Gaëtan Vandewoude, bezieler van Isbells, schuifelde de voorbije twee jaar door een diep dal. Maar de Leuvenaar heeft daar wel een mooie trofee uit gesleept: Billy, een even breekbare als moedige plaat. ‘Alles is een nieuw begin.’
De hoes: een stralend kind dat misschien wel de mooiste overwinning viert, die om niets in het bijzonders. Binnenin: liedjes van dat – ondertussen dertig jaar oudere – kind, tastend naar die lang geleden weggestorven lach. Gaëtan Vandewoude wist al langer dat hij ooit de droefheid zou moeten benoemen waarmee het bestaan hem ergens onderweg heeft opgezadeld. Op de derde plaat van Isbells is dat gebeurd. Billy is Gaëtan, is de nieuwe man die voor me zit.
GAËTAN VANDEWOUDE: Als ik zie hoe ik vroeger in het leven stond, dan zie ik een heel groot verschil: dat ik heel gesloten was, mensen niet toeliet, om me heen dikke muren optrok om me een vals gevoel van veiligheid en sterkte te geven. De oorzaken daarvan heb ik nu in kaart proberen te brengen. Dat is een lange zoektocht geweest, eentje van twee jaar.
Wat is er gebeurd?
VANDEWOUDE: Op een gegeven moment zit je zo diep dat je voelt dat je eruit moet. Het nummer The Sound of a Broken Man gaat over de periode nadat ik aan mijn vrouw had aangegeven dat het niet meer ging. Me alleen voelen in huis, amper slapen, met niets anders meer bezig kunnen zijn dan met de vraag waar het is misgelopen. Ik had het gevoel in duizend stukken op de grond te liggen. Maar om mezelf weer op te bouwen moest ik eerst weten wat mijn funderingen waren. Daarom ben ik teruggegaan naar mijn kindertijd. Want van vóór mijn twaalfde had ik bijna geen herinneringen. Dus heb ik vaak en lang gepraat met mijn ouders en mijn broer.
Je ouders zijn gescheiden toen je nog klein was.
VANDEWOUDE: In feite heb ik dáár geen problemen mee gehad – ik was nog maar vier – maar de gevolgen waren wel dat we veel verhuisd zijn, veel van school veranderd zijn en andere partners hebben meegemaakt. Met een alleenstaande moeder die uit werken gaat, was er thuis weinig tijd. Na school was het: huiswerk maken, eten, wassen en slapen. De onveiligheid die ik buitenshuis ervoer, door steeds maar weer op nieuwe plaatsen te komen, daar vond ik thuis geen kader voor. Daaruit heb ik veel geleerd over wie ik nu ben. Verbintenissen aangaan met mensen heb ik altijd moeilijk gevonden. Ik sloot liever mijn deuren. Dat doe ik nu een stuk minder.
Van bij het eerste liedje, Billy zelf, voel je als luisteraar dat er veel treurnis zal volgen. Maar die kokette trompet laat inderdaad een essentiële tegenstem horen: uiteindelijk komt alles goed.
VANDEWOUDE: Daarom staat dat nummer ook vooraan: het is een intentieverklaring. Eigenlijk heb ik altijd wel die zin tot relativeren meegedragen. Ik probeer in het slechte ook het goede te zien. In die twee laatste jaren heb ik een boek gelezen waarin stond: alles is een nieuw begin. Daar kan ik me heel hard in vinden.
Weet je wat de moeilijkste dagen waren? Ik heb acht maanden alleen gewoond. Ik had vaak de kinderen, maar vaak ook niet. De dagen dat ik ze niet had, waren donker van begin tot eind. Maar: zo kreeg ik de tijd om in dat zwart te duiken, niet los te laten. Om op te staan en te denken, denken, denken, lezen, denken en schrijven. Om nachtenlang alleen maar daarmee bezig te zijn. Als je die tijd niet krijgt, kun je misschien hoogstens een uur per dag stilstaan bij wat je dwarszit. Dat maakt dat proces veel trager.
In de perstekst zeg je dat je vroeger niet eerlijk was tegenover jezelf maar nu wel. Wat zegt dat over de eerste twee platen van Isbells?
VANDEWOUDE:(denkt na) Ik ben nooit een man van teksten geweest. Ik hoorde in muziek melodie en harmonie, en hoogstens eens een leuke zin. Tekst kwam altijd op de tweede plaats. Maar als je zelf liedjes gaat maken, moet je er ook tekst bij schrijven. De enige mogelijkheid om dat te kunnen, was door in mezelf te kijken. Het verschil is dat ik op die eerste twee platen de spiegel wegdraaide op het moment dat ik voelde: wow, hier moet ik iets mee doen. Ik wilde het leefbaar houden, niet te diep ingaan op wat ik zag. Vijf jaar geleden was ik er niet klaar voor om meer over mezelf te weten te komen. Ik geloof er wel in dat dat moment voor iedereen vroeg of laat komt.
En toch kon je in die twee jaar ook functioneren. Als producer van The Me in You, als gast bij Isbells-lid Chantal Acda en haar All Star Big Band.
VANDEWOUDE: Ja. Maar als je dat zo zegt, denk ik onmiddellijk aan de momenten waarop het niét ging. Dat ik bij The Me in You soms binnenkwam en diep moest ademhalen om maar de kracht en de focus te vinden. Dat ik met Chantal een concert moest spelen maar de dag ervoor angstaanvallen kreeg. Dat ik dacht: ik ga breken. Ik heb dan naar mijn vrouw gebeld – ook al zat het op dat moment niet goed tussen ons – omdat ik haar nodig had. Zij is degene bij wie ik ben thuisgekomen. Vandaar misschien die angst: die enige veilige haven was ik kwijt.
Billy is de weerslag van een catharsis. Ben je klaar om de lange aanloop ernaar opnieuw te beleven, door met deze songs de hort op te gaan?
VANDEWOUDE: Die plaat maken heeft me in staat gesteld de juiste woorden over bepaalde emoties of gedachten te vinden. Als ik die nummers nu zing, weet ik heel goed waar ze voor staan. Omdat ik zo veel een plaats heb kunnen geven, kan ik ze dus spelen met een goed gevoel.
Isbells kan zeggen dat het twaalf dagen doorheen China heeft getoerd. Zijn ze daar klaar voor Billy?
VANDEWOUDE: Daar kan ik niets zinnigs over zeggen. We zijn er in 2012 geweest en het was een mooie ervaring, het publiek vond het mooi. Nu, toen was je daar als westerse groep nog tamelijk speciaal. Na het optreden wilde iedereen met ons op de foto. Wat zeg ik, zelfs in het station. (glimlacht)
BILLY
Uit bij Zeal Records. Isbells speelt onder meer op Leffingeleuren (19/9) en in de Botanique in Brussel (20/9). Alle concertdata: isbells.be.
DOOR KURT BLONDEEL
Gaëtan Vandewoude: ‘VIJF JAAR GELEDEN WAS IK ER NIET KLAAR VOOR OM MEER OVER MEZELF TE WETEN TE KOMEN. NU WEL. DAT MOMENT KOMT VOOR IEDEREEN, VROEG OF LAAT.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
