Telenet Play More ***
Het eerste beeld vertelt bijna alles over deze nieuwe reeks van Bart De Pauw. Hij zit als ‘ons pa’ Antoine in een tuinstoel. Benen wijd, onverzorgd haar tot op de schouders, pafferig gezicht, het witte onderlijfje dat nauwelijks de opbollende bierbuik kan verhullen. Hij nipt van zijn blik bier en reageert met iets wat nog verre sporen van de menselijke spraak draagt op de vraag van Tom Audenaert, die als wijkagent Willy naast hem zit. Ook in een tuinstoel. Ook met een pint bier. ‘Allez jong, het is zover. De Kenny gaat doorbreken’, zegt wijkagent Willy, waarop ‘ons pa’ een paar onverstaanbare klanken uitbraakt.
In wat volgt, zal dat diepgewortelde spraakgebrek van Antoine nog tot veel hilariteit, onverwachte wendingen en situationele humor leiden. Net zoals het totale gebrek aan talent van de Kenny in kwestie, zoon van Antoine. Of het übermachogedrag van het gedumpte vriendje van Rebecca ‘Becky’, stiefdochter van Antoine en bijgevolg stiefzus van Kenny. Om maar te zeggen: It’s Showtime!, het verhaal van Kenny’s hobbelige weg naar om het even welke top is bijzonder lichtvoetig en ongegeneerd karikaturaal. Het is goed om dat van in het begin duidelijk te maken. Dat vermijdt ontgoocheling of niet-ingeloste verwachtingen.
It’s Showtime! is niet meer dan wat het van bij het openingsbeeld pretendeert te zijn: een feelgoodkomedie, met burleske personages, uitvergrote toestanden – geen betere plek om die te vinden dan op een lokale talentenjacht gesponsord door de even lokale slager met voorkeur voor (knipoog, knipoog) fijne vleeswaren – en bijwijlen lichtjes ongeloofwaardige kronkels in de verhaallijnen. Personages hoeven ook niet per se terug te keren. Neem nu de uitgebreide familie van Antoine. Kenny is slechts een van de vele kinderen van dezelfde vader. Of van ex-lieven van die vader. Hoeveel het er precies zijn, doet er verder niet toe. Ze spelen slechts een rol als ze deel zijn van een grap, zoals die waarin Tante Daisy (Lies Pauwels) als vervolg op de openingsscène door het huis banjert en in ongeveer elke kamer een koppel kinderen de oren uitwast, naar school jaagt of hen verbiedt met een combinatie van haarlak en aanstekers te spelen. ‘Da’s dure haarlak.’
Van dat nest kinders zullen er slechts drie blijvend aanwezig zijn. De rest verdwijnt of wordt vervangen door reptielen – enfin, ze zijn totaal niet meer belangrijk. Waar het op aankomt: tussen Kenny en Becky ontwikkelt zich iets wat meer dreigt te worden dan een zuivere broer-zusrelatie. Iets wat explosief kan zijn gezien het opgefokte vriendje dat in zijn even opgefokte gele wagen zowat onder het slaapkamerraam van Becky kampeert.
Laat het duidelijk zijn: It’s Showtime! is maar een flinterdun niemendalletje. De verhaallijnen hebben evenveel diepgang als een surfplank en de personages zijn eerder karikaturen uit een parallel universum dan mensen met gevoelens of karakters. Maar ondanks al die bedenkingen: It’s Showtime! amuseert ook. Het heeft een je-ne-sais-quoi, een bepaalde grain, om even de woorden te lenen van het gemiddelde tv-jurylid. Precies omdat Bart De Pauw van dit verhaal niet meer probeert te maken dan het is en omdat hij – hoe weinig subtiel de personages ook zijn – weet op welke details hij moet letten om het geheel niet volledig te laten ontsporen. Zo is er de Marokkaan die de plichtsbewuste politieagent mag spelen. Tussen de breed uitgesmeerde humor zit ook die laag, die van de heerlijk ironische knipoog.
door Tine Hens
De nieuwe reeks van Bart De Pauw, is bijzonder lichtvoetig en ongegeneerd karikaturaal.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
