Een van de Belgische competitiefilms op het Internationaal Kortfilmfestival Leuven is het intrigerende Wolfsmelk van Hans Vercauter, elf jaar – elf! – na zijn winnende debuut Flat 41. ‘Ik vind kortfilm een heel moeilijke format’, zegt Vercauter haast verontschuldigend.

HANS VERCAUTER: Met Wolfsmelk heb ik een verhaal gevonden dat ik écht wilde vertellen. Het is gebaseerd op een gevecht tussen twee broers dat ik als kind ooit heb gezien. Ik wilde per se iets vertellen over de relatie tussen broers, omdat ik dat iets heel moois vind, terwijl het ook hard en meedogenloos kan zijn. Qua structuur heb ik het opgevat als een soort novelle. Ik zou dit verhaal niet in een langspeelversie kunnen gieten. Daarvoor is het paradoxaal genoeg te groots. Wolfsmelk gaat over Marcus en Simon (gespeeld door Wouter Hendrickx en Ben Segers, nvdr.). Marcus komt na een jarenlange celstraf weer vrij. Al snel blijkt dat er geen reden is tot feestvieren. Zijn band met Simon staat onder hoogspanning, en beetje bij beetje kom je te weten welk duister verleden daartoe heeft bijgedragen. De titel is de naam van een plant die het voorbijgaan van de tijd symboliseert, anderzijds refereert hij naar de Romulus en Remus-mythe, dat andere verhaal over twee broers.

De film speelt in en rond een prachtige bungalow in de bossen. Hoe ben je bij die locatie uitgekomen?

VERCAUTER: Ik dacht dat ik het mezelf makkelijk had gemaakt door een soort modernistische seventiesvilla als locatie te kiezen. Het tegendeel bleek het geval. De meeste van die bungalows zijn te klein om in te filmen of zijn al afgebroken. Plus, ze moest verscholen liggen in de bossen. We hebben drie, vier weken gezocht voor we er eentje vonden, vlak bij de Kalmthoutse Heide.

Wat is er precies zo moeilijk aan kortfilms?

VERCAUTER: Ten eerste heb je weinig tijd om een dramatische lijn te ontwikkelen. Ten tweede kun je in een kortfilm niets verstoppen. Bij langspelers kun je al eens een foutje wegmoffelen, bij kortfilms is dat meteen zichtbaar. Het is bijna als een gedicht, een haiku: alles moet juist zitten, er mag geen woord te veel in staan. Ja, dit kan een opstap zijn naar een langspeelfilm of een internationale carrière, dat zal ik niet ontkennen. Maar voor mij was het vooral belangrijk een goed scenario te schrijven. Toen ik afstudeerde aan de filmschool had ik niet het gevoel dat ik dat al onder de knie had. Daarom ben ik na mijn eerste kortfilm beginnen te werken in de film, als coffee boy bij Vlaamse producties. Vervolgens ben ik zelf gaan regisseren: eerst in de reclamewereld, daarna voor televisie (Team Kwistenbiebel, voor Ketnet, nvdr.).

Het heeft precies geholpen: Wolfsmelk kreeg op het filmfestival van Montréal al de prijs van de jury.

VERCAUTER: Geselecteerd worden voor zo’n festival is op zich al fantastisch. Dan ook nog de juryprijs winnen, dat is natuurlijk de kers op de taart. Er zaten een paar bijzonder sterke kortfilms in die competitie, en meestal laat de jury wel doorschemeren dat je bij de kanshebbers hoort. Dat was deze keer niet zo. Het was dus een complete verrassing. Ik ben er zeer blij mee, en ik hoop van harte dat deze overwinning me meer kansen biedt om een langspeler van de grond te krijgen.

ANDREAS ILEGEMS