La Llorona

Spoken uit het verleden doemen in vele gedaantes op, dus ook in die van La Llorona, een vrouw die ’s nachts huilt om haar dode kinderen en ronddoolt in tal van Latijns-Amerikaanse volkslegendes. Dat ondervindt ook een van genocide beschuldigde ex-generaal die verdacht veel weg heeft van de Guatemalteekse dictator José Efraín Ríos Montt. Die liet in de jaren tachtig duizenden mensen, vooral van inheemse origine, verdwijnen en vermoorden. Regisseur Jayro Bustamante, die eerder de sociaal bewogen toppers Ixcanul en Temblores afleverde, woelt in deze politiek beladen thriller in de bevlekte geschiedenis van zijn vaderland. Hij voegt er ook een scheut bovennatuurlijke suspense aan toe, inclusief akelige dienstmeisjes, enge kikkerplagen, spookachtige muziek en een indringende camera die langs rechtszalen, zwembaden, kabinetten en kelders glijdt. Het maakt van La Llorona een hoogst originele, omineuze en meeslepende meditatie over schuld en boete, wraak en verdriet. Deels een niet mis te verstaan j’accuse, deels wrang familiedrama, deels magisch realistische horrortrip, en Bustamente’s meest gelaagde en geslaagde film tot nu toe.