‘Ik wil mijn eigen keuzes maken. En een daarvan is: geen panty’s dragen om een superheld uit te beelden. Op zo’n moment kan mijn impresario de boom in.’ Heath Ledger liet ‘Spiderman’ aan zich voorbij gaan en ging liever voor ‘The Four Feathers’, een historische film over een koloniale oorlog in Afrika. Het nieuwe snoepje uit Australië is geen hapklare brok.

Door Earl Dittman

‘The Four Feathers’, op 18/10 om 20.00 in Decascoop 1, om 20.30 in Capitole en om 23.00 in Decascoop 8. Vanaf 11 december in de bioscoop.

Er schuilt een interessant verhaal in Heath Ledger, de nieuwste mooie jonge god van down under. Tenminste, dat doet zijn bio vermoeden. De 23-jarige zoetgevooisde Australiër heeft van niet alledaagse heldenrollen zijn handelsmerk gemaakt. Meteen na zijn debuut als rebelse tiener in 10 Things I Hate About You, beslechtte hij samen met Mel Gibson de Amerikaanse revolutie in The Patriot. Daarna hees hij zich in een middeleeuws harnas op een paard voor een charmant tussendoortje in A Knight’s Tale. In The Four Feathers toont de droomprins nu dat hij ook een kameel in beweging kan krijgen. Ledger speelt Harry Feversham, een bekakte Britse officier die zich de spot van zijn vrienden op de hals haalt door de inmenging van zijn regering in negentiende-eeuws Soedan in vraag te stellen. Uiteindelijk kan hij zijn blazoen opnieuw opsmukken als hij hen tijdens het bloedige conflict van een gewisse dood redt. Ledger, die zijn voornaam te danken zou hebben aan een personage uit Wuthering Heights, is duidelijk in zijn element in dit epos.

‘The Four Feathers’ is een stap vooruit in je carrière. Je vertolking is veel gelaagder en beter afgesteld dan je rol in ‘A Knight’s Tale’.

Heath Ledger: Wel, het was niet de bedoeling om een serieuze film te maken van A Knight’s Tale. Ik nam het in elk geval niet te ernstig. Kon ik ook niet: het was een groot feest, daar in Praag, en daar was ik me heel erg bewust van.

Alleen jammer dat het plezier niet van het scherm viel af te lezen.

Ledger:(meesmuilend)Yeah, right. Voor mij was het in elk geval zeer plezant. En het betekende mijn doorbraak. Ik wist ook dat er nadien langs alle kanten aan mij getrokken en gesleurd zou worden, dat ze me gingen testen. Langs de ene kant schrok het idee me af, langs de andere kant wond het me op. Nu, ik denk niet dat ik met The Four Feathers een verkeerde beslissing heb genomen. Het was een grote uitdaging, maar het was ook genieten.

Moest je diep in jezelf graven voor de vertolking van Harry Feversham?

Ledger: Ja, maar dat is niet zo moeilijk. Je moet het voor jezelf toestaan. Voor de eerste keer kreeg ik de kans om echt te acteren. Ik heb er veel uit geleerd. Het is ook een interessant personage. Waarom weigert een officier mee te stappen in een oorlog die door zijn regering wordt uitgelokt? Toen ik het script voor het eerst las, voelde ik geen sympathie voor Feversham. Hij was ook in mijn ogen een lafaard die zijn huwelijk als excuus uitspeelde om dienst te weigeren. Maar na grondig onderzoek kwam ik tot de conclusie dat hij precies de moedigste beslissing heeft genomen, recht tegen de anderen, zijn eigen opvoeding en zijn zelfbeeld in. Tegen zijn principes in naar de oorlog gaan, zou pas van lafheid getuigen. Dan verloochende hij zijn eigen ik. Het gevolg was wel een regelrechte identiteitscrisis.

Waarom werpt hij zich uiteindelijk toch nog in de strijd om de vier veren terug te brengen naar zijn vrienden?

Ledger: Waarom? Omdat de film The Four Feathers heet en het wel een leuke verhaallijn vormt? Neen, even ernstig: eerst dacht ik dat hij zichzelf opnieuw in ere wou herstellen. Na verloop van tijd besefte ik dat de veren een metafoor zijn voor de loutering die hij heeft doorgemaakt.

De film gaat over de strijd van een supermacht tegen een moslimgemeenschap die als gek wordt voorgesteld. Sinds 9/11 heeft dat verhaal een andere bijklank gekregen. Hoe sta jij daartegenover?

Ledger: Oorlog is in mijn ogen de laatste optie, als het er al een is. Mocht ik ooit opgeroepen worden, dan kies ik in elk geval voor de veren, vrees ik.

Er is een scène in ‘The Four Feathers’ waarin je een mes in een levende kameel plant om zijn bloed te drinken. Hoe ver ga je daarin?

Ledger: Ik heb zijn bloed niet echt gedronken, als je dat bedoelt.

Komaan, doe eens wat moeite, man.

Ledger:Okay, ik heb die kameel echt opengereten en me aan zijn gulpende bloed gelaafd. Heerlijk was dat, maar in niets te vergelijken met de sensatie die ik voelde toen ik zijn ribben uit zijn kast rukte en poedelnaakt rond zijn kadaver stond te dansen terwijl ik me met zijn bloed insmeerde. Dat was trouwens een doordeweekse avond in de Marokkaanse woestijn.

Klopt het gerucht dat de studiobonzen je ervan probeerden te overtuigen je baard niet te laten groeien, omdat het je tienerfans zou afschrikken om naar de film te gaan kijken?

Ledger: Neen. Het was trouwens een valse baard. (lacht) Ik heb nauwelijks baardgroei. Het zou me meer dan een jaar kosten om wat meer dan dons op mijn kin te krijgen.

Dat doet er ons aan denken: wil je je eigen kinderjaren verlengen door altijd ‘larger-than-life’-types van de oude school te spelen ?

Ledger: Ik vind het gewoon geweldig plezant om die extreme verhalen uit het verleden opnieuw tot leven te mogen brengen. Ik voel me op zulke momenten als een gastje van zes, en ik weet niet of dat ooit zal veranderen.

Er is een uitzondering: je kleine rol in ‘Monster’s Ball’ waarin je een tiener speelt die zelfmoord pleegt. Een indrukwekkende prestatie, als je het mij vraagt. Nochtans had je naar verluidt amper een week tijd om je op die rol voor te bereiden.

Ledger: Ja. Wes Bentley zou eigenlijk dat personage vertolken, maar trok zich op het laatste moment terug. De opnames van The Four Feathers hadden hem uitgeput, hij zag het niet zitten om meteen in de huid van een ander personage te kruipen. Hij gaf me het script en vroeg of ik die rol wilde. Ik ging maar al te graag in op zijn voorstel. Het was een plezant, minder belangrijk personage.

Jou zal het niet snel gebeuren, dat je te moe bent om een rol aan te nemen.

Ledger: Pfff, dat weet ik niet. Eenmaal op de set ken ik het woord rusten niet. Ik ga maar door; na de opnames kan ik me wel ontspannen, denk ik dan. Ik wil mezelf niet overladen, op geen enkel moment. Daarom heb ik de laatste vijf maanden ook geen enkel script meer gelezen. Ik wil niet te veel hooi op mijn vork nemen. Als ik geen scripts lees, kan ik er niet van beginnen houden. Anders wil ik zo snel mogelijk starten met een nieuw project.

Met ‘The Patriot’ en ‘A Knight’s Tale’ maakte je meteen je entree langs de grote poort. Zien de anderen je nog als de nieuweling, of word je behandeld zoals het een serieuze acteur betaamt?

Ledger: Wie bedoel je met ‘de anderen’? Mijn collega-acteurs? Daar heb ik een goede relatie mee. En de pers? Tja, ik zou niet weten wat ze over me schrijven: ik koop de roddelbladen niet en ik lees vrij weinig over de filmwereld. Jij weet er veel meer over, hoort de geruchten, maar ik niet. En als er al eens iets tot me doordringt, dan nog hou ik er geen rekening mee. Anders zou ik toch geen historische films meer maken – iedereen doet dat tegenwoordig, niet?

Je moet ooit eens een alledaagse held spelen, toch?

Ledger: Goed, af en toe overvalt die gedachte me ook: Zou ik nu geen politiefilm moeten doen, of een rol waarvoor ik gewoon mijn jeans kan aanhouden? Maar dan denk ik: laat ze allemaal de hoogste boom in kruipen.

En dus speel je in je volgende film de Australische antiheld Ned Kelly. Is het omwille van die film dat je er nu kaalgeschoren bij zit? Of heb je onder invloed van Hollywood een spirituele reiniging ondergaan?

Heath Ledger:(lacht) Neen, toch niet. Mijn haar moest eraf voor de opnames van Ned. In het begin van de film zie je hem uit de gevangenis komen, vandaar.

Het is toch geen remake van de gelijknamige film uit 1970 met Mick Jagger in de hoofdrol?

Ledger: Nee, het is geen remake.

Gelukkig maar, want dat was een draak van een film. Terwijl het verhaal toch potentieel heeft.

Ledger: Kelly was een van de meest kleurrijke helden uit de Australische geschiedenis, dat klopt. Eigenlijk is hij gepakt door het systeem. Zijn vader was een schapendief, die door de Britse overheid verbannen werd naar Australië. Toen geloofden ze nog in de erfelijkheid van criminaliteit, dus werden ook zijn bloedverwanten gedeporteerd en geïnterneerd. Zonder enige vorm van proces, uiteraard. Zelfs zijn moeder moest zes maanden brommen. De rest van de familie en vrienden werd trouwens bij wijze van grap in tonnen een heuvel afgerold. Kortom, iedereen behandelde hen als stront. Waarop zoon Ned – begrijpelijk – zijn middelvinger opstak naar het establishment. Hij werd de meest beruchte bankrover down under en verklaarde een persoonlijke oorlog tegen het land. Daar is zelfs een bekend stuk literatuur aan overgehouden. Hij gaf zijn motieven bloot in de Geralderi Letter, die hij stuurde naar de eerste minister van koningin Victoria, Graham Bay. Ze hebben later veel schijnprocessen gehouden; Ned Kelly kwam altijd als onschuldige uit het juridisch steekspel.

Toch werd hij geëxecuteerd?

Ledger: Ze hebben hem uiteindelijk opgehangen, ja. Toen ze hem arresteerden, zaten er 29 kogels in zijn lijf, maar hij kon nog steeds lopen. Dat soort legendarische verhalen kenmerken hem.

Wordt hij niet beschouwd als een koelbloedige moordenaar?

Ledger: Dat is wat de overheid de mensen deed geloven.

Vind je jezelf ook een soort rebel?

Ledger: Oh, misschien wel, qua manier van denken dan.

Je bent in elk geval een doorzetter. Op je zestiende, meteen na je opleiding, legde je in een gammele auto samen met een vriend duizenden kilometers af om het in Sydney als acteur te maken. Is er tijdens die rit niets gebeurd dat je van gedacht deed veranderen?

Ledger: Niets kon ons stoppen. Het was één langgerekte adrenalinestoot. Ik heb trouwens het gevoel nog altijd in die auto te zitten.

Je bent ook eigenzinnig. Naar verluidt heb je ‘Spiderman’ geweigerd. Klopt dat verhaal?

Ledger: Ik denk dat ze met verschillende mensen gepraat hebben, en ik was er een van, ja. Maar ik wou niet.

Ga je daarmee in tegen de verwachtingen van Hollywood?

Ledger: Het zijn eerder de verwachtingen van mijn impresario.

Die werkt toch voor jou?

Ledger: In theorie zou hij dat moeten, en dat zal ook wel zo zijn, maar ik blijf toch zitten met het gevoel dat ik mijn kansen gevoederd krijg. Hij beslist immers uit welke vijf scripts ik mag kiezen. Ik heb dus niet de volledige controle. Fuck him, denk ik dan, ik doe niet wat hij van mij verwacht. Ik wil mijn eigen keuzes maken en een daarvan is: geen panty’s dragen om een superheld uit te beelden. Ik volg zijn idealistische visie niet om van mij een megaster te maken.

Je wil het maken in de business, maar je wil geen megaster worden?

Ledger: Dat is zo’n oppervlakkig bestaan! Ik wil uitdagingen blijven aangaan en daar plezier in scheppen. Dat is alles.

Heb je familie of vrienden die je met beide benen op de grond houden?

Ledger: Ja, er is wel een groep mensen die me niet laat zweven. Niet dat ze er bewust mee bezig zijn. Ik voel me gewoon dezelfde jongen als vroeger, omdat ik die vrienden al ken van toen ik drie was. Ze zitten nog steeds in mijn leven en vormen er zelf een belangrijk deel van. Bij hen kan ik me even los maken van alle gedoe.

In Australië kennen ze het ‘Tall Poppy Syndrom’: het publiek keert zich er snel af van te grote sterren. Zien ze je nog graag ‘down under’, of keren ze je de rug toe nu je internationaal doorbreekt?

Ledger: Nee, ze hebben me nog niet uitgespuwd. Al kan het wel dat ze me niet meer hoeven en dat ik het gewoon nog niet doorheb.

Ik denk dat ze nog volop bezig zijn met het minachten van Russel Crowe.

Ledger: Als ik maar niet het volgende doelwit ben.

Wees gerust: de roddelpers laat je al een tijdje ongemoeid. De reden is simpel: je hebt geen beroemde vriendin meer sinds je relatie met Heather Graham op de klippen is gelopen.

Ledger: Misschien wel.

Wil ik je toch even brieven over een nieuwtje? Je zou volgens ‘US magazine’ een romance hebben met actrice Naomi Watts, die ook meespeelt in ‘Ned Kelly’.

Ledger:(onverschillig) Dat is een giller.

Jullie zijn natuurlijk geen koppel?

Ledger: Stoort het als ik rook? Ik doe een moord voor wat nicotine.

Doe maar, als je de vraag eerst beantwoordt.

Ledger: Dan wacht ik nog even met roken.

Fijn zo. Je hebt duidelijk je lessen getrokken na je affaire met Graham: je weidt niet te veel uit over je privéleven.

Ledger: Correct. Je slaat de nagel op de kop.

Vuurtje?

‘Ik ben gewoon dezelfde jongen als vroeger, omdat ik nog dezelfde vrienden heb als van toen ik drie was. Bij hen kan ik me even los maken van alle oppervlakkige filmstergedoe.’