‘De muziekbusiness vandaag is shit. Ik kan er niet bij hoe ‘uncool’ elke artiest is. Ik keek gisteren bijvoorbeeld naar de MTV Music Awards. Niet om aan te zien.’ Oasis mag dan al het succes uit de beginjaren niet meer evenaren, Noel Gallagher is zijn zelfvertrouwen en grote mond nog lang niet kwijt.

Rijsel. Oasis speelt vanavond in de Zénith. De komende dagen doen Toto en André Rieu dat ook. ’s Namiddags stellen Liam en Noel Gallagher zich beschikbaar voor de pers. Midden in de tournee, maanden na de release van Heathen Chemistry. De plaat verkoopt voor geen meter en dan dienen de heren een effort te doen. In de ontvangkamer, net het decor van Jan Rap En Zijn Maat, vegeteert Liam lusteloos op een stoel wijl hij, blik op oneindig, eindeloos twee akkoorden uit zijn gitaar pielt. Alsof iemand hem met een sleuteltje achter op de rug heeft opgewonden. Op minimumsnelheid. Als het automatisme uitgewerkt is, sloft The Kid twee meter rechtsaf en plant hij zijn gore smoel gapend richting MTV. Wie op Studio Herman Teirlinck het begrip verveling moet uitbeelden, vindt bij hem vast wel inspiratie.

Noel, kleine opdonder maar grote broer en grote man achter Oasis, pretoogjes met rolluiken, gemelijke glimlach, sjofel jeansjasje over zijn gedrongen karkas, groet met een vluchtige, zweterige handdruk. Antwoorden op vragen vond hij ook op school al niet tof. Hij doet het plichtsmatig, maar daarom niet ongelikt. Twee minuten na het interview staat hij al op het podium voor de soundcheck: daarin neemt hij ook de rol van Liam over, die er niet aan denkt om daar zijn kostbare tijd aan te besteden. ’t Is net Anastacia op MTV.

Oasis zonder Liam rammelt een aantal klassiekers zonder zang door elkaar. Het is lekker quizzen wát. Als Noel, zittend op een stoel alleen, op akoestische gitaar Wonderwall speelt, komen onbewust de trieste beelden terug van het optreden voor MTV Unplugged, toen Liam net voor de set weigerde te zingen, Noel overnam, en als een zielenpoot de show afwerkte, van op het balkon beschimpt en uitgelachen door zijn onhandelbare broer. Die tijden lijken voorbij. ‘We moesten tot op het bot gaan met onze ruzies om nadien beter te kunnen functioneren’, is nu de uitleg van Liam.

Er is nog meer veranderd. De twee broers hebben een nieuw lief – Liam is met Nicole Appleton (ex-All Saints), Noel met Sara MacDonald. Noel is van zijn drugsverslaving af, Liam heeft die onder controle, heet het. En voor Heathen Chemistry was Noel niet meer de enige songleverancier. Liam is verantwoordelijk voor drie nummers, bassist Andy Bell en gitarist Gem Archer elk voor één. Maar ondanks al die veranderingen blijft Oasis very much Oasis.

Door de jaren heen is Oasis een heel duidelijke band gebleken. Zowel muzikaal als qua attitude. Iedereen weet waar jullie voor staan en wie jullie zijn.

Noel Gallagher: Attitude interesseert ons niet, ik ben Eminem niet. De muziek is belangrijk, en respect voor het vak van songschrijven, en respect voor het publiek.

Je broer heeft op ‘Heathen Chemistry’ het ambacht van het songschrijven ontdekt, en ook Andy Bell en Gem Archer hebben elk één nummer geschreven. Neemt dat de druk weg van jouw schouders?

Gallagher: Natuurlijk heb ik nu meer rust omdat ik niet zo moet, maar het kan wel een probleem opleveren als ik twaalf liedjes klaar heb. Daar kunnen we een album mee vullen. Als de rest dan nog eens zijn songs voorlegt, is de kans groot dat ze niet goed genoeg zijn in vergelijking met die van mij. Maar dat probleem lossen we dan wel op.

Maar jij blijft uiteindelijk de eindredacteur?

Gallagher: Ik denk het wel, ja. Iemand moet het doen.

Maar als Liam zegt dat hij een bepaald nummer niet wil zingen, dan doet hij het niet. ‘Little By Little’ bijvoorbeeld.

Gallagher: Hij heeft het geprobeerd, maar het ging hem niet goed af. Hij is er gewoon niet goed genoeg voor.

Pardon?

Gallagher: Liam heeft een geweldige stem, maar hij is geen goede zanger. Ik daarentegen ben een fantastische zanger, maar heb geen goede stem. Liam heeft een beperkt bereik, daarom dat we op tournee altijd dezelfde klotenummers spelen. Mijn bereik is veel breder. Daarom ook heb ik Don’t Look Back In Anger ingezongen. Hij kan dat niet aan.

Bij The Beatles kon je aan de hand van de zanger weten wie het nummer geschreven had. Is dat geen optie voor Oasis, nu jullie zoveel songschrijvers hebben?

Gallagher: Ik heb ongeveer al mijn liedjes aan Liam moeten afstaan, en dat is zonde. Want ik moet ze naar zijn mond zetten. Als dan blijkt dat hij het niet aan kan, of niet wil doen, moet ik heel dat nummer aanpassen om het naar mijn stem te plooien. The Beatles hadden geluk dat ze drie mensen hadden met alle drie geweldige stemmen, die ook nog eens drie geweldige songschrijvers waren, ook al werd George pas als geweldig beschouwd na de feiten. Dat moet voor hen allemaal toch frustrerend geweest zijn, maar dat heeft hen ook groot gemaakt, allicht.

George Harrison is aanwezig op ‘Heathen Chemistry’. In het cd-hoesje prijkt een poster van hem achter jullie. Een stil eerbetoon?

Gallagher: Misschien, al is het niet zo bedoeld. Er hangen overal foto’s van The Beatles in onze studio.

Vooral na zijn dood hoorde je zeggen dat Harrison te verlegen en te bescheiden was. Dat hij als songschrijver uit de schaduw had kunnen treden van Lennon en McCartney. Deel je die mening?

Gallagher: Lennon en McCartney werpen wel een ongelofelijk grote schaduw, is het niet? Ga daar maar eens naast staan. Volgens mij vond Harrison het al een hele eer om in hun schaduw te mogen staan. En daar is hij allicht ook een betere songschrijver door geworden.

Rond Oasis hangt altijd rumoer waar de pers zich graag op stort. Is dat een bonus of word je moe van al die aandacht?

Gallagher: Het probleem is dat de tabloids nu ook hun eigen website hebben. Dus elke scheet die wij laten, zetten ze op hun website; ze vergroten die uit en heel de wereld leest erover. Zo gaan die verhalen een eigen leven leiden. Veel is bullshit, sommige dingen kloppen.

Maar Oasis is gelukkig nog een van die weinige groepen waar altijd wat rond te doen is. In de jaren zestig had je veel meer sterke verhalen. Neem The Stones en het geflikflooi met Marianne Faithfull, het fenomeen Brian Jones, het fantastische verhaal rond de vermeende dood van Paul McCartney.

Gallagher: Nu is er sowieso te veel informatie. Rond die groepen uit de sixties hangt veel meer mysterie. Maar veel van die mythes zijn waarschijnlijk onjuist, dus hecht er niet te veel belang aan. Geweldige verhalen, dat wel, maar Keith Moon (drummer van The Who, red.) heeft die Rolls-Royce nooit in een zwembad gereden hoor. De muziekbusiness nu is fuckin’ shit. Ik keek gisteren naar de MTV Music Awards. Niet om aan te zien. Ik kan er niet bij hoe uncool elke artiest is, behalve Coldplay natuurlijk. Muziek is heel uncool op dit moment. Vooral op dat niveau. Het zogenaamde topniveau. Pfff.

Precies daarom: godzijdank is er nog Oasis.

Gallagher: Ja, maar wij worden niet uitgenodigd op de Music Awards.

Zou je gaan?

Gallagher: Natuurlijk niet. Een aantal jaar geleden zijn we er niet geweest, ook al hadden we drie of vier van die awards gewonnen. Sindsdien moeten ze ons bij MTV niet meer. Maar wij hadden die avond andere dingen te doen, meneer.

De eerste single van ‘Heathen Chemistry’, ‘The Hindu Times’, was al in oktober klaar, maar werd uitgesteld wegens niet goed genoeg. Vond de groep dat of de platenbaas?

Gallagher: Iedereen vond het geweldig, behalve ik. Ik vond dat ik er nog veel aan kon verbeteren. Ze verklaarden me zot. Alles was klaar, zelfs het artwork. Maar als ik vind dat het beter kan, dan moet het ook beter. Anders zou ik het me de rest van mijn leven beklagen. Dus ik heb het tegengehouden. Ik heb een andere strofe geschreven, het tempo aangepast en de intro gewijzigd.

Je bent heel kritisch. Je moet wel, als je Oasis na één plaat uitroept tot de beste groep ter wereld.

Gallagher: Ik heb in het verleden zoveel schitterende nummers geschreven dat ik het me niet kan en wil permitteren om te gaan rommelen. Ik ga niet op mijn lauweren rusten. Goeie liedjes schrijven blijft een geweldige uitdaging voor me. Ik heb die druk op mezelf gelegd, omdat niemand anders dat doet.

Johnny Marr heeft een gastrol op de plaat. Hij was de gitarist van The Smiths, en samen met Morrissey verantwoordelijk voor een prachtig repertoire. Na de split heeft hij op miljoenen platen meegespeeld, maar echt iets wezenlijks is er niet meer van gekomen.

Gallagher: Je weet toch ook dat het solowerk van Mick Jagger, van Keith Richards en dat van John Lennon en Paul McCartney niet in de buurt komt van de platen van respectievelijk The Stones en The Beatles? Als je gewend bent met een muzikale partner te componeren en die valt weg, dan verlies je scherpte, en een bepaalde vorm van chemie. Morrissey en Marr waren heel verschillende types, maar functioneerden samen als songschrijver ongelofelijk goed. Maar binnenkort verschijnt wel een nieuwe plaat van Johnny.

Je werkt ook heel graag met Paul Weller, een van je beste vrienden. Hij heeft een vreemde carrière opgebouwd. Vitale poppunk met The Jam, nadien soulpop met The Style Council, en solo is hij een soort van singer-songwriter rocker. Van welke periode hou je het meest?

Gallagher: Van de periode nu, waarschijnlijk ook omdat ik hem nu zo goed ken. En ik mag op zijn platen meespelen. Maar ik vind echt dat hij nu beter is dan ooit tevoren. Toen The Jam splitte, zijn The Smiths begonnen, en heb ik mij daarop gestort. Ik had er toen ook net de juiste leeftijd voor.

Zie je Oasis ook zulke muzikale switchen maken?

Gallagher: Niet zolang Liam in de groep zit. Die kent alleen maar John Lennon en The Beatles. Dus als wij over onze muzikale politiek willen praten en de richting die we uit willen, kan hij niet mee. Every- thin’ is jus’ fuckin’ Beatles Beatles Beatles. Strontvervelend.

Je hebt wel gezegd dat je nooit solo zal gaan, dat je nooit in een andere groep zal spelen. Dat Oasis je leven is. Stel dat Liam opstapt, om welke reden dan ook, kan Oasis dan nog Oasis zijn, of moet de boel dan stoppen?

Gallagher: Stoppen. Absoluut. Ik zou niet weten wat ik nadien zou doen, misschien in een andere groep spelen, gitaar spelen voor iemand anders, weet ik veel. Ik ben niet ambitieus, ik ben niet egocentrisch. Ze hoeven niet te weten dat ik eigenlijk dé man ben. Trouwens, iedereen wéét dat al. Ik heb geen succes nodig. Als Liam wegvalt, stopt Oasis. Misschien ga ik dan in Spanje wonen.

The Smiths en The Jam zijn gesplit in wrange omstandigheden. Nadien zijn er rechtszaken geweest tussen de leden. Er is al zo vaak ruzie gemaakt binnen Oasis, maar jullie staan er nog. Omdat je niet zo wilt eindigen?

Gallagher: Je hebt geen controle over de manier waarop je eindigt. Ik neem aan dat je split als je dat van binnenuit voelt. Maar voor hen was die split geen eindpunt. Paul Weller is beter dan ooit, ik heb Morrissey een aantal keren solo gezien, in Australië, en dat was fantastisch. En Johnny heeft gewoon wat pech gehad. Ik maak mij geen zorgen, ik leef van dag tot dag.

Je hebt een aantal ernstige botsingen met je broer gehad. Hij heeft pijnlijke dingen naar je hoofd geslingerd. Ben je dan boos als de pers het over een soap heeft?

Gallagher: Natuurlijk. Maar wat kun je eraan doen? Ze schrijven wat ze willen. Je kan je niet permitteren om je beklag te maken, want dan gaan ze daar weer stomme dingen over schrijven. Ik leef volgens mijn regels. Ik kijk ’s morgens in de spiegel en ik zie iemand die eerlijk is met zichzelf.

Je drugsproblemen zijn voorbij. Over je derde album ‘Be Here Now’ zei je dat het gemixt werd op cocaïne.

Gallagher: De nummers zijn op drugs geschreven, op drugs opgenomen, en afgemixt op drugs. En heel de tournee stond in het teken van drugs en booze. Een fantastische tijd, maar helemaal verkeerd om platen te maken.

Volgens sommigen werd het beste van The Beatles geschreven op LSD. Kan dat, of is dat een verkeerde vorm van heroïek?

Gallagher: LSD is iets anders dan cocaïne. Muziek en drugs kunnen fantastisch zijn voor mekaar, maar neem dan wel de juiste drug. Cocaïne is fout. Het saboteert je creativiteit.

Je hebt de pers niet altijd mee. Een groep als Radiohead wel. Is de muziekpers over het algemeen te snobistisch?

Gallagher: Dat gaat per generatie, heb ik de indruk. De huidige generatie die de muziekbladen vult, vind ik inderdaad afstandelijk, neerbuigend zelfs. Ik heb het gevoel dat ze de jonge gasten niet begrijpen. Toen wij begonnen, begrepen ze ons wel. En keken ze neer op de zogenaamd meer artistieke groepen.

Radiohead is ‘upper class’, Oasis is ‘working class’?

Gallagher: Ik ben alleszins working class, en dat zal altijd zo blijven. Maar ik hou niet van Radiohead omdat ik de opeenvolging van noten die ze spelen niet zo leuk vind, niet omdat ze upper of middle class zouden zijn. Andy Bell is even middle class als zij, dus dat is het punt niet. Ik denk wel dat Radiohead zichzelf heel belangrijk vindt. En zeker de muziekpers vindt dat. Ze zijn niet ver verwijderd van Spinal Tap. Met hun stomme webcams in de studio.

Radiohead is Manchester United en Oasis is Manchester City?

Gallagher: Precies.

City heeft zopas voor het eerst in 13 jaar de stadsderby gewonnen, 3-1. Heb je de wedstrijd gezien?

Gallagher:Yeah ( glundert voor het eerst). Prachtig ( lacht voor het eerst). Voetbal is heel belangrijk voor me. Ik ben er al langer mee bezig dan met muziek. Ik hou van de hele cultuur er rond, al heeft de business er te zeer zijn greep op.

Maak je vaak een vergelijking tussen muziek en voetbal?

Gallagher: Constant als je wil.

Heb je als jongen getwijfeld tussen een carrière als voetballer of muzikant?

Gallagher: Ik was doodgraag voetballer geworden, maar dat kostte me te veel moeite. Veel te hard werken. Veel te veel toewijding. Een muzikant kan roken, drinken, uitgaan.

Je hebt met U2 getoerd.

Gallagher: Fantastische groep, een van de beste ooit.

Alles is zo juist bij hen, zo correct. Zijn ze niet iets te goddelijk voor je?

Gallagher: Ze zijn wat ze zijn en ze zijn altijd eerlijk met zichzelf geweest. Het zijn geen poseurs. Bono meent wat hij zegt. Ik heb hem vaak ontmoet, we bellen mekaar geregeld, hij belazert niemand. Hij is een van de weinigen die altijd de daad bij het woord voegen. Met resultaat. Hij luist verdorie massa’s geld van de Amerikaanse regering af. Al de rest, zoals Thom Yorke en fuckin’ Massive Attack, leutert erover, maar Bono doet het. Zorgen voor de arme mensen in de wereld. Als hij het niet zou doen, doet niemand het. God bless him! Wat heeft John Lennon gedaan?! In zijn bed liggen stinken voor vrede.

U2 een beetje goddelijk, Oasis des duivels. Zoals The Beatles en The Stones?

Gallagher: The Stones hebben hun duivels imago altijd gecultiveerd. Laten wij alles zijn en doen wat The Beatles niet zijn en doen. Ik ben een grote fan van hun muziek, maar ik sta heel cynisch tegenover hen.

Omdat ze nu een karikatuur van zichzelf zijn?

Gallagher: Wat ze nu doen, is volstrekt irrelevant. Geld verdienen, dat is alles. Zo zullen wij nooit eindigen, dat verzeker ik je. Het is niet cool om in een groep te zitten op je 65e. Verschrikkelijk gênant om dan nog op te treden. Wij zullen wel voelen wanneer Oasis moet stoppen, maak je geen zorgen.

Zijn The Beatles op tijd gestopt?

Gallagher: Precies op tijd. Ze begonnen net van die stomme kledij te dragen. Vreselijk.

Lennon zei ooit dat het beste van The Beatles nooit is uitgebracht.

Gallagher: Hij maakte altijd van die onnozele statements. Zo van alle Beatles-stuff is shit, en ik hou niet van I Am The Walrus en Revolution. Het is niet aan hem om dat te zeggen. The Beatles is onze groep, niet de zijne. Oasis is ook niet van mij, Oasis is van de mensen die straks naar het concert komen en onze platen kopen. Dus John Lennon, Paul McCartney en George Harri- son mogen zeggen wat ze willen over hun nalatenschap, die is dus wel van mij.

Het Britse muziekmagazine ‘Q’ peilde in een extra nummer, volledig gewijd aan Oasis, bij zijn lezers naar hun favoriete Oasisnummer. Het is ‘Live Forever’ geworden. Kan je daarmee leven?

Gallagher: Zeker. Dat zal altijd een nationaal volkslied blijven. Het is heel eenvoudig, het gaat over twee mensen, over vriendschap, over jong zijn. Heel universeel.

In de top-30 staan – op twee na – alleen maar nummers van 1993 tot 1995. Moet je je dan geen zorgen maken?

Gallagher: Hoe kan ik het met de fans oneens zijn? Oasis is hun groep. Organiseer eens een poll over het repertoire van The Rolling Stones. Veel van na 1972 zal er niet in staan, denk je niet? Hoe langer je doorgaat, hoe meer het vroegere werk speciaal wordt. Het wordt een bank van herinneringen. Als je ernaar terugluistert, neemt het je mee in die tijd. En daar houden veel mensen van.

Ten tijde van de eerste albums, ‘Definitely Maybe’ en ‘(What’s The Story) Morning Glory?’ werd het geluid van Oasis het geluid van de jaren negentig genoemd. Een trendsettende groep. Dat soort van bewieroking hoor je nu niet meer over jullie.

Gallagher:You can only be of your time when it is your time to shine. Hoe ouder je wordt, hoe minder drive er is. Je gaat op een andere manier schrijven over verschillende onderwerpen. Toen we jong waren, schreven we anthems over hoe het voelt jong te zijn. En zo werden we de fuckin’ biggest band in the world. Dat is nooit iemand overkomen, behalve The Beatles dan. Hoe langer je doorgaat, hoe minder het gaat betekenen. Hadden ze Mick Jagger doodgeschoten in 1980, dan zouden ze nu over The Stones praten zoals ze nu over The Beatles praten. Nu gaan The Stones nog tot hun 85e door, en ze schrijven telkens dezelfde rommel. Daar zullen ze op afgerekend worden. Terwijl wat de Beatles hebben afgeleverd ook hun belangrijkste platen zijn. Zonder bijkomende bullshit. Hetzelfde met de Sex Pistols, die wel een poging hebben gedaan om hun erfgoed te ruïneren toen ze een reünie organiseerden. Maar bij hen gaat het om dat ene, en slechts dat ene album. Zij hebben geen kutplaten gemaakt. The Beatles ook niet. The Stones wel.

De eerste jaren, van niks naar wereldgroep, moeten onwaarschijnlijk opwindend geweest zijn. Geniet je nu op een andere manier van Oasis?

Gallagher: Het is zoals een lucifer aansteken. Het begint met een explosie. Dat is het opwindendste gedeelte. Maar de vlam brandt nog. Hoe langer je doorgaat, hoe fletser de vlam wordt. Ik ben de enige man ter wereld die het allemaal heel goed door heeft, hoor! Ik weet alles van muziek en wat errond hangt en hoe het gaat. Ik heb van mijn 15e tot mijn 24e elk muziektijdschrift van voor naar achter en van achter naar voor gelezen. Muziek is mijn leven. Mij maak je niets wijs. Er zijn geen verrassingen voor me. Ik weet hoe die wereld in elkaar zit. Ik ken de mechanismen.

De invloeden van Oasis zijn duidelijk, maar is er muziek waar je naar luistert die we niet meteen met jou zouden associëren? Jazz, Johnny Cash, Bob Dylan of Beethoven?

Gallagher: Ik hou van Beethoven, van Johnny Cash en van Bob Dylan, maar ik luister er niet naar. Ik hoor niet veel. Kom naar me thuis en je zult geschokt zijn van de kleine platencollectie die ik heb. Ik speel liever dan te luisteren. In plaats van naar een nummer van The Beatles te luisteren, speel ik het liever zelf op mijn gitaar. Dat is gemakkelijker, dat gaat sneller.

Krijg je geen kick meer als je iets nieuws ontdekt?

Gallagher: Soms wel. Het laatste wat mijn aandacht trok, was een Peruviaanse groep uit de sixties die We All Together heet. Pure sixties psychedelica. Maar als ik zoiets ontdek, dan zal ik zo snel mogelijk die nummers instuderen en ze voor mezelf spelen. Ik ben eigenlijk geen grote muziekfan.

Je hebt wel je eigen twee platenlabels. Ik neem aan dat je dan toch luistert naar demo’s en gaat naar concerten van groepen waar niemand ooit van gehoord heeft.

Gallagher: Jazeker. Al zijn er niet al te veel goeie groepen op dit moment, vrees ik. In Liverpool zitten er nu een paar. Daarbuiten is bijna niets. Groepen tekenen is tof, maar de mensen die in die groep zitten, interesseren me niet. Ik neem het eigenlijk niet al te ernstig. Het is vrijetijdsbesteding. Ik beschouw mezelf niet als platenbaas.

Jullie toeren nu tot februari volgend jaar. En daarna?

Gallagher: Weet ik niet. Vakantie zonder twijfel. Naar Indië denk ik. Ik ben er nooit geweest. Ik ga er mij een collectie vreemdsoortige instrumenten aanschaffen.

Hier en daar hoor je iets van een plan over een coveralbum. Met liedjes van Burt Bacharach.

Gallagher: Zou ik geweldig vinden. Het komt er misschien wel van. Maar niet alleen Burt Bacharach. The Smiths ook. Misschien gewoon op akoestische gitaar.

Is het wel verstandig om liedjes te spelen die je zelf geweldig vindt? Ga je ze geen geweld aandoen?

Gallagher: Nee hoor, want ik doe ze gewoon beter.

’s Avonds speelt de groep voor een bijna gevulde Zénith. Een volstrekt routinematig rondje, gemakzuchtig, mak en zonder hoogtepunten. Alleen Don’t Look Back In Anger en de afsluitende cover My Generation van The Who laten de neusvleugels trillen. Noel geraakt bij zijn soloversie van Wonderwall niet verder dan de eerste zin. Hij ergert zich dood aan de uit volle borst meezingende zaal en schakelt meteen over op een ander nummer. Cool.

Door Eddy Hendrix