WAAROM

‘Ik heb zonet alle procedures doorlopen om voogd te worden van een minderjarige niet-begeleide vreemdeling, een kind of jongere die hier nog maar pas is toegekomen. Je blijft voogd tot ze achttien zijn, wat er in de praktijk op neerkomt dat je tot dan verantwoordelijk bent voor dat kind.

‘Ik voel me hier stukken beter bij dan toen ik deze zomer pampers en hygiënische middelen ging afgeven in het Maximiliaanpark. Samen met mijn moeder was ik naar de winkel geweest, ik had mijn koffer vol spullen geladen en was daarmee naar Brussel gereden. Ik vond de toestand schrijnend en wilde iets doen. Maar achteraf had ik er geen ‘constructief’ gevoel bij. Het was heel kort, ik ben zelfs niet tot bij de tent van de organisatie geraakt omdat alle spullen letterlijk uit mijn handen werden gerukt.

‘Nee, dan voelt het voogdijschap, toch een engagement op de lange termijn, beter. Net als mijn steun voor de ngo Memisa. Hun werking over moedersterfte raakte me en dus hebben we besloten op de geboortekaartjes van onze Victor hun rekeningnummer te zetten in plaats van een pamperrekening te openen. Met de opbrengst hebben ze een motorambulance gekocht die nu in het Congolese Mosango rondrijdt. Ik hoop dat het andere ouders ertoe kan aanzetten iets gelijkaardigs te doen.’

HOE HET BEGON

‘Na de dood van mijn opa – ik was toen acht – had ik het gevoel dat ik hem veel te weinig had gezien. Daarom heb ik nadien bijna elk weekend de trein van Antwerpen naar Kortrijk genomen om bij mijn grootmoeder langs te gaan.

‘Ik kom uit een redelijk geëngageerde familie. De zus van mijn oma was jarenlang missiezuster in El Salvador en mijn oom heeft er nog gewerkt als architect van ziekenhuizen voor de armen. Later is hij er zelfs vermoord. Onvermijdelijk sijpelt dat engagement door. Ik probeer zo veel mogelijk met mededogen en mildheid in het leven te staan en hoop dat aan mijn kinderen en pluskinderen te kunnen doorgeven.’

UIT DE KUNST

‘Dat kunst en engagement mooi samen kunnen gaan, bewijst deze zin van Leonard Nolens, uit zijn prachtige bundel Opzichtige stilte: “Je hebt hier alleen maar te goed wat je morgen te geef hebt.”

‘Toen ik deze zomer de verschrikkelijke beelden van vluchtelingen op weg naar Europa zag, moest ik ook aan Dit zijn de namen van Tommy Wieringa denken. In dat boek onderneemt een groep vluchtelingen een hallucinante tocht. Ze worden geconfronteerd met zichzelf en met de angst van anderen voor vreemdelingen. Ik hoop dat de aanslagen in Parijs er niet voor zorgen dat de golf van solidariteit onder de Belgische bevolking gaat afnemen. Het besef zou integendeel moeten groeien dat de vluchtelingen onder andere voor dat soort geweld hun land zijn ontvlucht.’

LIEN VAN DE KELDER Actrice. Momenteel op tournee met Gedeelde smart, een voorstelling over smartlappen, met Jan De Smet en Pieter-Jan De Smet. Meter van vzw Stortkinderen en Memisa. Wordt voogd van een minderjarige, niet-begeleide vluchteling.