Zingen, schrijven, fotograferen, producen en de hele band naar huis spelen: PJ Harvey draait er op euh – hoe heet die cd nu ook weer? – ‘Uh Huh Her’ haar hand niet voor om. ‘Ik wilde al heel lang een plaat met alleen maar foto’s van mij! Mij! Mij!’

Al twintig jaar lang gaat ze geregeld voor de spiegel staan om zichzelf te fotograferen, geeft ze toe, kwestie van de fysieke veranderingen vast te leggen. Maar er is wel meer aan de hand: singer-songwriter Polly Jean Harvey speelt graag met zichzelf. ‘Dat is al zo sinds ik destijds een gipsafdruk van mezelf maakte op de academie’, zegt ze. ‘En nu was ik klaar voor een cd die héél dicht bij mijn persoon ligt, met zo min mogelijk bemoeienis van buitenaf.’ Haar zevende album, Uh Huh Her (een verwijzing naar het gestotter van iemand die op de titel ‘Her’ probeert te komen) is eufemistisch uitgedrukt een persoonlijke plaat geworden. Niet het minst door de zelfportretten op de hoes en in het cd-boekje. ‘Ik wou al heel lang een plaat met alleen maar foto’s van mij! Mij! Mij!’

Om er zeker van te zijn dat alleen haar stempel op de plaat te horen zou zijn, hield ze iedereen zoveel mogelijk op een afstand. Weg met bemoeizuchtige producers en eigenzinnige muzikanten! Alleen ik! Ik! Ik! Al sinds haar debuut Dry uit 1992 wou Harvey haar platen zelf producen. Dat het uiteindelijk twaalf jaar heeft geduurd voor het zover was, komt vooral doordat ze zoveel belang hecht aan de rol van een producer. ‘Tegen een producer kun je zeggen: ik ben uitgeput en kan vandaag niet helder denken, neem jij het stuur even over?’ zegt ze. ‘Hij is een klankbord voor je ideeën, maar hij komt ook met voorstellen aanzetten die je zelf nooit zou bedenken.’ En dat was voor Uh Huh Her nu net niet de bedoeling. Alleen ouwe getrouwe Head mocht wat advies geven. Om het helemaal af te maken, speelde ze de hele plaat ook zelf in – tenminste, alles behalve de drumpartijen. Daarvoor huurde ze haar oude kompaan Rob Ellis in nadat ze schoorvoetend had moeten toegeven dat Keith Moon niet in haar verzameling ikken zit.

Zowel qua vorm als qua kaalheid is Uh Huh Her een bluesplaat geworden. Vraag is hoe de Woke up this morning-clichés te rijmen vallen met Harveys donkere, mysterieuze teksten. ‘Ik schrijf veel nummers, en heb dus altijd een hele voorraad’, zegt ze. ‘Als ik een plaat ga opnemen, selecteer ik songs die passen bij mijn gevoel van het moment en bij het soort plaat dat ik wil maken. Sommige liedjes zijn meer dan twee jaar oud, andere heb ik twee maanden voor de opnames geschreven.’ Eén ding hebben alle dertien nummers gemeen: ze zijn als vanouds voer voor nachtelijke discussies tussen filosofiestudenten en assistenten Pol & Soc in muffe bierkelders. Want al sinds haar debuut doen fans en doorgestudeerde critici alsof de steen der wijzen in haar teksten verborgen zit en boren ze naar dubbele bodems, bijbelse verwijzingen, kinky seks en – nu we toch bezig zijn – the meaning of life. Harvey is het behoorlijk zat om zich telkens weer voor haar teksten te moeten verantwoorden, net zoals ze ook beweert zich te ergeren aan het imago van ‘dark queen of rock’ dat haar wordt opgedrongen. ‘Mensen zien me als iemand die melancholisch, depressief, donker, triest en constant ernstig is’, klaagt ze graag in interviews. Laten we wel wezen: stiekem cultiveert ze dat imago, zij het iets minder openlijk dan Nick Cave, de donkere rockkoning met wie ze in de koffer (in hun geval een zwartgelakte lijkkist) zou zijn gedoken.

Als je zelf songwriter, producer, zangeres en alle muzikanten bent, kun je net zo goed ook gastvrouw spelen voor je cd-opnames. Daardoor werden bijna alle songs op Uh Huh Her opgenomen in Harveys huis in het Britse Dorset. En dat is precies waar de zangeres op het einde van de opnames is uitgekomen: thuis bij zichzelf. ‘Door de plaat te maken heb ik veel over mezelf geleerd’, zegt Harvey. ‘Als ik helemaal op mezelf ben aangewezen, kies ik er blijkbaar voor om simpele, lo-fi dingen te maken. Ik had eigenlijk gedacht dat ik mijn nummers bruisend zou maken en zou polijsten. Maar in de praktijk haalde ik al die opsmuk er telkens weer af.’

Op T/W van 1995 gaf Harvey in een strak blauw cat suit een nieuwe betekenis aan het woord ‘liplezen’. Op zondag 4 juli staat ze weer op het grote podium van Werchter voor een uurlang close reading. U vindt haar ongetwijfeld ook achter de mengtafel, aan de centrale toog, en als wc-madam in de backstage.

UH HUH HER: UIT OP 31/5 BIJ UNIVERSAL

Door Bart Cornand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content