Dvd-junkies. Wie zijn ze? Wat drijft hen? Hoe functioneren ze in de maatschappij? Wij vroegen het aan Axl P., muzikant en tv-figuur.

Op de website van Axl Peleman, Vlaanderens sympathiekste basspeler en tv-figuur, vonden we een onbeschroomd revelerende biografie, die eindigt met de volgende opsomming: ‘Karaktertrekken: egoïstisch, moeilijk om mee te werken, (veel te) eerlijk, vegetariër. Is verzot op: Coca-Cola, Belga Lights, oosterse keuken, basgitaren, z’n vrouw en zoon. Haat: racisme, antivegetariërs, het Belgische koningshuis, alcohol, Duitse liederen, uniformen, het Belgische politiewezen.’ Hoewel onze waardering hierdoor enorm groeide, waren wij – gemenerds – toch op zoek naar die ene geheime zwakheid die de echte Peleman zou tonen. En heus, wij vonden er een. Vroeger was het nog seks, drugs en rock-‘n-roll. Vandaag, lezer, is Axl Peleman verslaafd aan dvd’s.

Vertel eens, hoe is het allemaal begonnen?

Axl Peleman: De eerste dvd die ik kocht, was Ricochet van Tony Scott, met Denzel Washington. Het was eigenlijk heel toevallig. Ik kocht een of ander tijdschrift, en daar stak een dvd bij. Ik vroeg me af waar iedereen zich zo druk over maakte. Oké, ik had thuis wel een dvd-speler in mijn computer, maar ik had die nog nooit gebruikt. Hoe het verder afliep, is een samenloop van omstandigheden. Bij me thuis heb ik de zolder zo’n beetje als mijn studio ingericht. Mijn perfect legale cd’s staan er, mijn gitaren, een computer, en ook een zetel. Het is de enige plaats waar er wordt gerookt, dat hebben mijn vrouw en ik zo afgesproken toen onze kleine werd geboren. Daar heb ik dan ook mijn eerste dvd op mijn computer bekeken. En zoals bij elke junkie viel die eerste ervaring fantastisch mee.

Je was verslaafd.

Peleman: Wel, dat ging geleidelijk, denk ik. Na die eerste dvd experimenteerde ik wat verder. Ik dacht dat het allemaal veel te duur zou zijn, maar ontdekte in een winkel dat er een heel pak dvd’s bestonden die onder 10 euro waren geprijsd. Wel, dacht ik dus, laat ik veilig spelen en die promoties eens bekijken. En zo begon het. Om de paar dagen kocht ik zo’n goedkope titel, zonder veel onderscheid te maken. En daar zat heel goed spul bij, geloof me. Minority Report, Amélie, Signs… ook oudere zaken zoals Citizen X, Dune, The Thing, The Fourth Protocol, Zulu, Earthquake… Omdat ik eigenlijk al kopend leerde, had ik soms wel eens een bad trip. The Visitor, met William Shatner, was er zo eentje.

Je verslaving nam ook een erg persoonlijke wending. Vertel daar eens iets over.

Peleman: ( stilte) Ja, ik geraakte compleet geobsedeerd door documentaires. Het begon opnieuw met dvd’s die zo goedkoop waren dat ik ze niet kon laten liggen. Iets in mij hunkert naar kennis. Alles wat ik niet ken of weet, fascineert me, wil ik ontdekken. En zo groeide mijn verzameling docu’s, wellicht de grootste subcollectie uit mijn hele collectie.

Uit hoeveel titels bestaat die collectie dan wel?

Peleman: ( ontwijkend) Ik hou het op enkele honderden. Maar wat die docu’s betreft, vooral docu’s over de Tweede Wereldoorlog, houden me aan de gang. Ga nu niet insinueren dat ik een fascist ben, oké? WO2 houdt me gewoon bezig. Op die vier jaar – let op, amper vier jaar – gebeurde zowat het verschrikkelijkste waartoe de mens in staat is gebleken, maar eigenlijk ook het beste. Dat een Texaanse boerenpummel hier komt vechten voor een goed doel en er het leven bij inschiet, is toch ongelooflijk. Documentaires, dus. Je moet ook weten dat mijn vader beroepsmilitair was, piloot. Vliegtuigen blijven me dan ook boeien. The Story of the Spitfire, en ga zo maar door. Maar het blijft niet bij WO2. De Boerenoorlog in Zuid-Afrika, WO1, zelfs over Irak heb ik er. Af en toe zit er ook een bij die om te gieren is: Uncle Saddam bijvoorbeeld, met privé-beelden van Hoessein. Tijdens de Irak-oorlog stonden trouwens alle dvd’s over oorlog in promotie.

Je hebt dus allicht ook oorlogsfilms.

Peleman: Alle soorten. All Quiet On The Western Front, Tora! Tora! Tora!, Catch 22, The Boys From Brazil, Das Boot, Enemy at the Gates. Trouwens allemaal spotgoedkoop te verkrijgen. Hamburger Hill kostte geloof ik 4 euro! De metalen box van Band of Brothers heb ik gekregen met nieuwjaar. Maar laat ik duidelijk zijn: dat stuk van mijn verslaving gaat niet om de oorlogsactie, wel om de gebeurtenis. De beste high vond ik in Nuremberg, de miniserie uit 2000 met Alec Baldwin over het oorlogsproces. Of in Taking Sides van Isztván Szabó, met Harvey Keitel als een majoor die de collaborerende dirigent Wilhelm Furtwangler moet vervolgen. Als gebruiker maak je echter geen onderscheid tussen genres. Ik heb dan ook een beetje van alles tot mij genomen: cultpulp als The Giant Spider Invasion, muziek-dvd’s, historische films als Cleopatra of Spartacus, sciencefiction zoals Invasion of the Body Snatchers of Fantastic Voyage, enzovoort.

Kun je als dvd-verslaafde nog functioneren in de samenleving?

Peleman: ( nadrukkelijk) Ja, door niet met je verslaving te koop te lopen. Ik ken trouwens geen zak van film. Ik ga niet doen alsof ik een kenner ben omdat ik een grote collectie dvd’s heb. Kill Bill vond ik bijvoorbeeld verschrikkelijk, te slecht om er zelfs één euro aan te geven. Mijn vrouw daarentegen vond hem heel goed. Veel van film zal ik dus wel niet kennen. Aan de andere kant is mijn principe van gebruiken – goedkope dvd’s, zonder onderscheid, onder de 20 euro – ook eerlijk. Arty farty oosterse cultfilms zijn niet aan mij besteed, einde discussie. Iedereen roept: ‘O, een Chinese cultfilm, dat moet goed zijn!’ Niet voor mij. Neem nu de Japanse Ring. Ik heb er geen moeite mee om de Hollywoodremake beter te vinden dan het origineel. Bovendien zijn dvd’s ontzettend duur. Wie kan al dat dure exclusieve spul betalen behalve rijken of mensen die het voor niks krijgen? Daarnaast krijg ik wel een kick van mijn collectie, precies omdat ze weinig onderscheid maakt tussen ‘goed’ en ‘slecht,’ volgens de criteria van kenners dan. Mimic staat er naast The Ten Commandments. Mijn vrouw vindt dat blasfemie, maar een eerlijke junkie gebruikt zonder onderscheid. De rest kan hem geen bal schelen.

Door Jo Smets Foto Charlie De Keersmaecker