TERUG NAAR DE NOSTALGIE DE MANICS MAKEN WEER PURE POP en deze keer zonder tegen schenen te stampen.

LIFEBLOOD

(SONY)

UIT OP 1/11

Manic Street Preachers ****

De vorige van Manic Street Preachers, Know Your Enemy, was een eerbetoon aan hun punkroots: een rauwe plaat met een scherp randje om Richey Edwards, de groepsstrateeg die in 1995 op een mysterieuze manier uit hun leven verdween, postuum te plezieren. De cynicus die het zeer toegankelijke Lifeblood hoort, zal opwerpen dat het commerciële falen van Know Your Enemy de Britten tot een koerswijziging geïnspireerd heeft. De nieuwe plaat sluit echter perfect aan bij Everything Must Go en This Is My Truth Tell Me Yours: pure popalbums die aantoonden dat de Manics na de verdwijning van Edwards een andere groep was geworden.

Verrassen doen ze niet meer, maar hoeft dat? Wat glasheldere melodieën en vernuftige arrangementen betreft, kennen ze hun gelijke niet. De montage van Emily en Solitude Sometimes Is doet de concurrentie groen zien van jaloezie. Een pedal steel legt het juiste accent in het lieflijke en gevoelige Fragments, een piano stuurt het feeërieke I Live To Fall Asleep, terwijl de Spectoriaanse weelde van vibrafoon, strijkers en harp in Cardiff Afterlife niet had misstaan op het klassieke Everything Must Go.

‘Elegische popmuziek’ noemen ze het zelf. En inderdaad, er is een zekere nostalgie in geslopen: een hang naar de donkere romantiek van de eighties, getuige de uptempo-melancholie van 1985, de klaterende gitaarwaterval à la The Smiths in Glasnost en de vroegere grandeur van U2 in To Repel Ghosts. Ondanks die referenties tekende mixer Tom Elmhirst (Goldfrapp) voor een vrij modern en fris geluid.

Zoals in het verleden scheert de groep wel eens rakelings langs het ravijn van pathos en kitsch. De disco van The Love Of Richard Nixon drentelt wel heel lichtvoetig, al staat de tekst daar haaks op. Net nu iedere rocker een mening over Irak ventileert, blijven de harde, controversiële politieke statements deze keer overigens uit. Dat tegendraadse typeert de Manics. Ze zingen nog steeds over onderwerpen waar andere groepen met een grote boog omheen lopen, zoals Emily Pankhurst, de oprichtster van de Britse suffragettes, en filosoof Nietzsche. Peter Van Dyck

Peter Van Dyck