Jurriaan van Eerten

1 Waarom ben je destijds naar Latijns-Amerika getrokken?

Jurriaan van Eerten: Jaren geleden zat ik op een Thais strand. Mijn vriendin volgde er een duikopleiding en ik dacht na over een roman. Deze roman dus, met dit verschil dat de hoofdrolspeler een oorlogsjournalist was. Waarom zoekt iemand dat extreme gevaar op, wilde ik weten. Is zo iemand idealistisch of gewoon verknipt? Net op dat moment ging er een bom af niet ver van het hotel waar we verbleven. Interessant, dacht ik, dus ging ik erheen, praatte met de relevante mensen en schreef er een artikel over, dat in een Nederlandse krant werd gepubliceerd. Daarna schreef ik nog een paar stukken over Thailand en overlegde ik met mijn vriendin, die fotografe is, waar we meer van dat werk konden doen, en dat werd dus Latijns-Amerika. Dat leek me spannend, en mits het leren van Spaans kwamen we er een heel eind, dachten we. En zo hebben we daar drie jaar reportages gemaakt.

2 Zijn jullie er ook overvallen, zoals Alex in je roman?

Van Eerten: Het was nooit zo gewelddadig als in het boek, maar we zijn wel eens overvallen door een stel jongens, ja. In de eerste maand zelfs een paar keer, gewoon door onnadenkend het verkeerde straatje in te lopen, maar we zijn nooit bedreigd met wapens. Geweld is gewoon alomtegenwoordig in Latijns-Amerika. Van de twintig meest gewelddadige plekken ter wereld liggen er zeventien in Latijns-Amerika. Is Tijuana de moordhoofdstad niet, dan is het wel Caracas. We waren ooit in El Salvador om een reportage te maken over de gangs die daar actief zijn en iedereen die we ontmoetten, had wel een familielid dat vermoord was. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

3 Dus dan denk je: genoeg is genoeg, ik ga terug naar Nederland?

Van Eerten: Op een gegeven moment was ik het inderdaad wel een beetje zat. Maar toen werd Trump verkozen, wat rond de Mexicaanse grens voor opschudding zorgde. Ik heb het drie jaar van deze kant gezien, dacht ik, laat ik het ook eens van de overzijde bekijken, dus zijn we naar Tucson, Arizona verhuisd. En ik beken dat een klein stemmetje in mijn achterhoofd zei dat het misschien niet slecht was om even weg te zijn uit het geweld. Net zoals ik beken dat ik de eerste maanden in Amerika nog vaak over mijn schouder keek.