ART MAISON. HET NIEUWE MAISON ROUGE IN PARIJS MAAKT EEN OPVALLENDE START MET 15 COLLECTIES VAN PRIVÉ-VERZAMELAARS.

LA MAISON ROUGE – Fondation Antoine de Galbert

Bd. de la Bastille 10 in Parijs, tot 26 september. www.lamaisonrouge.org

L’intime, le collectionneur derrière la porte

Kunstoorden – grote galeries, musea of stichtingen – willen de laatste tijd nogal eens op warenhuizen lijken. Soms krijg je de indruk dat alleen de karretjes nog ontbreken, of een omroepster die meldt dat de kleine Liesbeth op haar mama wacht aan het onthaal. Niet dat het stoort. Het valt alleen op wanneer je eens een plek treft met een ander karakter. Zoals La Maison Rouge, de splinternieuwe hotspot van de Franse kunstverzamelaar Antoine de Galbert. De Fondation wijkt af van de gebruikelijke hangarstijl en dat ligt grotendeels aan de curieuze openingstentoonstelling L’intime, le collectionneur derrière la porte. Anders dan gewoonlijk staan niet de artiesten maar de kunstverzamelaars in de schijnwerpers. En hun collecties uiteraard, die in vijftien kamertjes gepresenteerd zijn zoals bij de eigenaars thuis: in de woonkamer, boven het bed of naast het bad. L’intime toont hoe het gesteld is met de smaak van de verzamelaar en hoe het kunst vergaat in een huiselijke context. Zo werd de met lijstjes volgepropte entree van Galbert nagebouwd, er is een bureau present met werk van Bill Viola, Damien Hirst en Andreas Gursky, en je vindt maar liefst vier toiletjes met foto’s van de Japanner Araki en het Duitse duo Bernd en Hilla Becher aan de muur. Als uitersten tellen een overladen slaapkamer annex vlooienmarkt van een collectioneur met wilde neigingen, en een verrassend sobere opslagplaats met uitsluitend ingepakte kunst. De curatoren deden geen enkele moeite om de kunst bevallig te presenteren. Qua keuze bleven ze genadeloos eerlijk, of in ieder geval vatbaar voor alle bizarre, pornografische, morbide, muffe en desnoods erbarmelijke kantjes van het kunst-bezitten. Sterk punt, want net door die realistische voorstelling wordt de verzamelwoede een stuk aannemelijker. Sommige collecties geven blijk van een uitgesproken smaak en een scherp oog terwijl andere wijzen op een voorkeur voor lelijke stijlbreuken en verblindende rommel. Maar je hoort ons in geen geval zeggen dat L’intime een ongelukkig project is. Integendeel, weinig tentoonstellingen kunnen tippen aan de grondigheid en de impact van dit exemplaar. Je stelt vast dat een fortuin of een consequente keuze lang niet tot een goede verzameling leiden, en dat kunst al eens serieus aan waarde verliest nadat iemand er zijn handen heeft kunnen opleggen. Een origineel concept en stof voor discussie: veel meer moet dat niet zijn voor een Fondation met pit. Els Fiers

Els Fiers