A THING OF BEAUTY…HET HOEFT NIET ALTIJD KOMMER EN KWEL TE ZIJN: ‘JOY’ BEWIJST DAT ER OOK DIEPGANG STEEKT IN DE ZONNIGE KANT VAN KUNST.

Joy

CASINO LUXEMBOURG

FORUM D’ART CONTEMPORAIN, RUE NOTRE-DAME 41 IN

LUXEMBURG, TOT 5 MAART. WWW.CASINO-LUXEMBOURG.LU

‘To have joy one must share it. Happiness was born a twin’, zei Lord Byron en iets van die orde doen ze moeiteloos over op Joy. De groepstentoonstelling is het geesteskind van twee curatoren: Enrico Lunghi van Casino Luxembourg en Iara Boubnova van het Institute of Contemporary Art in Sofia. De twee hadden een project over vreugde in gedachten, maar tijdens de voorbereidingen bleek dat ze het behoorlijk oneens waren over de aard van het beestje. Volgens Boubnova is vreugde een gevoel dat veroorzaakt wordt door iets van buitenaf, terwijl Lunghi juist geloofde in een interne vonk. In hun correspondentie botsten de meningen nogal eens, maar uit het gekibbel vloeide wel een tentoonstelling voort met twee intrigerende componenten. Enerzijds mikt Joy op vreugde die opgewekt wordt bij de kijker – en dat is ook vrij concreet te merken. Anderzijds gaat het over een scheppende vreugde bij kunstenaars, over een constructieve state of mind die vertaald wordt in een werk. Met dat laatste kun je wellicht een hele reeks tentoonstellingen vullen, maar eigenlijk pleit dat ook voor de geldigheid van het concept.

De selectie houdt gelijke tred met het dubbele uitgangspunt. De ene keer kom je met een brede grijns uit een installatie, de andere keer word je geconfronteerd met een bijdrage die aan twee kanten snijdt. Feestnummer bij uitstek is Work No. 262 van Martin Creed. In zijn met ballonnen gevulde zaaltje moet je je een weg banen van de ingang naar de uitgang, maar door de massa ballonnen valt dat bepaald niet mee. Gevolg is een klungelig groepsgevecht tegen de chaos, opgesmukt met knallende ballonnen, iele kreten en de wildste kapsels aan het eind van de weg. Ook geestig: Vadim Fishkin en zijn Snow Show, een nostalgische sneeuwbui die op gang trekt zodra je je naam zegt in een microfoon. Naast nepsneeuw krijg je er ook een romantisch deuntje bij, en een schijnwerper die een paar tellen lang zorgt voor een koddige filmsterimpressie. Elders komen felgekleurde pluche beestjes uit een gat in de muur ( Arrived, van Rostan Tavasiev): de jolige intrede gaat gepaard met bloemetjes en een fanfareriedeltje, maar door toedoen van een donker element lijkt het ook alsof de beesten op hun ondergang afstevenen. Michael Lin stak een deel van het museum in frivool bloemetjesbehang, en Spencer Tunick levert naakt in de video Barcelona, Spain (June 23, 2003). Je ziet er horden uit de kleren gehesen mensen deelnemen aan een van Tunicks roze groepsfoto’s. Het gebeuren doet denken aan een voetbalwedstrijd waarbij de naaktfans de juichende massa zijn en de kunstenaar degene die het doelpunt scoort. Vreemd om gade te slaan maar vreugde alom, alsof op straat in je blootje lopen het leukste is wat er bestaat. Slotsom: een genereus en fijnbesnaard concept, een tentoonstelling met pit en kunst met spieren. Onderhoudend en opiniërend, de titel liegt er niet om.

Els Fiers