Ton Maessen

‘I don’t want to go out. I want to stay in. Get things done.’ Het openingsvers van David Bowies Modern love zou het levensmotto van Ton Maessen kunnen zijn. Maessen is tourmanager van onder meer dEUS en Nick Cave en in elk gesprek over tournees en tourmanagers valt zijn naam. Maessen is The Man. Hij is dagelijks op weg met de allergrootsten, en zelf is hij een van de allergrootsten in zijn vak. Hij is de eerste, de laatste, degene die altijd op post is. Hij ziet wat niet gezien mag worden en regelt wat niet geregeld kan worden. Een verhaal over tourmanagers begint en eindigt bij hem.

In het off-season woont Maessen in Portugal, maar vandaag ontvangt hij ons in een van zijn stamhotelletjes vlakbij het Antwerpse station: ‘Vanuit mijn kamer kijk ik binnen in Tom Barmans salon’, glimlacht hij. ‘dEUS is nooit ver weg.’

‘Dit hotel is m’n tweede thuis’, legt Maessen uit. ‘Voor die enkele dagen die ik vrij heb loont het niet de moeite om de hele verplaatsing naar Portugal te maken. Het is geen grote luxe, maar de mensen kennen me hier intussen. Ik word hier echt in de watten gelegd. Ik heb m’n vaste kamer, de grootste van het hele hotel, die steeds voor me klaarstaat. Vandaag hebben ze me nog speciaal een microgolf gebracht, zodat ik iets kan opwarmen. Lief toch?’

Maessen rookt ontspannen een jointje. Drinken doet hij niet (meer), feesten ook veel minder dan vroeger. Als Dennis Bergkamp-fan kijkt hij vooral uit naar de Europacup-halve finale Villareal-Arsenal, vanavond. ‘Ik heb het allemaal gezien, ja. Bérgen coke, vrouwen, wilde feesten. Alle seks & drugs & rock-‘n-rollclichés, en nog een paar. Heel slopend. Ik heb van alles geproefd, maar ik ben nooit een rotzak geweest, en mijn opdrachtgevers ondervonden er ook weinig last van. Nou ja… behalve één dan. Die heeft me uiteindelijk ook ontslagen.’ Wie wil hij niet kwijt. ‘Dat kon ik ze ook niet echt kwalijk nemen’, voegt hij er met een raadselachtige glimlach aan toe.

Discretie is Tons tweede natuur. Zijn de memoires en de smeuïge verhalen van een tourmanager goud waard? Maessen: ‘Voor mezelf zijn de avonturen en herinneringen natuurlijk onbetaalbaar. Maar er heeft nog nooit iemand geld voor geboden. Journalisten hengelen altijd wel naar een sappig verhaal, maar uiteindelijk hebben die weinig toegevoegde waarde, toch? Iedereen wéét dat Pete Doherty een junk is, wat zegt een zoveelste anekdote dan nog? Er zijn mooiere, en pakkender verhalen te vertellen over het leven on the road dan de Sodom en Gomorra-stories. Maar de meeste ontroerende of intieme momenten beschouw ik als persoonlijk bezit. Die geef ik niet zomaar prijs. De gemiddelde rockster is totaal vervreemd van het echte leven, dat kan ik je wel vertellen. Nick Cave bijvoorbeeld: een geweldige kerel, mijn absolute nummer 1, maar zelf iets regelen: vergeet het. Ze kunnen dat niet meer, want op tournee wordt altijd alles voor hen gedaan. Zelfs hun sigaretten worden binnen handbereik klaargelegd. Je moet er niet aan dénken die mannen de stad in te sturen om een brood of een pen of een paar schoenen te kopen. Behalve de Dewaeles dan: dat zijn echte shopaholics.’

Tijdens een tournee regelt Maessen dan ook álles. De rider oftewel het backstage-wenslijstje, de perspassen, extra kamers of bedden voor familieleden, liefjes, vrienden, echtgenotes, aanvragen voor interviews… Of – zoals bij de twee uitverkochte dEUS-concerten in Vorst – een eindeloze stroom van last minute guestlist-aanvragen. Ooit zagen we hem na een urenlange treinreis zelfs de hotel check-in van twee meegereisde journalisten regelen, zodat de twee konden gaan eten – vóór Ton zelf, uiteraard, want hij eet pas als iedereen bediend is. Maar net zo goed zagen we hem bolwassingen uitdelen en puntjes op i’s zetten met een bijna pijnlijke precisie.

‘Een groot deel van de tijd ben je kinderjuf. Ik maak tourboekjes, vluchtschema’s, dagplanningen, lobby-calls. Iedereen heeft op elk moment een up-to-datelijstje. Maar denk je dat iemand die ook leest? (schatert) Dus bons ik op hoteldeuren, sleur mensen uit hun bed en… bons even later opnieuw op dezelfde deuren en sleur dezelfde mensen opnieuw uit hun bed. En soms moet je wel eens iemand op z’n verantwoordelijkheden wijzen, ook al is dat dan een beroemd lid van een beroemde band.’

Tukje in de koeltoog

‘Een van de muzikanten van The Bad Seeds was ooit vermist toen na het concert en het backstagefeestje iedereen de stad in trok. Ik hoefde me geen zorgen te maken, werd me gezegd, de man was er vandoor met een groupie. Dat deed hij elke dag. Ik kon hem niet bereiken op z’n gsm. Uiteindelijk hebben we hem gevonden in een koeltoog waar hij z’n roes lag uit te slapen. Had iemand niet toevallig dat deksel opengetrokken, dan was hij gestikt. Maar Nick Cave en de zijnen mogen dan echte sterren-met-bijbehorende-attitude zijn, het zijn nog dankbare mensen om mee te werken. Een tournee met hen is altijd een feest.’

De sterren zelf zijn meestal nog niet het grootste probleem. ‘De entourage bij de écht grote acts, die zorgt nog het vaakst voor problemen. De hofhouding van sommige hiphopsterren bijvoorbeeld ziet elke vrouw als een ‘ho’ of een ‘bitch’, en er zijn er geregeld ook die de kluit trachten te belazeren. Ice-T bijvoorbeeld was zelf oké, maar op z’n rider stond steevast een enorm aantal tickets voor het concert. Geen backstage-passen of uitnodigingen, nee: tickets. Bleek dat leden van z’n crew die dan tegen woekerprijzen verkochten aan de ingang van de zaal.’

Een tourmanager moet absorberende schouders hebben. Als rockiconen er mentaal compleet door zitten, is het vaak bij hem dat ze komen uithuilen. Moet Ton meer van ‘zijn’ artiesten houden dan van zichzelf, om na een werkdag van 18 uur ook nog eens op zijn privé-nummer ter beschikking te staan als troostende stem? Maessen: ‘Het hoort erbij. Ik moet zorgen dat een tournee van a tot z op rolletjes loopt. Zodat de artiesten zich kunnen concentreren op hún taak: goeie concerten geven. Een muzikant die zich slecht in z’n vel voelt, kan niet optimaal functioneren. Dus moet ik zo’n jongen erbovenop helpen. Of ik doe m’n job niet goed.’

Ton & Tom

Maar de Mooie Momenten maken veel, zo niet alles goed. Gevraagd naar zijn mooiste on the road-moment van de laatste maanden, haalt hij een busrit met dEUS aan. ‘We kwamen terug uit Rusland, waar we hadden opgetreden in Moskou en St.-Petersburg. Een lastige week op het eind van een paar lastige maanden. De communicatie met de mensen in Rusland verliep moeizaam, en we moesten onwaarschijnlijke afstanden overbruggen. Heel vermoeiend. Het waren knappe concerten in kleinere maar uitverkochte zalen, in zeer slechte technische omstandigheden. Bij onze terugkeer in Zaventem was iedereen kapot. Een gecharterde bus bracht ons terug naar Antwerpen, waar alle crew- en bandleden een voor een gedropt werden. Op het einde zaten alleen nog Tom en ik op de bus. En toen stond Tom op, draaide zich naar mij om en zei: ‘De laatste rechte lijn. Voor jou en mij, Ton.’ Dat vond ik héél mooi’.

Door Peter Lissens l FOTO’S CHARLIE DE KEERSMAECKER