WAALSE WOEDE. Lucas Belvaux kruipt in Seraing op de barricades met een proletarische sociothriller.

La Raison du Plus Faible ***

LUCAS BELVAUX

MET ERIC CARAVACA, NATACHA RéGNIER, LUCAS BELVAUX, PATRICK DESCAMPS, CLAUDE SEMAL.

Een Waalse regisseur die een geëngageerd working class-drama draait te midden van de postindustriële ruïnes, roestige fabriekshallen en benepen arbeidersflats van Seraing? We zijn allicht niet de enigen die naar de telefoon wilden grijpen om de gebroeders Dardenne op de hoogte te stellen van schandalig plagiaat. Maar de zesde langspeler van acteur, scenarist en regisseur Lucas Belvaux blijkt weinig méér met hun werk gemeen te hebben dan het steenkoolzwarte landschap en de antiglobalistische teneur. In tegenstelling tot de vaandeldragers van ‘le cinéma belge’ put Belvaux immers minstens evenveel inspiratie uit de Amerikaanse genrecinema als uit de neorealistische traditie, met als resultaat: een plagerige, klassiek gestileerde en bij vlagen zelfs licht hypnotiserende film waarin zowel elementen uit heist movie, kitchen sink drama als zwarte komedie te bespeuren vallen.

Het verhaal, dat Belvaux losjes baseerde op enkele waargebeurde faits divers, gaat over drie werkloze arbeiders (Caravaca, Descamps, Semal) wier frustraties en holle slogans tegen het kapitalisme langzaam de vorm van criminele daden aannemen. Wanneer Marc (Belvaux) in hun stamcafé opduikt, een ex-bajesklant die ooit al een keertje een roofoverval pleegde, rijpt een plan. Veel fortuin levert hun klungelig uitgevoerde viermansklassenstrijd echter niet op, wel enkele scènes die door geen crisismanager uit je geheugen weg te saneren vallen, zoals de symboolzwangere proloog waarin de métallos tussen de bulldozers stilzwijgend naar de opruiming van een industrieel tijdperk staan te gapen of de panoramische climax, waarin Marc op het dak van een flatgebouw zijn ondergang onbewogen tegemoet klautert.

Toegegeven: soms is de psychologie van de personages behoorlijk naïef en de retoriek roder dan het achterste van een baviaan, maar Belvaux stanst zijn proletarische heist movie op een dwingende manier in breedbeeld en geeft bovendien een hoogst originele invulling aan het existentialistische credo van Marcel Camus: ‘Je me révolte, donc nous sommes’.

Dave Mestdach