In de tv?serie gaat Largo Winch veel minder op de versiertoer dan in de strip. Maar dat mag de pret niet drukken, blijkt uit de respons. Door Gert Meesters

Largo Winch

Elke zondag vanaf 30/9

19.15 – Kanaal 2

De commotie in het wereldje is slechts zeer gedeeltelijk te wijten aan de fans die benieuwd zijn of hun held de overgang naar het kleine scherm zonder al te grote maagkrampen verteerd heeft. Nee, het gaat ‘m vooral om bevestiging. De meeste stripfans lijden aan een hardnekkig minderwaardigheidscomplex over hun medium, omdat ze telkens weer aan kennissen moeten uitleggen dat er nog andere strips bestaan dan Jommeke en Suske en Wiske en dat de kwaliteit van beide niet echt representatief is voor de kwaliteit van de kunstvorm als geheel.

Een herwerking van een populaire volwassenenstrip als Largo Winch is dus erg interessant als eye-opener: in hun visioenen zien de stripfans hele hordes fervente couch potatoes als lemmingen naar de stripwinkel marcheren om zich aldaar de oorspronkelijke strip van de tv-serie aan te schaffen, waarna deze voormalige onwetenden een major strip habit zullen kweken. Dat het het tv-publiek in vergelijkbare gevallen meestal knakworst zal wezen of een boek, een strip of een scenarist-onder-invloed aan de basis van de tv-serie heeft gelegen, zien ze gemakshalve over het hoofd.

Het beste bewijs dat zo’n visioen weinig realiteitswaarde heeft, is het bejubelde brouwerij-epos De Steenforts, waarvan nu nog steeds alleen stripkenners weten dat het voordien als zevendelige stripreeks is verschenen onder de naam van De meesters van de gerst. Het scenario van zowel de strip als de tv-serie werd geschreven door dezelfde Jean Van Hamme van Largo Winch, die met enkele losse projecten en drie stripreeksen ( XIII, Thorgal en uiteraard Largo Winch) instaat voor maar liefst tien procent van alle verkochte strips in Frankrijk.

De natuurlijke charme die in dit kapitalistische tranendal uitgaat van Largo als rijkste man ter wereld, die alleen al door zijn kaaklijn de vrouwen bij bosjes in zwijm doet vallen en nog de wereld wil verbeteren ook, doet uiteraard wonderen voor de populariteit van de strip. Hij is voorts geliefd bij mannen omdat Largo geregeld tijd vrijmaakt om tuiltjes topgrieten te plukken, die meestal gemakshalve hun beha al thuis hebben gelaten. En toegegeven, de verhalen hebben vaart en je moet er je kop wel eens bij houden.

Hoe moet je zo’n succes nu omvormen tot een tv-serie? De stripuitgeverij, Dupuis, was ook een belangrijke producent van de tv-serie en heeft dus zelf de voornaamste beslissingen kunnen nemen. Het basisgegeven blijft: in de eerste aflevering leren we al dat Largo het bedrijvenimperium Groep W erft, nadat stichter Nerio Winch is vermoord. Eigenlijk haat hij de hele bedrijfsatmosfeer, maar hij accepteert de erfenis als een uitdaging. Prompt ligt hij overhoop met de witteboorden van het bedrijf door zijn impulsieve aanpak.

Voor de rest zijn erg weinig elementen uit de strips bewaard: enkel Largo’s sidekick Simon is zonder meer overgenomen. Nieuwe personages zijn Joy, de vrouwelijke bodyguard en Kerensky, een computerwizard. Om de serie internationaal te kunnen verkopen, is de tv-serie ook veel meer politiek correct dan de strip. Van een geboren verleider is Largo een kluns geworden, die door ondernemende vrouwen versierd wordt in plaats van vastberaden enkele bedden per verhaal uit te proberen. Aan zijn sex-appeal zal het niet liggen, want als ex-model voor Chanels Egoiste heeft Largo-vertolker Paolo Seganti al meer succes gehad als mooie jongen dan als acteur. Op een enkele heftige aflevering na, is seks zeldzaam. De afwezigheid ervan wordt dan maar op zijn Amerikaans gesublimeerd door de geweldscènes wat flitsender te verfilmen.

Van Hamme heeft zich erg weinig bemoeid met de verhalen, maar toch is zijn invloed erg duidelijk merkbaar. De meest voorkomende slechterik in de tv-serie is bijvoorbeeld een organisatie die de Adriatische Commissie heet. Helemaal op zijn Van Hammes is dat een uiterst geheime organisatie die niets minder nastreeft dan de macht over de hele wereld. Ook typisch: ze vergadert telkens in het halfdonker en onderwerpt medewerkers als een volleerde vierschaar aan kruisverhoren. Er is zowaar zelfs een aflevering waarin een personage lijdt aan compleet geheugenverlies, een duidelijke verwijzing naar Van Hammes stripreeks XIII.

Dat Largo op tv niet dezelfde is als in de strip, is maar goed ook. Elk medium heeft zijn eigen wetten, waaraan je het basisgegeven moet aanpassen. De tv-serie is geen echte hoogvlieger geworden. Daarvoor zitten er te veel slechte James Bond-plots in. Aan de andere kant zijn sommige tv-scenario’s minstens even goed als de stripscenario’s. Blijkbaar is de respons in de ons omringende landen, waar de serie al eerder op tv was, naar tevredenheid, want op dit moment wordt een tweede serie ingeblikt. Wordt dus vervolgd.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content