‘In Merchtem is Maggie van iedereen’, zo klonk het in de eerste aflevering van Kroost, een nieuwe reportagereeks waarin enkele BV’s een inkijk geven in hun privéleven. Maggie De Block mocht de spits afbijten, en dat was bijna symbolisch, want zoals ze bij de start vertelde heeft zij geen gordijnen in haar huis in Merchtem. ‘Als ik aan het koken ben,’ vertelde de populairste politica van het moment terwijl ze aan haar keukentafel zat, ‘kunnen de mensen naar binnen kijken en dan zwaaien ze eens.’
Mensen die niet dagelijks in Merchtem aan Maggies keukenraam passeren, konden de vrouw achter de staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Maatschappelijke Integratie en Armoedebestrijding dus leren kennen via de televisie en de ploeg van Kroost, die haar maandenlang heeft gevolgd en heeft gepraat met haar en mensen uit haar directe omgeving. Het leverde een boeiend portret op waarin enkele facetten van de persoon De Block die tot nog toe weinig aan bod zijn gekomen werden belicht. Haar moeilijke jeugd bijvoorbeeld: ze kreeg al op jonge leeftijd extra verantwoordelijkheid in de schoot geworpen nadat haar vader verongelukt was en ze als oudste kind ‘een beetje een vaderfiguur voor de rest’ moest worden, zoals haar broer het verwoordde.
Uiteraard ging de meeste aandacht naar haar opmerkelijk steile politieke opmars: in enkele maanden tijd groeide ze uit van een onervaren en ogenschijnlijke miscast die een veel te lastig departement onder haar hoede had gekregen tot het stemmenkanon van Open VLD. De politieke insteek leverde ook enkele mooie momenten op, zoals toen De Block herinneringen ophaalde aan het telefoontje waarin Alexander De Croo haar had gevraagd om staatssecretaris te worden – hij had haar gebeld in haar dokterspraktijk ’tussen twee patiënten in’, en De Block had toegestemd zonder eigenlijk echt door te hebben wat haar bevoegdheden precies zouden inhouden. Of aan het sms’je dat ze kreeg van vader De Croo op de dag dat bleek dat ze de populairste aller Vlaamse politici was geworden. Herman wenste haar ‘kloek leiderschap’ toe, want blijkbaar is er altijd nog plaats voor een flauwe grap over De Blocks gewicht.
De eerste aflevering van Kroost was dus wel interessant en grappig, alleen werd De Block wel met fluwelen handschoenen aangepakt. Veel kritische vragen waren er niet voor de vrouw die omtrent asiel en migratie toch enkele controversiële beslissingen heeft genomen in de afgelopen legislatuur, en er werd ook niet dieper gegraven naar haar visie op de problemen omtrent dat thema. Verder dan haar eigen verklaring voor haar populariteit, dat ‘de mensen beseften dat het zo niet langer kon en wachtten op iemand die de misbruiken zou aanpakken’, ging het niet. Hoeveel tijd en ruimte de makers ook hebben gekregen, je kon je toch niet van de indruk ontdoen dat er niets in Kroost zat dat De Block er zelf niet in had gewild. Ze besliste zelf wat ze wilde laten zien, zoals een vrouw die vanuit de keuken zit te zwaaien naar wie passeert.
*** Elke maandag, VIER
DOOR STEFAAN WERBROUCK
HOEVEEL TIJD EN RUIMTE DE MAKERS OOK HEBBEN GEKREGEN, JE KON JE NIET VAN DE INDRUK ONTDOEN DAT ER NIETS IN KROOST ZAT DAT MAGGIE DE BLOCK ER ZELF NIET IN HAD GEWILD.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
