STRIP-TEASE. ENKI BILAL, DE GROOTMEESTER VAN DE VOLWASSEN SF-STRIP, PAKT UIT MET EEN AMBITIEUZE, VISUEEL VERSLAVENDE SF-VARIATIE OP ZIJN ‘NIKOPOL-TRILOGIE’ ROND EEN GOD, EEN ALIEN EN EEN GEVALLEN MENS.

ENKI BILAL

met Linda Hardy, Yann Collette, Thomas Kretschmann, Frédéric Pierrot, Charlotte Rampling

Immortel (ad vitam) ***

2095, New York. The Big Apple, waar Central Park na een klimatologische apocalyps in een ontoegankelijk ijspark is veranderd, is een sky city met drie in levenskwaliteit bruusk afnemende leefniveaus. De stad brokkelt deels af, reikt deels naar de godenhemel. En zie, toevallig hebben drie olym- piërs, half mens half dier, in een zwevende piramide boven de stad post gevat. Maar the gods must be crazy, want valkenhoofd Horus krijgt van kattenkoppen Anubis en Bastet te horen dat hij tot sterfelijkheid gedoemd is en nog zeven dagen heeft. Horus’ blik tuurt naar beneden, en zal uiteindelijk vallen op een meisje met blauw haar dat blauwe tranen plengt en door een vrouwelijke wetenschapper als proefdier wordt ingelijfd in het biotechnologische bedrijf Eugenics. Terwijl illegale aliens worden voor- en afgeleid of plastische, antropomorfiserende chirurgie ondergaan, terwijl overal vreemde hologramreclame opduikt die ‘The Spirit of Nikopol’ en het verzet aanroept, komt uit de hemel een vriescapsule getuimeld: de man die erin steekt, citeert Baudelaire en mist één been.

Vorig jaar kondigde het Franse postproductiebedrijf Duran Duboi Immortel aan als het grootste CGI-project dat ooit in Europa werd opgezet. De film is beslist een stoutmoedige poging om de Europese achterstand tegenover Japan en de VS op CGI-vlak in één klap weg te vegen, maar ze mislukt haast vanzelfsprekend. De mix van stripachtige, statische backdrops, 2D en 3D, al of niet helemaal digitaal ontstaan, straalt vooral een oneindig kleiner budget uit dan de CGI-creaties in bijvoorbeeld Final Fantasy. Maar geen nood: wat de film mist aan technologische precisie wint hij duizendmaal terug door de kracht van zijn romantische visie op mensen als gevallen goden, op goden als de Nietzscheaanse heersers die we allemaal als mens willen zijn. Door zijn zuiver cinematografisch vertellen, zijn vaak lichtvoetige somberheid, zijn volstrekt oorspronkelijke iconografie (een god met vogelkop die een blauwharig telepathisch wezen verkracht, het is niet alledaags) is Immortel Bilal pur sang, zonder dat de teneur van zijn strips op het scherm het onderspit moet delven (tegen eerdere berichten in, stelde Bilal dat het hier niet om een adaptatie van La femme piège gaat, maar dat de film als een volstrekt apart project moet worden gezien, dat weliswaar elementen uit de Nikopol-trilogie gebruikt). Nachtzwart anti-utopisme met een retro-oog op de bedreigde planeet, carnavalsstoet van menselijke transmutaties en ‘life science’-experimenten, kluwen van menselijke, goddelijke en alien seks en geweld: Immortel voedt uw fantasie, en meer kan men van een film niet verwachten. Geef die man wat meer van het belastinggeld dat naar de Europese schijn gaat, en verdraaid: we hebben een toekomst. Jo Smets

Jo Smets