Maurice Engelen van Praga Khan verloor op jonge leeftijd zijn vader, maar hij heeft uit dat drama wel één les geleerd. ‘Als ik voor iets ga, dan smijt ik me volledig. Hoe vaak ben ik op radiostations niet buiten gewerkt omdat ik iets té fanatiek met platen kwam leuren!’ Door Peter Van Dyck – Foto Guy Kokken

1971 Verder zonder pa

Op een zondag voelde mijn vader – hij was toen 44 – zich plots niet lekker. Nauwelijks een week later stierf hij. De dag dat hij overleed, staat in mijn geheugen gegrift. Ik was van een veldloop in ons dorp teruggekeerd en keek naar een Duits schlagerprogramma op tv toen ik plots boven een gil hoorde. Mijn pa was bezweken aan een hartaderbreuk. Van de ene dag op de andere kwam er een abrupt einde aan ons onbezorgde leventje. Het was de totale ontreddering. Ik was amper elf. We waren met vier kinderen thuis en probeerden de situatie meester te zijn en onze moeder te helpen. Op korte tijd werd ik vijf jaar ouder, omdat ik met zoveel problemen werd geconfronteerd. Daar heb ik aan overgehouden dat ik nooit moeilijkheden uit de weg ga. Integendeel, ik smijt me erin. Ik geef grif toe dat ik een vaderfiguur naar wie ik kon opkijken, heb gemist. De dood van mijn vader heeft me doen beseffen dat tijd heel kostbaar is. Je leven is in een flits voorbij. One day older is one day closer to death. Ik mag gerust stellen dat ik nooit tijd heb versmeten. Doén is mijn motto. Op mijn 18e begon ik concerten te organiseren, op m’n 20e had ik al een eigen platenfirma. Ik rolde van het ene project in het andere. Het was een sneeuwbaleffect dat nooit stopte.

1977 Lou Reed live

Ik was een melomaan tot in het absurde. Ik heb ooit mijn boekentas verkocht om een plaat van James Gang te kunnen kopen. De ontdekking van The Velvet Underground was een mijlpaal. Ik beschouwde Lou Reed als een monument. Ik keek zo uit naar zijn concert in de Arenahal in Deurne dat de zenuwen me door het lijf gierden. Het was de tijd van de wilde verhalen over zijn druggebruik. Omdat hij lang op zich liet wachten, deed in de zaal al snel het gerucht de ronde dat hij in aller ijl naar een ziekenhuis was afgevoerd. Een uur te laat kwam hij op. Het optreden maakte diepe indruk op mij. Een half jaar geleden kwam ik voor het eerst terug in de Arenahal, voor een basketbalwedstrijd. Dat deed mij wel iets. Het was alsof ik er de sfeer van 27 jaar geleden nog voelde hangen. ( lacht)

1980 I have a dream

Je trouwdag is een scharniermoment. Vanaf dan sta je niet langer alleen, maar met twee in het leven. Ik huwde, moest mijn legerdienst vervullen, opende tegelijk de discotheek Happy House in Aarschot én richtte Antler Subway op, wat uiteindelijk zou uitgroeien tot een invloedrijk label. Overdag draaide ik met mijn vingers in een legerdepot in Berlaar. Af en toe moest ik een wagon afladen, de rest van de tijd zat ik tijdschriften te lezen. Héél frustrerend, want als ik ’s avonds thuis kwam, moest ik tot twee à drie uur ’s nachts werken in het Antler-kantoortje. Een omgebouwde varkensstal om precies te zijn. ( lacht) Mijn zakelijke partner Roland Beelen en ik vochten als leeuwen voor elke plaat. Als we ergens onze tanden in zetten, lieten we niet meer los. Hoe vaak ben ik op radiostations niet buiten gewerkt omdat ik iets té fanatiek met platen kwam leuren. ( lacht) Een wijsheid die mijn vader me vertelde toen ik nog klein was, dreef me vooruit. ‘Als je maar hard genoeg iets wil, Mauriceke, dan krijg je het ooit wel’, had hij gezegd. Iets wat me altijd is bijgebleven. Ik moest en zou mijn droom waarmaken en was bereid daar keihard voor te knokken. Als je dan geen vrouw hebt die achter je blijft staan: forget it. Ik had haar erg nodig in die waanzinnige periode. Zij werkte in een conservenfabriek. Het geld moest in die beginperiode érgens vandaan komen. We konden met moeite de huishuur betalen.

1984 Het geluk van zoonlief

De geboorte van mijn zoon Glen. Ik heb altijd goed voor ogen gehouden: dat is jouw vlees en bloed, jíj hebt hem op de wereld gezet en dus ben jij er verantwoordelijk voor. Omdat ik vaak in het buitenland verbleef – soms acht maanden per jaar -, heb ik een aantal belangrijke momenten in zijn jeugd niet bewust meegemaakt. Daar heb ik best spijt van, al kan ik de klok uiteraard niet terugdraaien. Toch kan ik mezelf geen slechte papa noemen. Mijn zoon heeft mijn vrouw en mij geen enkele keer horen ruzie-maken. Daar ben ik trots op. Omdat ik door de vroege dood van mijn vader zelf mijn wonderjaren heb overgeslagen, wou ik dat hij een normale jeugd zou hebben. Je moet een kind een kind laten zijn. Het moet op zijn ouders kunnen rekenen. Haal die houvast weg en het loopt mis. Een kind is als een huis: de fundering moet in orde zijn. We hebben Glen vrijgelaten in zijn keuzes. Pas op, een verwend nest is hij nu ook niet bepaald. We hebben hem een verantwoordelijkheidsgevoel meegegeven. Intussen zijn we de beste vrienden geworden. We hebben een hechte band. De DJ-microbe heeft hem nu ook te pakken. Vorige nacht hebben we nog samen gedraaid in een club: heel fijn.

1992 Welgekomen schandaal

We waren op tournee in Groot-Brittannië, waar we op dat moment een cultstatus genoten. Onze single Injected With A Poison werd goed opgepikt in de undergroundclubs. We realiseerden ons dat we met een commerciële mix van dat nummer wel eens dé hit konden scoren die we nog misten om definitief door te breken. Op een zondagnamiddag zaten we met heel de groep in ons logeerhuis in Dundee rond de radio, waarop de BBC Top 40 werd gepresenteerd. We hadden verwacht dat Injected With A Poison op nummer 37 zou binnenkomen. Bleek dat we al ineens op 21 stonden. We pleegden spontaan een vreugdedansje op onze eigen song. Toen we ’s avonds op ons optreden arriveerden, stonden de tafels met champagne klaar. De week erop zaten we in Top Of The Pops. Na de uitzending kreeg ik telefoon van iemand van de platenfirma. ‘De trein is vertrokken’, juichte hij. Hij had in Point Of View, een programma waarin kijkers een forum kregen, een vrouw gezien die schande sprak van ons optreden in Top Of The Pops. Hoe het kon dat een groep op tv de drugcultuur mocht komen promoten. De volgende ochtend stonden de kranten er vol van.

1994 In Hollywood

Er bewoog wat in Amerika. Onze muziek was te horen in films als Basic Instinct en Sliver. Rick Rubin, als platenbaas van Def American en producer van de Beastie Boys toen een echte goeroe, contacteerde me. Hij liet me naar Los Angeles overvliegen. Merkwaardig huis heeft die man: in de hal staat een opgezette grizzlybeer en zijn slaapkamer fungeert als kantoor. Na een diner in een vegetarisch restaurant gingen we samen op stap. Hij werd overal als een god ontvangen. Als ik in een bar naast hem zat, kropen de vrouwen letterlijk óver mij om toch maar zo dicht mogelijk bij Rubin te komen. Hij wilde zowel Praga Khan als Lords Of Acid een deal aanbieden omdat we volgens hem de enigen in de dance waren die échte songs konden schrijven. We tekenden dat contract en voor we het beseften, werden we tot next big thing gebombardeerd en verkochten we 500.000 albums in de VS. Collega-muzikanten als Perry Farrell van Jane’s Addiction en Flea van Red Hot Chili Peppers hingen aan de telefoon om me te feliciteren. Het mooiste vond ik acteur Michael Caine die me vertelde hoe fantastisch hij de song Pussy wel vond. ( lacht) Ik kreeg uitnodigingen voor filmpremières in Hollywood. Vele deuren gingen voor me open en iedereen leek mijn vriend. Het was alsof ik een sprookjeswereld in stapte. We waren net niet wereldberoemd. Als zoiets je overkomt, voelt dat raar, hoor.

1997 Doop voor eigen volk

We hadden de wereld rondgereisd, maar nog nooit in eigen land gespeeld. Toen we met The Prodigy toerden, keken we raar op toen die op Pukkelpop stonden. We beseften dat het klimaat hier gekeerd was. Dat rock en dance niet meer strikt gescheiden werden, opende perspectieven voor ons. Zo kwam het dat we – tien jaar na ons livedebuut in Buenos Aires – eindelijk een thuismatch hadden op Beach Rock in Zeebrugge. Ik herkende in het publiek mijn vrouw, mijn zoon, mijn buurman en mijn oude vrienden. Heel raar, want tot dan hadden we steevast voor vreemden gespeeld. We zijn nooit zo nerveus geweest als voor die Belgische vuurdoop. We overwonnen onze bijna panische angst, de toeschouwers gingen uit de bol en de tent ontplofte zowat. Drie jaar later kregen we de eer om als allereerste Belgische groep ooit Rock Werchter te mogen afsluiten. Ook dat was kicken. Je moet weten dat Werchter voor mij zo een beetje een heilige plaats is. Ik woon er niet ver vandaan. Op de allereerste editie van dat festival, 28 jaar geleden in een kleine tent op het chiroterrein, was ik al present. Daar moest ik aan terugdenken toen ik het podium op stapte. Een magisch moment.

2004 Ambitieus plan

Ik heb eens op een rij gezet wat ik – op eigen kracht, zonder een cent subsidie – met Praga Khan heb gerealiseerd: Amerikaanse tournees uitverkocht, hoofdact op Rock Werchter, gouden platen… Wat kan de volgende stap dan zijn? Nóg groter worden, is onmogelijk. Zo groeide het idee voor The Next Dimension, door sommigen een waanzinproject genoemd. Alle kunstvormen waar we mee te maken hebben gehad in het verleden – film, ballet, performing arts, illusionisme – komen in één theaterproductie samen, die op 14 oktober in première gaat in de Ancienne Belgique in Brussel. Al die verschillende disciplines moeten één geheel vormen. We hebben lang gezocht naar de geschikte multifunctionele artiesten: een violiste die plots een choreografie kan inzetten of een danser die kan zingen. Mij is het om die kruisbestuiving, om die smeltkroes te doen. Er zijn zoveel mensen bij betrokken en iedereen brengt ideeën aan. Het is werkelijk een explosie van creativiteit. Het wordt een ongezien spektakel.

Door Peter Van Dyck

‘We zijn nooit zo nerveus geweest als bij onze vuurdoop voor een Belgisch publiek.’