Zangeres Dee Dee Bridgewater kan geen jazzstandards meer hóren en brengt in Gent een soirée française: een muzikale ratatouille met een stem van rode pluche. Door Bart Cornand

‘DEE DEE BRIDGEWATER’

IN CONCERT: 16/7, BLUE NOTE FESTIVAL GENT

Drie jaar geleden keerde jazzdiva Dee Dee Bridgewater het American Songbook de rug toe met een theatraal eerbetoon aan Kurt Weill, en dat heeft zo zijn sporen nagelaten. Haar platenhuis Universal France stuurde haar prompt een C4, dus richtte ze – koppig als ze is – haar eigen label op. Eerder dit jaar presenteerde ze J’ai Deux Amours, een verzameling Franse chansonklassiekers die tussen haar lippen een sexy ondertoon krijgen. Dites-moi des cochonneries, madame!

Je woonde als Amerikaanse achttien jaar in Frankrijk. Genoten van de levendige Parijse jazzscène?

Dee Dee Bridgewater: Toch niet, daar ben ik te veel een eenzaat voor. Bovendien zijn de Fransen een beetje koeltjes tegenover mij geworden. Blijkbaar heb ik iets te vaak buiten de lijntjes van de jazz gekleurd. Om de een of andere reden werd ik verondersteld om mijn hele leven standards te zingen. Toen ik met This Is New het oeuvre van Kurt Weill aanbrak, hebben ze me afgeslacht. Met J’ai Deux Amours is het niet anders. Natúúrlijk is dit geen pure jazzplaat, en dat is nu net mijn bedoeling. Ik heb genoeg van Cole Porter. Ik heb die liedjes twintig jaar gezongen, mag het even?

Hoe bent u bij het Franse chanson beland?

Bridgewater: Het Kennedy Center in Washington DC had me gevraagd om een Franse soirée samen te stellen. Ik heb me opgesloten in een repetitiekot met een cd-speler vol songs die grote hits waren in de Engelse versie, en waarvan ik niet wist dat ze eigenlijk Frans waren: La Belle Vie/ The Good Life van Sacha Distel én Betty Carter, Dansez sur moi/Girl Talk van Claude Nougaro, J’ai Deux Amours, dat het zwarte icoon Josephine Baker tijdens de oorlogsjaren voor de troepen zong. I Wish You Love, het eerste nummer dat ik ooit heb gezongen, bleek plots Que reste-t-il te heten. Het heeft me dagen gekost om mijn lippen in de juiste plooi te krijgen.

Gelukkig ben je niet in musette vervallen.

Bridgewater: Hell no! In het titelnummer zit een Caribische beat, de slide-gitaar van de countryblues, een vage accordeon van op een Frans terras, en dat alles in een tangoritme. En daarboven komt dan mijn jazzstem. Dát bedoel ik met de open mentaliteit van mijn band. Ik hoef geen pianotrio meer, dankuwel. We werkten eerder al samen voor This Is New, en er bestond geen gêne meer tussen ons. Bij hen durf ik me over te geven, en dat doen zij ook. (samenzweerderig:) Niet om accordeonist Marc Berthoumieux te kort te doen, maar eigenlijk wou ik met Richard Galliano werken (ook op 16 juli op het Blue Note Festival, nvdr. ) Hoe hij van de trekzak een jazzinstrument heeft gemaakt, daar zijn geen woorden voor.

Tot slot: hoe bevalt het leven als kleine zelfstandige?

Bridgewater: Op mijn leeftijd ga ik niet meer van deur tot deur, meneer. Ze hebben me pijn gedaan. Ik werd aan de kant geschoven om plaats te maken voor madame Diana Krall en die meisjes met muizenstemmetjes die nog geen gat in een papieren zak kunnen scatten. Dát noemen ze vandaag jazz. Weet je wat jazz tegenwoordig is? Een vijver met stilstaand water: alle zuurstof is eruit, en het stinkt een beetje. Ik ben gewoon blijven zingen, en uiteindelijk heeft uitgerekend Universal me een distributiedeal aangeboden. Huh!

Door Bart Cornand

‘Jazz is een vijver met stilstaand water geworden. Alle zuurstof is eruit verdwenen.’