Meisjes vermist

Eerste zin ‘Laat die meiden toch gewoon spelen,’ zei Raquel.

Twee elfjarige meisjes verdwijnen in een Spaans bergdorpje. Ana en Lucia zijn buurmeisjes en boezemvriendinnen. De lokale politie van Monteperdido schiet te laat in actie en tegen dan zijn alle sporen van de ontvoering gewist. Tot Ana vijf jaar later levend in een autowrak in een ravijn wordt teruggevonden. Naast haar zit een dode man die haar ‘gered’ zou hebben. Madrid stuurt meteen twee rechercheurs om Ana te ondervragen. Misschien is Lucia ook nog in leven? Dan vertelt Ana dat zij en Lucia al die jaren in een hol onder een ijskoude, vervallen berghut werden gevangen gehouden. Kleine leugens en halfslachtige alibi’s maken van zowat elke man die die omgeving kent een verdachte.

Augustin Martinez is van oorsprong scenarioschrijver. Dat merk je aan de soms merkwaardige overgangen of te filmische scènes. Toch legt hij de kern van dit drama haarfijn bloot: de onrust, de afgunst, de paranoia van de ouders van Lucia, die niet in het autowrak zat. Hoezeer gun je die andere ouders met wie je jaren hebt gehoopt en gebeden en die net hetzelfde als jij hebben meegemaakt de terugkeer van hun dochter? Dat levert een broeierige thriller vol onverwachte doden op, en met de sombere, ontoegankelijke bergen als magnifiek decor.