Schrijver Joost Vandecasteele had zich de glorierijke heerschappij van de nerd toch enigszins anders voorgesteld.

Ik beken. Ooit heb ik zelf de blijde boodschap verspreid dat de nerd eindelijk aan zet was, dat hij als een generaal met astma het mainstreammedialandschap overschouwde en op alle schermen zijn legers van superhelden en ruimtewezens zag zegevieren (lees: winst maken). Maar bij elke filmadaptatie van een comic die andermaal niet verder gaat dan ‘hoe het ooit begon’ smaakt de overwinning wranger. Bij elke Batman-reboot krijg je weer een scène over hoe de ouders van Bruce Wayne werden neergeschoten door een stoute meneer. Maar omdat de stoute meneer en de ouders telkens door andere acteurs worden vertolkt, begin ik te vermoeden dat Bruce Wayne het allemaal verzonnen heeft en zelf zijn ouders heeft vermoord.

Uiteraard ben ik niet de enige met een bittere nasmaak bij de huidige alomtegenwoordigheid van nerdiness – of toch een makke versie ervan – zoals blijkt uit een heerlijke sketch in de serie Portlandia. In een café zien we een aantrekkelijke jonge vrouw met een iets te bewuste bril zichzelf tegen haar date als nerd omschrijven: ‘I’m into video games and stuff.’ Waarop naast hen een man met overgewicht en paardenstaart opstaat en tegen de camera begint te praten: ‘Hi there, I’m an actual nerd.I wear these glasses to see. I watch Star Trek TNG.’ Deze echte nerd smeekt de kijker, als een soort zelfhatende fundamentalist die nieuwe bekeerlingen op andere gedachten wil brengen, om je geen nerd te noemen als je er geen bent.

Een artikel op de zeer aan te bevelen geeky website Cracked.com verwoordde het nog het best: nerds hebben niet de macht veroverd, ze zijn gewoon de gemakkelijkste en meest winstgevende doelgroep geworden. Want op de ladder der consumenten staat bovenaan – of toch net onder gescheiden vaders met schuldgevoelens – de nerd, die niet enkel voor elke film met het woord ‘Star’ in de titel naar de bioscoop snelt, maar ook nog eens het Legopakket van elke scène koopt. Zelfs als de film crap heet te zijn, is de nerd nog meer dan bereid om te gaan kijken om te weten hoe crappy hij werkelijk is, om daarna met ironische trots een T-shirt van pakweg de Fantastic Four te kunnen dragen.

De ware intentie van de filmmaker is niet de fan plezieren – die komt toch – maar ook de niet-fans lokken. Maar er zijn uitzonderingen. Meer nog dan door de Daredevil-serie was ik gecharmeerd door de reeks Jessica Jones – nog een personage uit de Marvel-comicstal – op Netflix. Al was het maar omdat die geen origin story over Jones opdiste, maar haar neerzette als een ex-superheldin. (Misschien een idee om Kulderzipken nieuw leven in te blazen: pik de draad terug op twintig jaar na de oorspronkelijke serie, wanneer Kulderzipken een waanzinnige koning is geworden en het gebraden lijk van Warre Borgmans aan het oppeuzelen is. Of zoiets.)

Terwijl de filmindustrie al beslist heeft welke comicverfilmingen de komende tien jaar gemaakt zullen worden, met in 2018 Aquaman, in 2017 nog een keer een Spider-Man en in 2025 The Son of Spider-Man versus Batman’s Neighbor in Lego, durft televisie nog wat andere paden in te slaan. Zo is het uitkijken naar duistere series als Preacher en Luke Cage, over de love interest van Jessica Jones.

Maar als ik werkelijk mocht kiezen… Ik droom van een adaptatie van de stripreeks Sex Criminals, omdat – wacht, stop met joelen, laat mij uitspreken – omdat het idee zo leuk is om te vertellen en vrienden mee te verwarren. Sex Criminals is een reeks over een koppel dat de tijd doet stoppen bij een orgasme en die gave benut om banken te overvallen. Herlees even deze korte inhoud en voel alvast de tinteling in uw vingers bij het vasthouden van de dvd. Alle knipoogjes, referenties en easter eggs in alle Star Wars– en Guardians of the Galaxy-films ten spijt, plezier je nerds en andere schermjunkies nog het meest met een goed idee. Of niet soms?

SEX CRIMINALS IS EEN STRIP OVER EEN KOPPEL DAT DE TIJD DOET STOPPEN BIJ EEN ORGASME EN DIE GAVE BENUT OM BANKEN TE OVERVALLEN. MAAK DÁÁR EEN TV-SERIE VAN!