Laat je niet misleiden door haar frêle lolitagezichtje: de nog altijd maar zestienjarige Chloë Grace Moretz is beslist niet op haar mondje gevallen. Dat kon u al merken in de superheldensatire Kick-Ass en de sequel daarop, waarin ze de twaalfjarige moordmachine Hit-Girl incarneerde en zich zo een weg in de mainstream ramde. Nu mag ze haar telekinetische kunstjes ontplooien als pubermisfit Carrie, haar eerste – bloeddoorlopen – rol in een blockbuster. En die belooft opnieuw veel ‘moretziaanse’ donkerte, toch?
CHLOË GRACE MORETZ: Zeker weten! Al moet ik wel toegeven dat het de meest kwetsbare rol is die ik in tijden heb gespeeld. Meestal huren ze mij in voor badass-rollen, ontregelde tieners die flink van zich af kunnen bijten. Fun, hoor, daar niet van.
Was het lastig om je in de getroebleerde psyche van Carrie te verplaatsen?
MORETZ:(knikt) Ik moest op zoek naar mijn diepste onzekerheden en angsten, en die vermenigvuldigen met vijftig. Probeer zo maar eens vier maanden te leven, zonder je gezond verstand te verliezen.
Ben je zelf ooit gepest?
MORETZ: Ja. Ik heb al veel moeten incasseren. Dat klinkt misschien vreemd uit de mond van een piepjong Hollywoodveulen, maar mensen die jaloers zijn op je succes, je films afkraken, of verwachten dat je in rehab moet vanwege een alcohol- of cokeverslaving op je twaalfde, dat vind ik evenzeer een vorm van pesten.
Krijg je vaak kritiek te slikken op je acteerprestaties?
MORETZ: Onlangs nog, van vileine criticasters die al op voorhand klaagden dat ik te mooi ben om Carrie te spelen. Dan denk ik: man, je hebt de film nog niet eens gezien, je weet niet hoe de make-upafdeling mij er heeft doen uitzien. Wacht af, en vel dan pas je oordeel.
Is het voor jou niet makkelijker om knappe jongens te ontmoeten dan voor de meesten van je leeftijdsgenoten?
MORETZ: Ach, ik heb een hekel aan mannelijke acteurs. Vaak hebben die een knoert van een ego, of verschuilen ze zich achter tonnen make-up en hebben ze enkel aandacht voor de vorm van hun baard. Ik zou nooit een relatie kunnen beginnen met een acteur. Ik heb gezien hoe affaires tussen costerren een film compleet kunnen ruïneren. Geef mij maar normale jongens.
Kies je bewust altijd voor donkere, psychotische rollen?
MORETZ: Ik lees eerst het script, en pas als ik het verhaal opwindend vind en ik het niet uit mijn gedachten kan zetten, hap ik toe. Vaak zijn het donkere rollen, omdat ik in het echte leven nu eenmaal een doodnormaal meisje ben, dat klaagt over pietluttige dingen. Ik vind het dus interessant om net het tegenovergestelde te spelen van wie ik ben, om diverse kanten van mezelf te laten zien waarvan ik niet eens wist dat ik ze in mij had. Zo kun je me straks naast Denzel Washington een misbruikte prostituee zien spelen, en daarna een satanische zwangere vrouw uit 1982. It’s fun. Ik zoek uitdagende rollen waarvan ik kan bijleren.
Veel leeftijdsgenoten zouden jaloers zijn op het kransje regisseurs met wie je al op de set hebt mogen gestaan.
MORETZ: Ja, van Martin Scorsese, over Antoine Fuqua en Olivier Assayas, tot Tim Burton. Ik voel me echt vereerd. Elk van die regisseurs heeft zijn eigen manier van werken. Assayas is bijvoorbeeld geneigd om enkel scènes op te nemen met de montage in gedachten, iemand als Marty staat heel erg open voor de inbreng van acteurs, en Burton laat iedereen zijn dolle gangetje gaan. Het is best interessant om op jonge leeftijd al die verschillende regiestijlen te zien. En leerrijk ook.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
