VANAF 28/7 IN DE BIOSCOOP

Hoe reageerde je toen je jezelf in gevechtstenue zag?

Keira Knightley: (lacht) Eigenlijk was ik heel tevreden met dit gevechtstenue. Er zit wel niet veel stof aan, en het zit wat krap, maar het heeft maanden geduurd eer we hiermee op de proppen kwamen. Oorspronkelijk hadden we een Guinevere in vol ornaat en toen vroegen we ons af: ‘Waar zou ze dit harnas gehaald moeten hebben?’ Dat sloeg dus nergens op. Ik was wel blij met de uiteindelijke outfit, omdat we deze film draaiden op het hoogtepunt van de zomer in Ierland, en het was toen heel, heel warm. Ik vond het dus niet erg om zo rond te lopen en alles te doen, terwijl de mannen stierven van de hitte in hun reusachtig harnas. Ik denk dat ik er goed afkwam.

Was je nooit bang dat je boezem er tijdens de actiescènes uit zou springen?

Knightley: (lacht) Het topje ziet eruit alsof het in twee delen is, maar eigenlijk is het maar één deel. Het is dus niet zo krap als het eruitziet. En we hadden er ons echt wel van verzekerd dat ik erin zou kunnen bewegen zonder dat er iets uit zou schieten. De perfecte manier om leer te dragen eigenlijk.

Hoe voelde je je te midden van de climactische veldslag?

Knightley: Ik was weg van alle actiescènes. Ik hield ervan om ze te doen, vooral ook omdat we er zo lang voor getraind hadden. De stuntcrew was eveneens geweldig, omdat ze ons stap voor stap door de vechtscènes leidden. Soms was het zelfs een beetje beangstigend, maar we hebben ons vooral goed geamuseerd.

Je trainde al voor ‘Pirates of the Caribbean’, maar was dat geen klein bier vergeleken met dit?

Knightley: Yeah. We moesten vrij hard trainen. Drie maanden voor de opnamen aanvingen, begon ik eraan: boksen, gewichtheffen, met bijlen, messen en zwaarden vechten, boogschieten. Paardrijden ook, maar in de film kwam dat niet van pas. We werkten allemaal heel hard, en van bij het begin hadden we de hele tijd trainers op de set. Wanneer we dus niet aan het filmen waren, zaten we in de gymzaal. Het was dus echt wel zeer fysiek.

Waren Keltische vrouwen ook zo mager als jij?

Knightley: Ik denk van niet. Meestal waren ze naakt aan het rondlopen, dus ik kan me inbeelden dat ze waarschijnlijk wel meer lichaamsvet als ik hadden om warm te blijven. Eigenlijk weet ik het echt niet. (lacht)

Dus probeerde je toch historisch accuraat te zijn?

Knightley: Ik probeerde, ik probeerde. Ik ontwikkelde in feite wel meer spieren voor de rol. Dat was ook de bedoeling. Toen ik de rol aannam, was dat op voorwaarde dat ik zoveel mogelijk gewicht zou bijkweken, voor zover mogelijk. Ik heb geprobeerd. Meer kon ik niet doen in drie maanden. Ik ging ook een kledingmaat omhoog – waar ik wel een beetje trots op was. Ik hoopte dat zo te houden, maar daarvoor zou ik vier maal in de week twee uur in de gymzaal moeten doorbrengen. Dat had ik er echt niet voor over.

Ik refereerde eigenlijk naar het naakt rondlopen.

Knightley: Oh, I see. Het is een lange dag geweest.

Missen we iets tussen jou en Koning Arthur wat we wel op dvd te zien krijgen?

Knightley: Niets van de liefdesscènes alleszins. (lacht) Ik had wel wat geluk eigenlijk, want ik doe een liefdesscène maar mag mijn kleren aanhouden. Fantastisch, toch?

Maar het is erotisch, de manier waarop het is verfilmd, nietwaar?

Knightley: Toch wel. Wat vooral zo knap is aan deze Guinevere is het feit dat ze zo sterk is. Ze is erg onafhankelijk. Ze is erg manipulatief. Ze is ook erg egoïstisch en ik denk dat je dat ook wel ziet in de liefdesscène, waar ze de leiding neemt – iets wat we zelden zien, maar altijd goed is. Ze is heel erg meester van haar eigen lot, en dat vind ik interessant voor een personage dat traditioneel wordt afgeschilderd als romantisch en onschuldig. We ontnamen haar alle onschuld, en brachten een karakter dat erg veel bloed aan haar handen heeft. Fascinerend.

Moest je jouw idee van de traditionele Koning Arthur-verhalen niet laten varen bij het maken van deze film?

Knightley: Toen ik de eerste keer hoorde dat ze King Arthur gingen verfilmen, dacht ik wel van: ‘Waar is dat goed voor? We hebben het al zo vaak gezien. We kennen de legendes en de mythen nu wel al.’ Toen las ik het script en plots vond ik het heel interessant. Ik was dus wel opgetogen, én een klein beetje bang om me die zo bekende rol van Guinevere eigen te maken. En hem volledig te veranderen. Maar ook dat was boeiend. Bovendien vond ik ook dat het wel eens tijd werd voor een nieuwe versie van Guinevere.

Had je een achterliggend verhaal bedacht voor Guinevere om beter te weten wie ze eigenlijk was in de film?

Knightley: Ja, toch wel. Ik sprak veel met Antoine Fuqua over het verhaal. We dachten dat ze waarschijnlijk een aanval had geleid, maar gevangen werd genomen. Misschien is ze dus niet de beste leider. Ze werd wellicht ook gefolterd, of neen, ze werd zéker gefolterd. Voor mij was ze dus iemand die een belangrijke functie vervulde in de maatschappij waarin ze leefde. Volgens historici was die samenleving matriarchaal. Daarom vond ik dat ik in mijn acteerspel ook dat manipulatieve meer moest laten uitkomen.

Guinevere, die sinds haar geboorte de ridders van Arthur als de vijand zag, bevindt zich plots onder hen om samen de strijd aan te binden tegen de invallende Saksen. Ik denk dat er een moment is waar ze denkt: ‘Oké, wat is het beste dat ik nu kan doen? Zal ik ze allemaal doden, of zal ik uit de situatie voordeel halen?’ En dus gebruikt ze Arthur tot haar voordeel. Het is misschien een kille manier om zo naar Guinevere te kijken, maar er zal ook wel een beetje liefde mee gemoeid zijn. Ik denk echter niet dat ze het karakter is dat zichzelf zou toestaan verliefd te worden op iemand zonder er voordeel uit te kunnen halen. Wat we zien, is Guinevere die meer een guerrillaleidster is. Ze vecht voor een bezette natie. Interessant is ook dat niemand eigenlijk onschuldig is. Iedereen heeft dingen gedaan die verschrikkelijk en afschuwelijk zijn, en elk personage moet hiermee leven en wordt er waarschijnlijk ook door gekweld. Dat maakt interessante individuen van ieder van hen.

Individuen die toch nauw met elkaar verbonden zijn, zoals de manier waarop Guinevere Merlijn kan bereiken zodat hij haar in het bos zou ontmoeten.

Knightley: Doorheen de film is er dit boeiende gegeven dat de Woads – de noordelijke barbaarse guerrillavechters die geleid worden door Merlijn en waartoe ook Guinevere behoort – op een of andere manier weten waar iedereen zich bevindt. Op een al dan niet komische manier brengt dit een magisch element in de film. Er is bovendien ook sprake van dat Guinevere Merlijns dochter is. Ikzelf ben er zeker van dat er een relatie bestaat tussen de twee personages, en die band zou vader en dochter kúnnen zijn. Maar weet je, dat laatste was niet het verhaal dat we wilden vertellen. Het is belangrijker in Merlijn zowel een leider als een generaal te zien. Zo zie ik het toch. Voortdurend zie je tijdens de film Woads, die ridders achtervolgen en die altijd overal zijn. Ik denk dat dit het basisidee was: dat de Woads het land door en door kennen en dat ze altijd alles in de gaten hebben.

Vind je het rolmodelaspect belangrijk bij het uitkiezen van een rol?

Knightley: Neen. Jules in ‘Bend it like Beckham’ en Elizabeth in ‘Pirates of the Caribbean’ zijn zeker rolmodellen. Ze zijn erg positieve mensen. Ik zou echter niet zeggen dat Guinevere een rolmodel is… behalve misschien het feit dat ze zo een sterke vrouw is, en dat wil ik – als kijker – zien als ik naar de film ga. Ik wil sterke vrouwen zien. Ik wil vrouwen zien die proactief zijn, en niet gewoon ’the girl in the movie’. Enkel daarin ben ik geïnteresseerd. Maar Guinevere een rolmodel, neen. Ze is tamelijk koel en vecht veel. Wat mijn keuzes betreft, ik denk dat je enkel die rollen aanneemt die je interesseren. In mijn volgende film The Jacket speel ik een alcoholverslaafde opdienster, ook niet echt een rolmodel. Maar inderdaad, een sterke vrouw is volgens mij een heel positief beeld.

Hoe moesten ze je overtuigen om het script van ‘King Arthur’ te lezen?

Knightley: ‘Er zit een zwaardvechtscène in.’ Neen, serieus, ze moesten me niet echt overtuigen. Om eerlijk te zijn, vorig jaar werkte ik al met Jerry Bruckheimer (producer van Arthur; bvp) bij Pirates of the Caribbean en het was fantastisch. Ik ben zó een grote fan van hem. De kans om opnieuw met hem te mogen werken, kon ik dus niet zomaar naast me neer leggen.

Brengt al dat succes vóór je eenentwintigste je hoofd niet op hol?

Knightley: Al mijn hele leven houd ik verschrikkelijk veel van films. Ik lees ook veel boeken óver films. Ik houd van het escapisme van film, en van verhalen. Het is dus ongelooflijk dat ik de kans krijg om er zo deel van te mogen uitmaken, om films vanaf het prille begin, vanaf de eerste naaisteek aan een kostuum, tot het einde te mogen meemaken. Dat is wat ik altijd heb willen doen, en gelukkig kan ik er op dit moment het grootste deel van de tijd mee spenderen. Acteren is als een beroep waar je die ene minuut hot bent, en niet meer de volgende. That is totally cool. Dat vind ik er het meest fascinerende en het meest opwindende aan. Het is iets wat van het ene op het andere moment weg kan zijn. En bovendien, wie weet, als het dan toch niet lukt, word ik metselaar. Echt waar. Ik zou het absoluut niet erg vinden.

Voldoet het filmmaken nog steeds aan je verwachtingen?

Knightley: Yeah, I love it. Echt waar. Ik ben gefascineerd door de manier waarop een film ontstaat. Het is een fascinerend medium. De visie van iemand anders op het scherm te zien, en in staat zijn diens ideeën te mogen uitbeelden, geweldig toch? Dus ja, ik ben echt weg van film.

Pik je verschillende acteerstijlen mee terwijl je werkt met diverse acteurs, of helemaal niet?

Knightley: Iedereen heeft zijn eigen manier van werken, en het is fantastisch om de beste acteurs en actrices te bekijken en van hen te leren. Ik weet vaak zelf niet hoe dat precies in zijn werk gaat. Je denkt gewoon: ‘Oh god, hoe deed hij of zij dit, en misschien kan ik dat gebruiken in mijn eigen acteerstijl?’

Kan je iets zeggen over ‘Tulip Fever’?

Knightley: Dat gaat niet door. Er was te weinig geld.

Naar welk soort muziek luister je nu?

Knightley: Jeff Buckley.

Waarom?

Knightley: Oh, come on. Heb je Jeff Buckley nog nooit beluisterd? Hoe heet het album nu weer? Hij maakte er maar eentje, en dan stierf hij. Grace, dank je. Het meest sensationele album ooit. Absoluut een van de beste. Je kunt er niet naar luisteren zonder te huilen. Damien Rice’s album is ook heel sterk. Ik zag hem live in Glasgow en hij bracht een versie van Jeff Buckley’s Hallelujah. Dat ging door merg en been, en de tranen stroomden over mijn wangen.

Is de hele cast terug voor ‘Pirates of the Caribbean 2’?

Knightley: Eerlijk gezegd weet ik het niet. Dat moet je aan Jerry vragen. Ik denk dat we allemaal een geweldige tijd achter de rug hadden na de eerste Pirates, en we waren allemaal bereid om ook mee te werken aan de tweede. So fingers crossed.

© IFA, 2004

Vertaling en bewerking : Bart Van Pottelberge

Reese Esposito

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content