SLANGENKUIL IN SLOWMOTION. LUK PERCEVALS MONUMENTALE BEWERKING VAN SHAKESPEARES MACHTSTRAGEDIE WERD EEN STUDIE VAN DE HORROR IN DRIE TRAGE DELEN.

TONEELHUIS

Tot 17 april in de Bourlaschouwburg, Antwerpen.

Info en speellijst: tel. 03 224 88 44 of via www.toneelhuis.be

Macbeth

De regen kletst op het gigantisch geverniste speeloppervlak wanneer Macbeth (Wim Opbrouck) en Banquo (Wim Willaert) het eerste deel van dit driedelige theatermonument binnenwandelen. Drie visionaire heksen, gespeeld door mentaal gehandicapte acteurs van Theater Stap, geven een mysterieuze maar messcherpe blik op heden, verleden en toekomst van Macbeth: ze fluisteren wat hij is (heer van Glamis), wat hij wordt (heer van Cawdor) en waarvan hij droomt (koning van Schotland). Weinig later zal hij die verborgen ambitie ook waarmaken. Hij vermoordt de koning in zijn slaap, aangevuurd door zijn vrouw Lady Macbeth.

Anders dan in andere interpretaties van het stuk, zoekt Luk Perceval in deze monumentale bewerking de verklaring van de machtshonger in de kinderloosheid van het koppel Macbeth, waardoor het koningsdrama (klein)menselijke proporties aanneemt. Vooral in het kolkende derde deel van de voorstelling komt dit sterk tot uiting: Macbeth en zijn inmiddels waanzinnige Lady zijn gewoon onvruchtbare stervelingen die met hun frustraties hun hele omgeving genadeloos onderuithalen.

Het tempo van de voorstelling ligt bewust laag, zodat het soms lijkt alsof de horror zich in slowmotion ontwikkelt. Dat knoopt evenwel perfect aan bij de indrukwekkende transformatie die de Bourlaschouwburg onderging. Het publiek kijkt vanuit de balkons neer op de actie, het speelvlak loopt door over de zitjes van het parterre, waardoor we vaak in een gigantische slangenkuil kijken. De monumentale lege speelruimte die zo ontstaat, noopt haast vanzelf tot een grootse opvoering met lange stiltes. Fraai ook hoe er op de wand van het toneel regelmatig een gigantisch schimmenspel van personages in tegenlicht ontstaat: groots wanneer ze opkomen, piepklein, menselijk, wanneer ze zich dichter naar het centrum bewegen en deelnemen aan de strijd der machten op het toneel.

De contrasten in de uitgebreide cast onderstrepen enkele tegenstellingen die als een onzichtbare rode draad door het stuk lopen: van de mentaal gehandicapte auteurs over het legertje kindsoldaten tot de professionals die gestalte geven aan de protagonisten, jonge en oude mensen, even divers als het leven zelf. Deze Macbeth is duister, met genadeloze, haast schuimbekkende moorden, emotionele vulkaanuitbarstingen en sluimerende spanningen.

Wim Smets