‘MIJN AUDITIE VOOR WAT ALS? WAS ÉÉN LANGGEREKT SHOOT ME NOW-MOMENT’

Charlotte Timmers © Charlie De Keersmaecker

Hardcore Limburgs, getalenteerd en alomtegenwoordig op uw tv de komende maanden: Charlotte Timmers, het nieuwe gezicht van Wat als?, is goed op weg om de vrouwelijke Matteo Simoni te worden.

‘Waar ligt dat ding nu?’

Charlotte Timmers zit gehurkt voor de snoepkast tussen de dozen Oreo’s te zoeken.

‘Wat ben je kwijt?’

‘Robins paspoort. Ik vind het nergens.’

‘En waarom zoekt Robin het zelf niet?’

Ik wijs naar Robin, die languit op de bank naar Njam! ligt te kijken.

‘Geloof me, het is beter voor ons allebei dat ik het zoek.’

Ze had me gewaarschuwd: als ik ’s avonds kwam, moest ze eerst nog de koffer van haar lief pakken. Wat ik niet doorhad, was dat ze het meende. Wat ik ook niet wist, was dat haar lief Robin Pront heet. Pront is behalve de regisseur van D’Ardennen ook een personage op zich. Een lieve jongen, daar niet van, maar met de stunteligheid van inspecteur Clouseau. Timmers heeft een punt: het is beter voor iederéén als zij het zoekt.

‘Lukt het met mijn valies?’ roept Pront vanaf de bank.

‘Ik ben ermee bezig, schatje.’

‘Meen je dat nu?’ vraag ik.

‘Hij is zenuwachtig’, zegt ze met zachte stem. ‘Morgen gaat hij naar Los Angeles om de Oscarscreenings van D’Ardennen bij te wonen en te promoten. En sowieso is hij niet goed in reizen. Bij elke controle aan de luchthaven wordt hij uit de rij gepikt, puur omdat hij er zo nerveus uitziet.’

‘Eigenaardige dynamiek hebben jullie.’

Ze lacht. ‘Zoals mijn moeder altijd tegen me zegt: “Zolang gíj maar gelukkig zijt.”‘

Het is halfnegen ’s avonds. Timmers is net haar kleren gaan passen voor De bende van Jan de Lichte, een historische fictiereeks naar het boek van Louis Paul Boon. Ze heeft de hele dag in een dichtgesnoerd korset doorgebracht. De reeks zal ten vroegste eind 2018 op VTM te zien zijn, maar het is niet dat Timmers tot dan om beeldtijd verlegen zit. Behalve het zorgzaamste lief aller tijden is Timmers ook een opkomende actrice in de Vlaamse tv-wereld. Vanaf deze week is ze samen met Matteo Simoni een van de twee nieuwe gezichten van Wat als?, dat aan zijn derde seizoen begint. Begin volgend jaar heeft ze ook een grote rol in Beau Séjour van Kaat Beels en Nathalie Basteyns – als die reeks niet nóg eens wordt uitgesteld, tenminste. 28 is de Zonhovense, en ze lijkt nu al haar grote doorbraak te kunnen forceren.

Ondertussen zorgt ze al een maand lang voor enkele van de grappigste tv-fragmenten van het najaar met Nu Terzake met Charlotte Timmers, een rubriek in De ideale wereld waarin ze politieke figuren tot de meest geschifte antwoorden kan verleiden. Van Geert Bourgeois (N-VA) die olijk met zijn handjes draait tot Rudy De Leeuw (ABVV) die toegeeft dat hij op xtc aan het trippen is: Timmers geeft, onder het mom van Ketnet-presentatrice, haar eigen draai aan het Ushi-genre. ‘Hey you piepeloe!’: het is een quote die Geert Bourgeois nog lang zal achtervolgen.

CHARLOTTE TIMMERS: Blijkbaar ben ik bijzonder geloofwaardig als spring-in-’t-veld. (lacht) Niemand van de geïnterviewden had iets door. Terwijl de camera- en de geluidsman tijdens de helft van de opnames naar de grond stonden te staren om hun lach in te houden.

Het plan achter de rubriek zat goed in elkaar. We deden ons voor als een ploeg van Ketnet. Ik had een kleurrijk jurkje aan, vlechtjes in mijn haar en stelde de meest kinderlijke vragen. ‘Wat is je lievelingsdier?’ – dat genre interview. Als de opname erop zat en de politicus en zijn gevolg de kamer verlieten, vroegen we of we nog even een introotje mochten opnemen. Waarna ik een wit hemd aantrok en mijn haar in een staart deed – de serieuzemensenlook – en een reeks ernstige politieke vragen stelde, die daarna doorheen de antwoorden van de eerste opnames gemonteerd werden. Heel spannend allemaal: toen we buitenkwamen, voelde het soms alsof we stiekem iets gepikt hadden.

Heb je nog geen klachten binnengekregen?

TIMMERS: Nee, ik denk dat de politici erom konden lachen. Of liever: ik denk dat ze er uitéíndelijk om konden lachen. Wat al een hele opluchting was. Ik heb een paar nachten slecht geslapen voor het eerste filmpje werd uitgezonden. Ik was bang dat ze veel bozer zouden zijn.

Ik denk niet dat we het nog eens zullen kunnen overdoen. We hebben er vier of vijf in bulk opgenomen. Om evidente redenen. Ik denk dat alle alarmen afgaan als er nu nog een kinderprogramma naar een kabinet belt. Het zal De ideale wereld geen tweede keer meer lukken.

Ook al omdat je gezicht de komende maanden net iets bekender zal worden: in het derde seizoen van Wat als? word je, samen met Matteo Simoni, deel van de vaste cast. Je ex-lief, als ik goed geïnformeerd ben.

TIMMERS: Mijn eerste liefje zelfs. We hebben samen in het Lemmensinstituut ons middelbaar gedaan – hij zat een jaar hoger -, maar eigenlijk kenden we elkaar daarvoor al. Hij komt uit Kuringen, ik uit Zonhoven, dat ligt niet ver van elkaar. Wat als? heb ik aan hem te danken. Matteo zei altijd: ‘Als Smos ooit een Limburgs lief heeft in Safety First, moeten ze jou vragen.’ Uiteindelijk is die rol er nooit gekomen, maar Shelter, het productiehuis achter Safety First, had mijn naam wel onthouden toen het aan het derde seizoen van Wat als? begon.

Ik dacht eerst dat het een grap was toen ze me zeiden dat ik de rol had. Ik moet zowat de minst grappige auditie ooit hebben gedaan voor Wat als? Toen ik ’s ochtends opstond voor de screentest werd het zwart voor mijn ogen, zo zenuwachtig was ik. Tijdens de auditie was ik zo bedrukt dat niemand lachte. Iedereen voelde die nare sfeer. Het was één langgerekt shoot me now-moment. Niks zo pijnlijk als grappig moeten zijn en daar niet in slagen. Maar achteraf kreeg ik dus telefoon met de vraag of ik wilde meedoen. Blijkbaar hebben ze door mijn zenuwen heen kunnen kijken.

Is comedy wat je het liefst doet als actrice?

TIMMERS: Het is waar ik het meest naar teruggrijp als ik zelf televisie kijk. Arrested Development, Parks and Recreation, It’s Always Sunny in Philadelphia, Freaks and Geeks: er staan nogal wat komische reeksen in mijn top tien aller tijden. Ik merk ook dat ik het meest opkijk naar vrouwen zoals Amy Poehler en Tina Fey, die uit de Saturday Night Live-school komen. En Rachel Green uiteraard. Ik ben een grote Friends-fan.

Al wil dat niet zeggen dat ik me louter als een comedyactrice zie. Beau Séjour is een mysteryreeks – ik speel de stiefzus van Lynn Van Royen, die de moord op zichzelf moet onderzoeken. De bende van Jan de Lichte is dan weer een kostuumdrama. Ik heb het daarnet nog gemerkt: er is heel weinig plaats voor humor als je vastgesnoerd zit in een korset. En zo is het perfect voor mij. Ik kan in korte tijd heel verschillende dingen doen. Uiteindelijk is dat waar je als actrice op hoopt.

Met drie rollen in enkele maanden tijd lijkt je acteercarrière vertrokken.

TIMMERS: Vertrokken is een groot woord. Ik heb veeleer het gevoel dat de dingen een paar keren op de juiste plek zijn gevallen, en dat die series toevallig in elkaars buurt geprogrammeerd staan. Maar goed, ik heb werk, dat mocht ook weleens. Ik kruip al jaren door de modder, van de ene auditie naar de andere, om telkens opnieuw afgewezen te worden. Ik denk niet dat er een actrice is die vaker een ‘nee’ heeft gekregen dan ik. Serieus, noem een fictiereeks die de laatste twee jaar op tv geweest is, en ik ben ervoor afgewezen.

Mag ik proberen?

TIMMERS: (lacht) Doe maar.

Spitsbroers?

TIMMERS: Auditie gedaan voor de rol van kinesiste. Afgewezen.

Nieuw-Texas?

TIMMERS: Niet eens auditie mogen doen. Afgewezen per mail. ‘De casting zat al vol.’

De Ridder?

TIMMERS: Auditie gedaan voor de zus van Clara Cleymans. Jankend buiten gegaan. Afgewezen.

Er begint zich een patroon af te tekenen.

TIMMERS: Ik ben niet geweldig goed in audities, vrees ik. Ik maak me zo zenuwachtig dat ik blokkeer. Ondertussen begint dat beter te gaan, maar het is lang een probleem geweest.

Het ergste is dat ik na zo’n afwijzing vaak wel nog gebeld werd. ‘De regisseur heeft nog aan jou gedacht voor een rol. Allee, voor één scène. Niet noodzakelijk met tekst.’ Eindconclusie: ze zoeken nog iemand voor een naaktscène. Oké, ik heb niet eens zoveel problemen met naakt, maar dan moet het wel op mijn voorwaarden. Niet een of ander script met als enige regieaanwijzing: ‘zit naakt in de jacuzzi’.

Gebeurt dat vaak?

TIMMERS: Je kunt je niet voorstellen hoe vaak ik zo’n stukje scenario toegestuurd heb gekregen. En niet alleen ik: alle jonge actrices kunnen je zulke verhalen vertellen. De fictiewereld is niet meteen de meest vrouwvriendelijke voor jonge actrices. Heel veel goeie rollen zijn er niet om je te bewijzen.

Wanneer begon het voor jou te keren?

TIMMERS: Met Beau Séjour. Die auditie was een ultimatum dat ik voor mezelf had gesteld. De reeks speelde zich af in het Maasland, ze zochten een actrice om de ietwat rebelse stiefzus te spelen. Een rol die me op het lijf geschreven was. Ik dacht: als ze me zelfs niet willen als Limburgse marina, dan stop ik er beter mee. Dan cut ik mijn losses en ga ik iets anders doen. Ik was al aan een opleiding als vertaler begonnen aan de hogeschool. Net daardoor denk ik dat ik de rol ook had. Ik had het losgelaten. Voor het eerst was ik op mijn gemak.

Het zal melig klinken, maar Robin zit er ook voor veel tussen. Als ik nu auditie doe of op de set sta, denk ik vaak: ‘Wat zou Robin doen?’ Die trekt zich nergens iets van aan, en dat is zijn kracht. Die jongen heeft een ongezien vermogen om altijd en overal zichzelf te zijn. Zelfs in Hollywood blijft hij dat doen.

Ik voel een anekdote komen.

TIMMERS: (lacht) Robin-verhalen: ik heb er duizend. Goed, eentje dan. Vorig jaar ging ik met hem naar LA, net nadat hij bij zijn Amerikaanse agent had getekend. Hilary Swank had gevraagd om eens met hem te lunchen in Barneys, zo’n luxueuze department store waar je ook kunt eten. Zij hadden boven hun gesprek, ik was beneden naar de sacochen aan het kijken. Toen hun meeting erop zat, kwamen ze naar beneden en vroeg Hilary Swank of ik iets moois had gezien. Ik zei dat ik een handtas gezien had, maar dat ze 5000 dollar kostte – net iets te veel voor mijn budget. Waarop Robin in zijn Antwerps-Amerikaans zegt: ‘Hey Hilary, five thousand dollars: da’s more dan you got for Boys Don’t Cry.’ Ik stond met open mond te denken: heeft hij dat nu echt gezegd? Robin had een blik van: wat, was dat niet goed of zo?

Het klopte wel wat hij zei. Swank had maar 3000 dollar gekregen voor die rol. Alleen zegt niemand dat tegen een tweevoudige Oscarwinnares. Niemand. Zeker niet op die manier. Behalve Robin dus. Het beste was: achteraf liet Swank aan haar agent weten dat ze het gesprek met Robin ‘refreshing’ vond. Ik denk dat er maar een handvol mensen in de wereld zijn die dat kun…

‘Euh. Wat?’

Robin Pront wandelt de eetkamer binnen. Gekleed in een paar sokken en een peignoir. Charlottes peignoir.

‘Ik ga slapen’, zegt hij. ‘Maak ik mijn toiletzak nog of…?’

‘Ik zal het wel doen’, zegt Timmers.

‘Nu doet hij er wel om’, zegt ze wanneer Pront de deur van de slaapkamer achter zich dichttrekt. ‘Waar waren we?’

‘Je zei dat er maar weinig mensen Robins vermogen hebben om altijd en overal zichzelf te zijn.’

‘Wat bij dezen ook weer bewezen is.’

Je bent nu 28. Net iets ouder dan de meeste actrices die voor het eerst van zich laten horen.

TIMMERS: Dat is zo. Het zal ermee te maken hebben dat ik niet het klassieke parcours van een actrice heb afgelegd. Ik heb geen theaterschool gedaan, ik heb nauwelijks toneelgespeeld. Dan duurt het allemaal wat langer voor je kansen krijgt. Ik weet ook niet of ik dit had gekund toen ik jonger was. Op mijn 22 was ik gewoon een ramp. Ik had geen flauw idee wat ik wilde doen en probeerde dat aan de hele wereld te laten merken. Laten we zeggen dat mijn parcours er behoorlijk hobbelig uitzag.

Op je veertiende studeerde je woordkunst-drama aan het Lemmensinstituut in Leuven. Dat klinkt toch alsof je al jong wist wat je wilde?

TIMMERS: Die twee hebben niets met elkaar te maken. Ik wilde mijn tijd niet verdoen in Zonhoven, ik wilde iets doen wat ik graag deed. Ik volgde dictie, speelde toneel en was heel luid, dus leek een dramaopleiding me een goeie keuze. Plus: je had er maar twee uur wiskunde. (lacht) Meer hoef je er niet achter te zoeken. Ik was er ook een beetje de vreemde eend in de bijt. Ik was die Limburgse met haar Miss Sixty-broeken. Maar ik heb er de tijd van mijn leven gehad, en het is via die school dat ik mijn eerste tv-rollen kreeg. Voor de camera staan, dat lag me wel. (kucht) Niet dat ik aan die series herinnerd hoef te worden.

Je bent ooit de love interest van Billie geweest in FC De Kampioenen.

TIMMERS: Ik zei dus: niet dat ik aan die series herinnerd hoef te worden. (lacht)

Zat je ook niet in Vermist?

TIMMERS: Jazeker. Lena Sibelius, de rebelse dochter van Koen De Bouw. Dat was mijn eerste grote rol, op mijn achttiende. Alleen had ik de pech dat Koen na twee seizoenen wilde stoppen, waardoor ze ook zijn dochter uit de reeks moesten schrijven. Ik geloof dat ik uiteindelijk aan een overdosis xtc gestorven ben.

Na Vermist ben ik even gestopt met acteren en ben ik sinologie gaan studeren. Het leek me slim om Chinees te kunnen, wat achteraf bekeken niet de beste motivatie was: in het eerste jaar was ik in eerste zit geslaagd, maar daarna verloor ik mijn interesse. In het derde jaar ben ik gestopt, zonder diploma. Waarna ik die rampzalige 22-jarige werd waar ik daarnet over sprak. Ik sliep bij vriendinnen, ging drie maanden naar China en Thailand, deed wat hostessewerk en probeerde uit te zoeken wat ik echt wilde doen. Ik was als een veertigjarige die een scheiding doormaakt, maar dan op mijn 22e.

Waarom heb je toen geen acteeropleiding gevolgd?

TIMMERS: Na het Lemmens heb ik het toelatingsexamen van Studio Herman Teirlinck gedaan, maar dat was niet met volle overtuiging. Ik had me door Matteo laten overhalen, hij had me min of meer meegesleurd. We moesten twee teksten brengen, maar ik had er maar één geleerd. ‘Ik denk dat je jezelf gekloot hebben’, zei de jury. ‘Dat denk ik ook’, antwoordde ik. Ik ben nog nooit zo opgelucht weggestapt. Blij dat het niet doorging.

Weet je wat het is? Ik voelde me geen actrice. Of toch niet wat ik dacht dat een actrice was. Over Studio Herman Teirlinck werd verteld dat er ooit een student een stoel door het venster had gegooid en de hoogste punten had gekregen. Dat was ik niet. Ik was geen getourmenteerde kunstenaar die nachten op café wilde discussiëren over of Het Zevende Zegel nu de beste Ingmar Bergman was. Ik was een meisje uit Zonhoven dat was opgegroeid met Louis de Funès-films en verslaafd was aan Friends. Ik had geen culturele waarden uit te dragen. Dat idee heeft me lang tegengehouden.

Waarom wilde je dan wel acteren?

TIMMERS: Dat weet ik nog altijd niet goed. Het eerlijkste antwoord is wellicht dat ik graag naar films en series kijk en daar graag deel van wil uitmaken.

Misschien is dat wel waarom ik er zo lang over heb gedaan. Durven eerlijk te zijn. Ik acteer niet om meer inzicht in mijn eigen psyche te krijgen of om de wereld troost te bieden. Ik acteer omdat ik het graag doe. En dat is oké. Mijn regel is: als ik het zelf zou bekijken, wil ik erin meespelen. De kans is klein dat ik ooit in een soap of een neorealistisch abortusdrama zal spelen, gewoon omdat ik daar zelf niet graag naar kijk. En dat hoeft ook niet. Ik hou van Chinatown én van Sausage Party: er zijn genoeg dingen die ik wel wil doen.

Ben je ook niet te zien in de clip van Constant Now van dEUS?

TIMMERS: Jazeker. Dat was ik al vergeten. Ik ben ook de meisjesstem die iets in het Chinees brabbelt in dat nummer. ‘Als jij mij volgt, volg ik jou’, zeg ik. Of zoiets. Heb ik toch nog iets aan drie jaar sinologie gehad. (lacht)

Ik ken weinig actrices die zowel in FC De Kampioenen als in een videoclip van dEUS hebben meegespeeld.

TIMMERS: Mijn cv slaat niet echt op iets, hè? (lacht) Ik heb eens een verhaal gelezen over Paul Thomas Anderson, de regisseur van Boogie Nights en There Will Be Blood en een van mijn grote helden. Blijkt dat hij maar twee dagen filmschool heeft gevolgd. In een van de eerste lessen zei de prof: ‘Als er hier iemand zit die Terminator 2 wil maken: stap maar naar buiten.’ Waarop Anderson dacht: en wat als ik Terminator 2 wil maken? Terminator 2 is een goeie film. En weg was hij. Ik moet zeggen: het is toch nog goedgekomen met hem. Als zelfs Paul Thomas Anderson zijn weg moest zoeken, hoef ik me zeker nergens voor te schamen.

‘Jij hebt nog een koffer te maken, niet?’ vraag ik wanneer het interview erop zit.

‘Voor de duidelijkheid: Robin doet ook dingen voor mij, hè. Hij kookt, hij zorgt voor mij, hij…’

‘Ik was je niet aan het veroordelen, hoor.’

‘Dan is het goed.’

‘Zolang gíj maar gelukkig zijt.’

‘Fok of.’

door Geert Zagers – foto Charlie De Keersmaecker

‘Ik kruip al jaren door de modder, van de ene auditie naar de andere.’ – Charlotte Timmers

‘”Zit naakt in de jacuzzi”: je kunt je niet voorstellen hoe vaak ik zo’n stukje scenario toegestuurd heb gekregen.’ – Charlotte Timmers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content