Les chatouilles

Dertig jaar geleden sloot Wim Vandekeybus met What the Body Does Not Remember geest en lichaam kort, om zo tot een impulsieve choreografie te komen. In hun debuutfilm bewandelen Andréa Bescond en Eric Métayer een soortgelijk pad. Niet alleen omdat er in dit op Besconds leven (en soloperformance) gebaseerde drama veel gesprongen, gevallen, gepuft en gedanst wordt, vooral omdat die impulsen ingezet worden om het traumatische verleden van Odette (Bescond) los te weken. Vroeger werd ze immers misbruikt door een vriend des huizes. Om dat te verwerken laat ze verleden en heden luchtig in elkaar overvloeien, wandelt ze met haar therapeut door haar eigen herinneringen en komt ze met haar jongere zelf in contact. Zo wordt haar verleden geleidelijk aan blootgelegd. Hoewel dat veel inhoudelijke parallellen met Benedict Andrews’ misbruikdrama Una oplevert, maken de grillige vertolkingen deze autobiografische film minder toonvast en veel geforceerder. Bovendien zou de veelal inspiratieloze fotografie niet in een Ikea-catalogus misstaan, waardoor Odettes fysieke en mentale uitputtingsslag veel aan kracht inboet.