ZONDER VALSE SCHAAMTE Larry Clark observeert onbegrepen tieners uit een Amerikaanse suburb, in al hun rauwe intimiteit.

Film: **** Extra’s: * (A-Film)

Film. Hoe gestoord is een samenleving (de onze!), als ze verontwaardigd reageert op rauwe seks met en onder adolescenten, terwijl de écht ondraaglijke scène waarin een jongen zich op klaarlichte dag voor de ogen van een groepje argeloze skaters een kogel door het hoofd jaagt, haast onopgemerkt voorbijgaat? Met dit schokkende tafereel opent de controversiële fotograaf-regisseur Larry Clark (60) zijn vierde film. Clark gaat niet op zoek naar het zelfmoordmotief, maar schetst een beeld van de leefwereld van Ken Park, aan de hand van de dagelijkse belevenissen (en vooral ook het gebrek aan belevenissen) van vier adolescenten en van hun ouders. Hun bestaan is minder marginaal dan banaal, hun keurig suburbia dat door Ed Lachman (die op de generiek ook als coregisseur optreedt) bedrieglijk warm, zacht en pastelkleurig wordt belicht, is in feite een beklemmend oord van leegheid, verveling en anonimiteit. Alleen de seks brengt een beetje soelaas. Een van de jongens gaat kennelijk regelmatig op bezoek bij de buren om de moeder van zijn vriendinnetje uitgebreid te beffen. Een andere wordt door zijn bierzuipende vader afwisselend vernederd en begeerd. De derde is in zichzelf gekeerd, haat de mensheid en kan de grootouders bij wie hij woont niet meer luchten. Het meisje in het kwartet is een modelkindje voor haar godsvruchtige vader, maar een hete brok in het bed van haar boyfriend.

Het wemelt van de incestmotieven (echt, ingebeeld of symbolisch), maar de ouders zelf zijn geen monsters, wel slachtoffers van hun eigen onmacht, de onhoudbare druk van een puriteins Amerika en een gebrek aan liefde, zoals fors wordt gedemonstreerd in de sleutelscène waarin de aangeschoten vader ’s nachts binnendringt in de slaapkamer van zijn zoontje. Clark en Lachman maken er gelukkig geen socio-moraliserend betoog van, ze wijzen niemand met de vinger en ze dragen geen oplossing aan. De camera zwenkt niet ongemakkelijk weg of het beeld wordt niet wazig wanneer drie adolescenten (twee jongens en een meisje) er langdurig ongeremd op los neuken, want het is de enige keer in de film dat ze ook echt met elkaar communiceren. Clark en Lachman richten hun camera frontaal op een van de grote taboes in de Amerikaanse film: het seksueel verlangen.

Extra’s. Korte promotie-interviews met cast en regisseurs; filmografieën en trailer.

DOOR patrick duynslaegher