LOF DER SAAIHEID. VERTOONT UW LEVEN EEN ACUUT TEKORT AAN AVONTUUR? deskundige pierre mérot begeleidt u in een sessie levensherwaardering.

PIERRE MéROT

VASSALLUCCI, 190 BLZ., a 17,50

ORIGINELE TITEL: MAMMIFèRES

Memmen

‘Certains sportifs ne vont pas aimer le roman de Pierre Mérot’, recenseerde Le Figaro vorig jaar. Het hoofdpersonage van Memmen, oom, is op een Houellebecqiaanse manier inderdaad oninteressant. Oom is 40, leraar aan het lyceum en was ooit gehuwd met een ‘interessante Poolse’. Nu leeft hij alleen in een studio van dertig vierkante meter. Hij is emotioneel, sarcastisch en seksueel geobsedeerd. Hij rookt, drinkt, en… schrijft. Weinig avontuurlijks, maar toch is Memmen een steengoede roman. Het is een sombere roman, draaglijk gemaakt door de poëzie en de humor van de ter dood veroordeelde. Het is een lucide, menselijke roman vol rake observaties over alcohol, vrouwen en het familieleven. Het is een sobere roman met een doorzichtige laag zelfironie waarmee bijvoorbeeld Houellebecq zijn grootheidswaanzin wil maskeren. En het is een autobiografisch relaas waarmee Mérot zijn leven op de beste manier misloopt: ‘Schrijven is mijn manier om mijn lot in eigen handen te nemen. Ik ben tevreden dat mijn boek goed verkoopt en dat veel mensen er iets aan hebben. Ik ben niet echt trots, maar wel tevreden.’ Mérot is inderdaad nederiger dan Houellebecq, eerlijker en breekbaarder. Hij houdt meer van het leven en draagt veel meer de verantwoordelijkheid voor zijn afglijden. Memmen is daarom ook veel minder dan Elementaire deeltjes een aanklacht tegen de samenleving: ‘Onze samenleving is weinig opwindend. De titel impliceert ook mijn overtuiging dat het beter zou gaan als meer vrouwen het voor het zeggen hadden. Ze moeten geen machtswellustelingen worden, maar een meer vrouwelijke toets, daar kan de wereld alleen maar beter van worden. In die zin is de samenleving mee verantwoordelijk voor het afglijden van oom. Toch meen ik dat oom zichzelf zo verwaarloost dat hij in elke soort samenleving een loser zou zijn. Uiteindelijk is elkeen verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, en oom realiseert zich dat ook op het einde van het boek.’ Oom is een schitterende loser, representatief voor veel westerse mannen in de 21e eeuw. Hij is een moderne antiheld, maar Mérot schrijft met zoveel vaardigheid dat je je als lezer verrassend snel aangesproken voelt door deze zielenpoot – een man die een overduidelijke last met zich meedraagt, maar er vooralsnog (gelukkig) niet van af wil. Hans Comijn

Hans Comijn