Na een wervelende passage op Werchter komt Bat for Lashes opnieuw naar ons land. In de AB stelt ze haar derde plaat The Haunted Man voor. ‘Ik heb veel te danken aan Kurt Cobain.’
Een kleine voorspelling: het zal straks stil zijn in de AB, zo rond het moment dat de 33-jarige Natasha Khan, alias Bat for Lashes, Laura inzet, de vooruitgeschoven single van de nieuwe plaat. Een trage pianoballade van het soort waar Jessie Ware en Lana Del Rey mee scoorden – al moet Bat for Lashes het voorlopig met minder airplay doen – en het beste nummer van het album.
The Haunted Man is naar eigen zeggen haar meest kwetsbare plaat tot hiertoe. Er valt iets voor te zeggen. Als u goed kijkt – en, minder makkelijk, níét afgeleid wordt door de rest van haar poedelnaakte lijf – kunt u het bewijs zelfs zien op de hoes van The Haunted Man: het moedervlekje precies op het puntje van haar neus. Natasha Khan, 33, is het soort popprinses dat haar imperfecties niet verbergt, maar er de nadruk op legt. Ook in haar interviews.
Natasha Khan: In alle eerlijkheid: het was geen makkelijke plaat. Toen ik terugkwam van de tournee van Two Suns was ik volledig gedesoriënteerd; mijn lief had het ook nog eens uitgemaakt… Een jaar kwam er helemaal niks. Een knoert van een writer’s block.
Je hebt opnieuw gesolliciteerd voor je oude job als kleuterjuf, las ik. Een exitstrategie?
Khan: Ik heb wat rondgebeld, maar de zomervakantie kwam eraan en ze wilden niemand meer aannemen. Ik denk dat ik vooral op zoek was naar routine. Hoe chaotisch toeren ook is, er zit wel een zekere structuur in: reizen, soundchecken, wachten, optreden. Als je dan terugkomt om een nieuwe plaat te maken, kom je in een schijnbaar structuurloos schrijfproces terecht. Ik wilde een job die wél richting gaf aan mijn leven. Maar ik heb nooit overwogen om te stoppen met muziek maken. Zo ver ging het niet.
Uiteindelijk heeft het zich geleidelijk aan opgelost, net door niet met de plaat bezig te zijn. Ik heb veel getekend, balletlessen genomen, ben met keramiek bezig geweest, heb dansfilms gemaakt met mijn vrienden. Ik heb zelfs een tijdje tuinen onderhouden. Ik deed alles om de creatieve druk af te houden.
Wat ook is: na het verrassende verkoopsucces van Daniel was The Haunted Man de eerste plaat waar er ook commercieel iets van je werd verwacht. Speelt zoiets mee?
Khan: Ik voelde dat er wel iets veranderd was . ‘Er staan niet genoeg singles op de plaat’, zei het label nadat ze de plaat hadden gehoord. Plots werd ik verwacht om singles af te leveren. Alleen: ik kan geen singles schrijven op bevel. Het is het geheel van de plaat dat me bezighoudt. Dat conflict is wel eens moeilijk geweest.
Wiens idee was het om voor Laura met Justin Parker te werken, de songschrijver achter Lana Del Reys Video Games?
Khan: Het mijne. Het label probeerde me aan allemaal cheesy songschrijvers te koppelen – grote namen, maar geen namen die mij interesseerden. Dus dacht ik: als ik dan toch met iemand moet samenwerken, dan maar met iemand wiens muziek ik ook daadwerkelijk goed vind. Ik wist dat Justin Video Games had geschreven, een song waar ik heel veel van hield. Ik heb zijn nummer opgezocht en hem gevraagd of hij geen oldschoolpianoballade – genre The Carpenters – wilde schrijven. En daar bleek hij wel zin in te hebben.
Heeft het succes van Video Games de deur geopend voor andere, minder conventionele zangeressen als Jessie Ware of jij?
Khan: Ik denk dat het ruimer gaat dan dat. De platenfirma was er trouwens niet eens happig op dat ik met Justin Parker zou werken – in hun ogen had hij maar één nummer geschreven, dat niet eens conventioneel klonk. Ik denk dat het vooral de impact van YouTube is die je nu voelt. Bij radio wordt van bovenaf bepaald wat mensen goed zullen vinden, op YouTube tonen mensen hun interesse door naar videoclips te kijken, netjes in een cijfer gegoten. Voor meer ongewone muziek, die de radio onderschat, is dat een goede zaak.
PJ Harvey, Tori Amos, Siouxsie Sioux, Kate Bush, Björk, Florence & The Machine: het lijstje vrouwelijke artiesten met wie jij in recensies vergeleken wordt, leest als een vrouwelijke muziekgeschiedenis. Zijn er überhaupt ook mannen die je beïnvloed hebben?
Khan: Massa’s! Ik heb altijd meer naar mannen geluisterd dan naar vrouwen, maar om een of andere reden denken journalisten dat een vrouw alleen maar naar vrouwen luistert. Siouxsie Sioux is daar het beste voorbeeld van. Nooit naar geluisterd, ik ken van haar hoop en al één nummer en wat ik van haar ken, vind ik niet goed. Maar in elke recensie staat haar naam. Ondertussen weet ik hoe dat komt. Ik ben een grote fan van The Cure. Ik heb ze al een stuk of tien keer live gezien; Disintegration was mijn favoriete plaat aller tijden. Maar journalisten denken dan: het is een vrouw, ze zal wel naar Siouxsie Sioux geluisterd hebben.
Nog namen? Lou Reed was een grote invloed – ik heb toen ik jong was uren en uren naar zijn rockopera Street Hassle geluisterd met mijn lief. Jeff Buckley zal ook wel zijn sporen hebben nagelaten. En Kurt Cobain uiteraard.
Cobain?
Khan: Tuurlijk. Ik heb jarenlang een obsessie gehad voor Nirvana. Niet dat ik hun sound heb proberen te imiteren – dat lijkt me duidelijk – maar wel de eerlijkheid en de rauwheid van zijn muziek. Dat mijn teksten open en bloot zijn, is aan hem te danken.
Het visuele lijkt heel belangrijk voor je muziek. Voor de clip van het donkere What’s a Girl to Do greep je terug naar films als Donnie Darko en de films van David Lynch, het kosmische geluid van Two Suns sloot naadloos aan bij de bonte hoesfoto.
Khan: En dat is nog altijd zo op The Haunted Man. Ik wilde dat de plaat directer klonk. Emotioneler ook. De vorige plaat was heel volgepropt – met veel laagjes en veel effecten. Op deze plaat zit er veel meer ruimte in de klank. Uitgekleder, zou je kunnen zeggen – heb je hem? (lacht)
Ik heb die visuele kant nodig. Ik teken veel, schrijf verhalen, luister films als ik met een plaat bezig ben. De teksten komen meestal daar vandaan: ze spruiten voort uit de personages en de wereld die ik bedenk. Daarom dat dat zo belangrijk is.
Hoe ziet de wereld van The Haunted Man eruit?
Khan: Een typisch Engels landschap, van het soort dat je in Sussex kunt zien, waar ik opgegroeid ben. Ik zie een dorp voor me op het platteland, met veel groen, velden en smalle baantjes. De zee is niet ver weg. (mijmerend) Een vreemde oude dame woont in een vuurtoren, een soldaat is net teruggekomen van de oorlog. O, en er zijn jongeren die flessen opduiken uit de zee. Volstaat dat?
Wij weten genoeg.
The Haunted Man
Uit bij Universal.
Bat for Lashes staat op 29/11 in de AB.
Door Geert Zagers
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
