Paul Thomas Anderson filmde The Master op 70 millimeter, een formaat dat dubbel zo groot en duur is als de oude standaard destijds, 35 millimeter. Maar wie Andersons majestueuze epos in volle 70 mm-glorie wil zien, moet naar Amsterdam: bij ons komt de film enkel in een geconverteerde digitale versie uit. Er werden overigens voor de hele wereld maar zestien 70 mm-kopieën van de film getrokken.
Waarom getroostte Anderson zich die moeite – en liet hij zich die gepeperde rekening presenteren – als hij goed genoeg weet dat er door de digitale ombouw nauwelijks nog filmtempels zijn die 70 millimeter kunnen vertonen? Een petite folie van een geobsedeerd kunstenaar?
70 millimeter is een erfenis van de jaren vijftig, toen Hollywood met spectaculaire producties als Oklahoma! (1955) en Around the World in Eighty Days (1956) de strijd aanging met het nieuwe medium televisie. Om iets te doen aan de teruglopende bezoekersaantallen -twintig miljoen toeschouwers per week, daar moet je wel wat voor doen – experimenteerden de studio’s met bredere bioscoopschermen en formaten, zoals 70 millimeter. Dat leverde niet alleen een veel groter beeld op, 70 mm wordt ook opgenomen en geprojecteerd met minder vervormende lenzen, waardoor het beeld aan scherpte, kleur en helderheid wint. Tot de opmerkelijkste films die op 70 mm zijn gedraaid, behoren kolossen als Cleopatra (1963), The Sound of Music (1965), Spartacus (1960), El Cid (1961), Lawrence of Arabia (1962) en 2001: A Space Odyssey (1968). Kubricks meesterwerk sluit die periode van technologische experimenten af. De laatste prestigieuze Hollywoodstudiofilms die op 70 mm uitgebracht werden, zijn Ron Howards Far and Away (1992) en Kenneth Branaghs Hamlet (1996).
Tegenwoordig zijn de meeste bioscopen met een digitale projector uitgerust. De kans dat je nog een film op 70 mm te zien krijgt, is dus bijzonder klein. En dan komt Anderson op de proppen met The Master – presented in 70 mm.
‘Paul gelooft gewoon erg hard in het fotochemische proces’, aldus het Roemeense rastalent Mihai Malaimare. De door Francis Ford Coppola ontdekte cameraman – zie Youth without Youth – schoot The Master omdat PTA’s vaste cameraman Robert Elswit niet beschikbaar was. ‘Een 70 mm-negatief zorgt ook voor een veel grotere pixelinput en dus meer kwaliteit bij het digitaal overschrijven. Maar het ging ons eveneens om de aanpak. Het personage van Joaquin Phoenix werkt in een portretstudio. Paul wilde voor die scènes een groter formaat uitproberen. Als je je foto’s van die naoorlogse periode voor de geest haalt, zie je meteen ook beelden met die typische geringe scherptediepte, net omdat je werkt met een groot negatiefformaat. We waren zo verbaasd over de kwaliteit dat we uiteindelijk 85 procent van The Master op 70 mm opgenomen hebben.’
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
