeft de film geschreven met jou in gedachten. Kennen jullie elkaar al lang?

Juliette Binoche: (Knikt) Al een jaar of twaalf. Taste of Cherry heeft mij indertijd zo diep ontroerd dat Abbas meteen op mijn verlanglijstje stond van regisseurs met wie ik ooit nog wilde werken. Zijn liefde voor het landschap, voor mensen op de dool, en de natuurlijke manier waarop hij filosofeert over de liefde en het leven zijn uniek. Abbas had me al verschillende keren gevraagd om naar Teheran te komen, maar wegens de politieke situatie ginds was dat niet evident. Toen hij me drie jaar geleden opnieuw uitnodigde, dacht ik: ‘Als ik weer weiger, zal ik daar mijn hele leven spijt van hebben. Als ik toestem, zal ik er misschien spijt van hebben.’ Dus ben ik toch geweest, al wist ik niet welke verrassing me te wachten stond.

Hoe bedoel je?

Binoche: Toen ik het vliegtuig uitstapte, stonden tientallen journalisten me op te wachten. De volgende dag stonden Abbas en ik zelfs op de voorpagina van de kranten. Op dat moment was er nog geen sprake van Copie conforme. Net voor mijn vertrek vertelde hij plots iets wat hij zogezegd zelf had meegemaakt tijdens zijn rondreis door Toscane. Achteraf bleek dat het uiteraard volkomen verzonnen verhaal van Copie conforme. Door te doen alsof het een autobiografische anekdote was, wilde hij blijkbaar polsen of het me interesseerde en of het wel geloofwaardig was. Hij heeft me er dus leep ingelokt.

Je speelt een Française die met een Britse kunsthistoricus op date trekt door Toscane. Was je vertrouwd met dat milieu?

Binoche: Toch wel. Ik schilder, net als Abbas. Bij mijn bezoek aan Teheran heb ik hem trouwens een van mijn schilderijen cadeau gedaan. Vandaar dat ik ook al verschillende keren in en rond Arezzo geweest was, met zijn prachtige musea, kerken en palazzi. Mijn personage mag dan uit de koker van Abbas komen, hier en daar kon ik er mijn eigen accenten en dialogen aan toevoegen. Het kwam erop aan een evenwicht te vinden tussen aantrekken en afstoten, tussen het opwekken van sympathie en afkeer. Ik bedoel: bij momenten is mijn personage onuitstaanbaar en hysterisch, zeker wanneer ze weer eens naar de man uithaalt. Ik heb mijn vriendje al gewaarschuwd: ‘Neem het alsjeblief niet persoonlijk. Dit gaat niet over jou en in het echt zou ik zoiets nooit zeggen.’ Hij geloofde me. (Lacht)

De man in kwestie wordt vertolkt door de Britse operazanger William Shimell, die nooit eerder voor een camera had gestaan. Heb je hem moeten coachen?

Binoche: Nu en dan, al bleek William een natuurtalent. Tijdens de eerste dagen heb ik hem verschillende keren op het hart gedrukt dat hij de dialogen niet alleen moest uitspreken, maar ook moest menen. Hij moest dus niet bang zijn om me uit te schelden of om het conflict op te zoeken. In het begin blokkeerde hij af en toe en je zag ook dat de passiviteit van zijn personage hem frustreerde. Toen we na een week die restaurantscène draaiden waarin hij eindelijk eens naar mij mag uithalen, kwamen al zijn woede en frustraties er in één gulp uit. Tijd voor wraak. Heel even vreesde ik zelfs dat hij dat restaurant zou slopen.

In het najaar sta je naast Al Pacino in de Amerikaanse misdaadthriller ‘Son of No One’. Je bent echt een van de weinige sterren die al jaren probleemloos tussen arthouse en mainstream schipperen.

Binoche: Ik houd van afwisseling en kijk totaal niet neer op mainstream-cinema. Het belangrijkste voor mij is de kwaliteit van het script en de regisseur. Plus: het gevoel dat je overhoudt aan de verkennende gesprekken met de producenten. Ik bevind me in de luxepositie dat ik het niet meer voor het geld hoef te doen en aan aanbiedingen heb ik nog steeds geen gebrek. Wie weet, word ik straks nog wel de nieuwe Bondgirl, al betwijfel ik of ik daar op mijn 46e nog voor in aanmerking kom. (Lacht)

Klopt het cliché dat actrices na hun veertigste moeilijker aan de bak komen?

Binoche: Dat hangt ervan af. Voor dure Hollywoodfilms zeker, omdat die vooral op tieners mikken. Voor onafhankelijke projecten geldt dat dan weer niet. Ik ben er in elk geval gerust op. Ik ben niet van plan om me plastisch te laten bijwerken en erbij te lopen als een kopie van mijn jongere zelf. Dan liever het origineel met alle rimpels en verzakkingen. (Lacht)

Door Dave Mestdach