Kurt Vile

Is staren naar zeegolfjes die zich klotsend op het strand gooien een oervervelende of verheffende bezigheid? Lastig om objectief vast te stellen. Al evenmin kan men de songs van Kurt Vile eenduidig slap of sterk noemen. Ze meanderen op natuurlijke manier doorheen een wijdse vlakte van americana, waarbij de oevers vaak ver wegtrekken – drie songs op Bottle It In flirten met de tien minuten. Zo laconiek schrijft Vile songs dat het lijkt alsof hij zijn gepieker op speakerstand zet. Hij doorspekt zijn teksten met malle woordgrapjes, al dan niet waarachtige bekentenissen (vliegangst, Kurt?) en filosofische bespiegelingen over vrouw en kroost. Net zoals Neil Young ís hij zijn muziek. Vile komt met veel zeurderigheid en herhaling weg omdat hij er een briljante filosofische dimensie aan geeft. Meestal toch.