Dinsdag 3/8, 21.05 – één

2 augustus 2008. Een donkere dag voor de bergsport. Na een succesvolle tocht naar de top van de K2 in Pakistan komen bij de afdaling elf klimmers om het leven in een ijslawine. Een van hen is de Noor Rolf Bae, wiens vrouw twee jaar na datum in de documentaire Killer Mountain terugblikt op die fatale tocht. Waarom elke bergbeklimmer dan toch de 8611 meter hoge K2 wil bedwingen? ‘Het is de heilige graal voor de bergsport’, zegt Wim Smets, de man die als eerste Belg in 2009 een poging ondernam om de top te bereiken.

Vanwaar komt jouw passie voor de bergsport?

Wim Smets: Goh, die is veeleer toevallig ontstaan. Als kind ging ik al wandelen met mijn ouders in Oostenrijk. Toen ik ouder werd, besloot ik dat ik de wereld wilde verkennen. Aangezien ik ook wel van een fysieke uitdaging houd, kwam ik bijna automatisch bij bergbeklimmen uit. Dat het dan ook nog goed lukte, hielp wel. (Lacht) In het begin koos ik een vakantiebestemming en keek ik of er geen berg in de buurt lag. Nu is heel mijn vakantie opgebouwd rond een beklimming.

Voor niet-bergbeklimmers lijkt het toch een gevaarlijke bezigheid.

Smets: Het is niet helemaal zonder risico – schaken lijkt me bijvoorbeeld een stuk veiliger. (Lacht) Toch gaat het om berekende risico’s. Het is zoals met autorijden: de een neemt al meer risico’s dan de ander. Mijn hoofddoel is niet de top, maar wel weer veilig en wel beneden geraken. Als je boven bent, zit je eigenlijk nog maar halverwege.

Ben je zelf dan nog nooit in een gevaarlijke situatie terechtgekomen?

Smets: Eén keer heb ik gedacht dat er een lawine tegen 300 kilometer per uur op me afkwam. Gelukkig bleek het slechts de uitloper ervan – die haalt snelheden van 3 meter per minuut. Spijtig genoeg heb ik ook eens een skiër moeten begraven die dodelijk ten val was gekomen. Om zijn lichaam tegen de dieren te beschermen, moesten we hem een tijdelijk graf geven. Kijk, ik vond het ook niet leuk om op een kilometer van de top terug te keren tijdens mijn eerste poging om de K2 te beklimmen, maar uiteindelijk is het de juiste beslissing gebleken. De K2 staat er volgend jaar nog: de kans zit erin dat ik dan een nieuwe poging onderneem.

Wat heeft de K2 meer dan andere bergen?

Smets: Tja, als je weet dat er intussen haast vijfduizend mensen succesvol Mount Everest hebben beklommen, en slechts een driehonderdtal de K2, zie je ook in dat die eerste niet meer zo exclusief is. De K2 is toch een moeilijkere beklimming, niet enkel omdat hij steiler en technischer is, maar ook door de zeer wisselende weersomstandigheden én het feit dat er in Pakistan geen sherpa’s zijn.

Wat doet het met jou als bergbeklimmer als je hoort dat er elf collega’s zijn omgekomen?

Smets: Zulke voorvallen zijn uiteraard heel erg spijtig, zeker omdat er enkele heel goede klimmers bijzaten. Eigenlijk kun je nooit precies weten wat er daarboven gebeurd is. Door het zuurstofgebrek verlies je een deel van je hersencapaciteiten en neem je niet altijd de meest optimale beslissing. Plus: je herinneringen zijn erg vaag. Even voor de duidelijkheid: niet alleen de K2 eist leven. Op Mount Everest vallen elk jaar een tiental doden, in de Alpen honderdvijftig.

Stel dat iemand toch nog gek genoeg is om te willen bergbeklimmen. Hoe begint die er dan best aan?

Smets: Je moet vooral veel ervaring opdoen, en beginnen met een eenvoudige berg in de Alpen of zo. Een stap per keer. Conditie is natuurlijk ook erg belangrijk, maar het komt er vooral op aan om ervan te genieten. Je moet je eigen passie volgen – en hopelijk is dat niet voor iederéén bergbeklimmen, anders loopt K2 volgend jaar helemaal vol. (Lacht) Ieder dient zijn eigen Everest te vinden.

Barbara De Coninck / Info: www.wimsmets.be