Het was de voorbije jaren een beetje stil rond neeka, maar de zangeres heeft niet stilgezeten. Eerst maakte ze een zoon en daarna ‘WomEn Wonderland’, een plaat waarop ze haar prille moedergeluk onbeschaamd uitschreeuwt. ‘Als vrouw word je nooit helemaal serieus genomen.’

Neeka (bij de burgerlijke stand bekend als Ilse Goovaerts) kreeg vier jaar geleden een staande ovatie voor Candy Comfort, maar ook van Women Wonderland zijn wij zeer gepakt. De plaat leest als het dagboek van een jonge moeder. Onder My Last Days As A Girl mixte de Joni Mitchell van de Lage Landen zelfs het kloppende hartje van een embryo – bij ons weten deed enkel Max Cavalera van Sepultura het haar voor.

Songs over het prille moedergeluk zijn zeldzaam. Hebben jonge moeders te veel schroom?

neeka: Ik denk het wel. Het lijkt wel of ik een taboe doorbreek. (lacht) Toen ik er begon over te schrijven, voelde ik eerst wel wat gêne. Zouden de mensen het niet te melig vinden? Maar ik wilde mezelf niet censureren uit schrik voor de reacties, dat zou belachelijk geweest zijn. Women Wonderland is trouwens niet alleen doordrongen van moedergeluk. Er zitten ook donkere gedachten in, over de eerste maanden na de zwangerschap, toen ik als een zombie rondliep. Als je een kind krijgt, heb je er plots een enorme verantwoordelijkheid bij, hé. De onbezorgdheid is voorgoed weg. Maar dat vind ik niet erg. Ik was 34 toen ik Simon kreeg. Ik was klaar voor het moederschap, ik had lang genoeg van het leven kunnen genieten.

Bekijk je het leven nu ook anders?

neeka:(Knikt) Iets waar ik het almaar moeilijker mee heb, is de mannenwereld die de muziekindustrie is. Er is een hoog machogehalte, als vrouw word je nooit helemaal serieus genomen. Als prille twintiger merkte ik daar niet veel van, maar nu moet ik toch vaststellen dat we er lang nog niet zijn. En niet alleen in de muziekindustrie. Een vriendin van me runt samen met een man een bedrijf. Wel, als zij op een meeting arriveren, gaat iedereen er altijd van uit dat zij de secretaresse is. Vrouwen missen ook nog altijd promotiekansen door hun faalangst. Ik ben zelf ook heel lang onzeker geweest.

Kwam je daarom pas op je 28e met eigen werk naar buiten? Je speelde al van je achtste verschillende instrumenten.

neeka: Dat had veel met onzekerheid te maken, ja. En wat ook meespeelde: ik ben een braaf meisje. Bij ons thuis was de regel: ‘Doe maar normaal, dat is al zot genoeg’. De typische Vlaamse nuchterheid. Eerst een diploma halen, daarna zie je wel. Eigenlijk ben ik er pas tijdens mijn rechtenstudies achtergekomen dat muziek mijn ding was. Toen ik meedeed aan het Interfacultair Songfestival, wist ik: ‘Dit wil ik doen.’ Daarna heeft het nóg zes jaar geduurd voor het er echt van kwam, want het klimaat was toen niet gunstig voor singer-songwriters. We spreken nu over de tijd dat dEUS opkwam: je had toen alleen Alanis Morissette.

Uit wat voor nest kom je?

neeka: Een heel warm, heel open gezin. Het was de zoete inval bij ons thuis: er mochten altijd kinderen blijven logeren. Ik ben niet grootgebracht met grote principes, maar ik heb wél bepaalde waarden meegekregen. Mijn moeder is bijvoorbeeld een kei in het bewandelen van de gulden middenweg. Toen ik besloot om halftijds te gaan werken, om meer tijd vrij te maken voor mijn muziek, hadden mijn ouders daar eerst hun twijfels bij. Maar toen ze zagen dat ik het meende, gaven ze me wél hun volle steun. Mijn vader is nu mijn grootste fan.

Werk je nog altijd halftijds?

neeka: Momenteel ben ik met ouderschapsverlof. Ik zou graag volledig voor de muziek kunnen gaan, maar financieel is dat niet evident. Ik heb nog een paar maand om een definitieve beslissing te nemen. Tot nog toe vond ik de combinatie job-muzikant perfect. Maar soms wordt het een beetje hectisch: het heen-en-weer gerij, het geregel nu ik ook een kind heb om voor te zorgen… Af en toe slaat mijn hoofd op hol. Als muzikant is het heel moeilijk om je agenda te beheersen, en ik wil vermijden dat ik halfslachtig werk aflever.

Wat houdt je job precies in?

neeka: Ik werk bij de politie van Lier als bemiddelaar in lichte misdrijven. Vandalisme en zo. Zodra de dader gekend is, probeer ik een schadevergoeding te regelen, zodat de zaak niet naar de rechtbank moet. Het slachtoffer wordt dan sneller vergoed en de dader houdt een blanco strafblad. Als bemiddelaar beschouw ik de dader ook niet als dader, maar als mens. Pas als iemand grof tegen me doet, zal ik tegengas geven.

Lijkt me een boeiende job, toch?

neeka: Absoluut. Ik krijg soms ook dossiers van slagen en verwondingen op m’n bureau. Dan is de schade eerder emotioneel, maar zelfs dan is het goed om te bemiddelen. Alleen al door alle partijen een luisterend oor te bieden, kan je hen helpen om de bladzijde sneller om te slaan. Persoonlijk vind ik ons rechtssysteem veel te confronterend. Dat zie je heel goed bij echtscheidingen. Door naar de rechtbank te stappen, zet je de twee ex-partners keihard tegen elkaar op.

Is het je al opgevallen dat al je songs een happy end hebben?

neeka: Ik ben een Weegschaal, hé. (lacht) Ik zoek altijd naar evenwicht, zowel in mijn songs als in mijn leven. Als een liedje alleen maar donker is, klopt het naar mijn gevoel niet. Alle gevoelens moeten aan bod komen, vind ik. Groepen als Coldplay en Muse zijn me veel te depri. Als ik die op de radio hoor, denk ik: het leven is toch méér dan enkel zelfbeklag? Starsailor en Van Morrison maken óók trieste songs, maar bij hen schijnt er altijd wel een straaltje licht door. Daar kan ik dan troost uit putten. Soms wou ik wel dat ik me wat meer kon plooien naar de rock-‘n-rollverwachtingen. Maar ik kan niet faken.

Stef Kamil Carlens zong mee op je debuutplaat, jij was te horen op ‘100’, een nummer op ‘A Song About A Girls’. Is er een band tussen jullie gegroeid?

neeka: Als ik me goed herinner dateert die bijdrage aan 100 al van vóór Don’t Hold Me Back. Maar het klikt wel met Stef Kamil. Een heel lieve, communicatieve mens. Hij heeft totaal geen ego. Toen hij destijds Don’t Hold Me Back kwam inzingen, zei hij: ‘Als je het niet goed vindt, smijt je het maar weg.’ Hij vertelde me dat hij graag samen met mij eens een melig R&B-nummer uit de jaren 80 zou willen coveren. Wie weet, misschien komt het er nog wel eens van.

‘WOMEN WONDERLAND’: UIT BIJ UNIVERSAL

Peter Van Dyck