‘Naar een opname luisteren, is zoals ontucht plegen bij een foto van Marlène Dietrich’, aldus de grote dirigent Sergiu Celibidache. Platen zijn een plezier, maar ook een plaag. Voor je het beseft, kom je je deur niet meer uit. Deze klassieke platen moeten u binnen de twee weken in de zaal krijgen.

DE KLASSIEKE PLAAT: BEETHOVEN, GROSSE FUGE OPUS 133

Amadeus Quartet (Deutsche Grammophon)

HET CONCERT

HAGEN QUARTETT

18/4, 20 uur, Conservatorium, Brussel, bozar.be

Sommigen meten de relevantie van een kunstwerk af aan zijn vermogen om het publiek nog te irriteren. Het is niet zeker of die norm deugt, maar met of zonder haar is Beethovens Grosse Fuge eeuwig jong. De Grote Fuga, naar het antiek geleerde genre dat de late Beethoven boeide – zelfs kluisterde – maar nooit echt beheerste. Let wel: de wereld zou armer zijn zonder de fuga’s uit de Sonate opus 110, de Missa Solemnis of de Hammerklaviersonate, maar een Beethoven-fuga is nooit elegant, lijkt zelfs meestal onmogelijkheid te verklanken. Oorzaak of gevolg? Gissen is gevaarlijk, zoals de Grosse Fuge zelf. Je kunt er zowel in extase mee raken als een beklaagde er eender wat mee laten bekennen. Misschien is ze wel eens juister gespeeld dan het Amadeus Quartet in 1963, maar nooit beter. Al is het Hagen Quartett een overtuigende, zij het anders gebekte evenknie – en het leeft nog bovendien. Het is te gast bij Bozar, in de zaal van het Brusselse Conservatorium. Potentiële wereldtop voor kamermuziek, maar jammer genoeg regent het er binnen. Is er een bevoegde politicus in de zaal die zich nu – niet subiet, niet seffens – nuttig wil maken?

DE KLASSIEKE PLAAT: BACH, SUITE VOOR LUIT BWV 995 (L’OEUVRE DE LUTH)

Hopkinson Smith (Astrée-Auvidis)

HET CONCERT

HOPKINSON SMITH

17/4, 20.15 uur, Handelsbeurs, Gent, handelsbeurs.be

Hopkinson Smith koppelt een merkwaardige voornaam aan een banale achternaam. Hij klinkt dan ook als een vreugdedans: das Einfache, das schwer zu machen ist. Ik vraag me soms af of ik een even hartstochtelijke fan van deze grote luitist was geweest als hij Dick Jones had geheten. Het zou wel moeten, maar je weet het nooit zeker… In elk geval: wie van luitspel kan genieten, zou Smiths dertig jaar oude opname van Bachs luitwerken in huis moeten hebben. ‘Luitwerken’ is met een korrel zout te nemen: zelfs de officieel geboekstaafde suite BWV 995 is een arrangement dat Bach maakte van zijn vijfde cellosuite. Gelukkig maakt dat niks uit. Bij Bach ben je overigens vaak niet zeker wat hij precies waarvoor schreef: zijn arrangementen van eigen werk zijn talloos. Hopkinson Smith heeft van de weeromstuit eigen bewerkingen gemaakt van de vierde en de zesde cellosuite, en komt die spelen in de Handelsbeurs. Hebt u de tijd, raad ik u sterk aan te gaan luisteren. Eerbiedig en toch vrij van elk dogma: de historische muziekpraktijk toont zich zelden van een gullere, laat staan mooiere kant.

RUDY TAMBUYSER