1 Waarom speelt Skydancer in Amerika?
Lotte Kok: Amerika is voor mij een soort pretpark. Je ziet zo veel films en series die in Amerika spelen dat je een heel specifiek beeld krijgt van het land. Soms heb ik het idee dat ik er al geweest ben, terwijl dat helemaal niet zo is. Zelf kom ik uit Ermelo, een dorp in de provincie Gelderland. Ergens wilde ik zo’n kleine gemeenschap tonen, maar dan veel filmischer en kleurrijker. De sfeer moest kloppen, en dat kon alleen in Amerika. Wes Anderson is veruit mijn lievelingsregisseur. Ik wilde schrijven zoals hij filmt. Zo speelt hij altijd met het feit dat je weet dat je naar een film zit te kijken, door overdrijvingen en absurdisme. In mijn roman is dat ook zo. Je snapt meteen dat dit geen objectieve beschrijving is van Dingle, maar dat je het dorpje ziet door de ogen van Oscar, en dat hij zo zijn ideeën heeft over het leven daar.
2 Op het einde van het boek bedank je je ouders voor het belangrijkste cadeau dat je als kind ooit kunt krijgen: een saaie jeugd. Heeft die van jou een schrijfster gemaakt?
Kok: In Ermelo viel heel erg weinig te beleven. Het grootste deel van de tijd zat iedereen passief te wezen op de bank en dat vond ik irritant. Omdat ik niets beters te doen had – maar ook wel omdat ik het heel erg leuk vond, natuurlijk – begon ik te schrijven. Die saaie jeugd zorgde er ook voor dat er in het verleden niets is gebeurd dat ik nu nog moet verwerken. Veel andere schrijvers moeten dat eerst nog van zich af schrijven, denk ik, terwijl ik die stap kon overslaan. Ik kon meteen aan mijn Amerikaanse roman beginnen.
3 En aan je gedichten, want je bent intussen toch ook een gevierde spoken-wordartieste?
Kok: Toen ik twaalf was, hoorde ik het voor het eerst van Kunstbende, de kunstwedstrijd voor jongeren. Ik schreef me meteen in, in verschillende disciplines. Op mijn zestiende schreef ik mijn eerste gedicht. Ik mocht naar de grote finale in Amsterdam om dat op het podium te brengen. Wat ik aan het doen was, ontdekte ik pas toen mensen me complimenteerden met mijn mooie ‘spoken-wordoptreden’. O, dacht ik, noem je dat zo? Een jaar later won ik Kunstbende, waarna ik in heel wat grote steden in Nederland mocht optreden, wat mijn definitieve uitbraak uit Ermelo betekende.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
