JULIA ZONDER BALKON – In een typische woestenij herwerkt Enki Bilal Shakespeares ode aan de passionele liefde tot een grijze brij.

Enki Bilal

Casterman, 90 blz., euro 18.

Alle goede dingen bestaan uit minstens drie bij Enki Bilal. Zijn vorige boek, Animal’Z, werd nog aangekondigd als een alleenstaand geval, maar de drukinkt was nauwelijks droog of de man had alweer een trilogie in gedachten. Julia & Roem deelt met zijn voorganger alleen de desastreuze toestand van moeder aarde, die na een enorme milieuramp tot een onherbergzame woestenij herschapen is. Na het zogenaamde Infarct verschoven hele continenten. Nu drijven ze op zee, bijna alle levende wezens zijn omgekomen en infrastructuur is er nauwelijks nog.

In die apocalyptische setting plaatst Bilal zijn klassiekste verhaal in lange tijd. Van de typische visuele vondsten is hier weinig terug te vinden, op wat water in poedervorm na. De titel geeft al aan waar het de auteur om te doen is: wanneer twee groepen overlevenden elkaar ontmoeten, spelen ze ongewild, maar onafwendbaar Shakespeares Romeo and Juliette na. Ze debiteren zelfs hele verzen van Shakespeares drama, meestal zonder dat ze zich ervan bewust zijn. De multiconfessionele aalmoezenier Lawrence merkt al snel dat alle mensen in de samengebrachte groep namen dragen die naar het toneelstuk verwijzen en legt zich er vanaf dat moment op toe om de bekende dramatische afloop te vermijden.

Behalve pessimisme over de huidige toestand van onze aardbol kun je in Julia & Roem ook een sluimerend geloof in predestinatie lezen, maar die rigide valkuil weet Bilal nog te ontwijken. Julia & Roem is zijn moderne ode aan Shakespeares toneelstuk, dat aansluit bij een steeds weerkerend thema bij Bilal: de helende kracht van allesverterende liefde. Zijn herwerking kent echter weinig persoonlijke accenten, buiten de aankleding van het verhaal. Daardoor verliest Julia & Roem een groot deel van de aantrekkingskracht die gewoonlijk van zijn bevreemdende verhalen uitgaat.

Ook grafisch lijkt Bilal een stap achteruit te zetten. Van de lossere potloodtekeningen uit Animal’Z is hij teruggekeerd naar meer aangezette lijnen en een kleurenpalet dat stilaan typisch Bilal genoemd kan worden: veel grijs, met hier en daar een toets rood, wit of indigo.

GERT MEESTERS