‘Ik ben ouder, maar ook zelfbewuster’

'Fair Game'. Een op ware feiten gebaseerde dossierthriller.

De voorbije twee jaar concentreerde Naomi Watts zich vooral op haar rol als moeder, al is de Australische actrice met drie nieuwe films nu helemaal back in business. La Watts over You Will Meet a Tall Dark Stranger, Fair Game, Mother and Child én andere topics. ‘Ouder worden is gewoon klote.’

Twee zoontjes hebben Naomi Watts (42) en haar halve trouwboek Liev Schreiber intussen. Geen wonder dus dat Watts de jongste jaren niet veel tijd, en wellicht nog minder zin had om dagelijks op filmsets rond te struinen. Dit najaar lijkt ze echter vast van plan om haar carrière een turboboost te geven. Op het Filmfestival van Gent gaan er maar liefst drie nieuwe films met de Australische topactrice in première.

Met You Will Meet a Tall Dark Stranger, de nieuwe romcom van Woody Allen, houdt Watts het nog luchtig. Als galerijhoudster begint ze een overspelige relatie met haar baas Antonio Banderas, terwijl haar vader (Anthony Hopkins) een laattijdige midlifecrisis doorspartelt.

In Fair Game van The Bourne Identity-regisseur Doug Liman gaat het er een stuk gewichtiger toe. Die op ware feiten gebaseerde politieke dossier- thriller duwt Watts in de rol van Valerie Plame, een CIA-agente die in 2004 door de regering-Bush werd ontmaskerd nadat haar echtgenoot en ex-ambassadeur Joe Wilson (Sean Penn) kritiek had geleverd op de Irakoorlog.

De derde en laatste titel is het in Deauville bekroonde melodrama Mother and Child van Rodrigo Garcia, zoon van literatuurgigant Gabriel Garcia Márquez. Watts hijst zich in het mantelpakje van een vrijgevochten advocate die alsnog besluit om moeder te worden, ook al heeft ze geen vaste partner en heeft ze als adoptiekind zelf weinig nestwarmte gekend.

U merkt het: diversiteit is een van Watts’ grootste troeven. Of kent u misschien nog actrices die occasionele blockbusters als The Ring (2002) en King Kong (2005) probleemloos afwisselen met duistere arthousetrips als Mulholland Drive (2001), 21 grams (2003) en Eastern Promises (2007)?

Volgens Woody Allen schuilt het geheim van een goed huwelijk in het accepteren van elkaars neuroses. Mee eens?

Watts: Hoe romantisch. (Lacht) Maar hij heeft gelijk. Geen enkele relatie is makkelijk, maar toch kiezen mensen meestal een partner die niet volledig compatibel is en van wie je dus ook dingen kunt leren. Als je te veel op elkaar lijkt, is het alsof je voortdurend in de spiegel kijkt. En niets is zo confronterend als je eigen kleine kantjes weerspiegeld zien.

Hij zei ook: werken aan een relatie heeft geen enkele zin. Het is puur een kwestie van geluk.

Watts: Je moet Woody’s pessimisme met een korrel zout nemen. Dat misantropische imago waar hij al zo lang aan vasthoudt, is een van zijn running gags. Aan een relatie is er trouwens altijd werk, zeker als je kinderen krijgt. Je moet meer en betere afspraken maken omdat kinderen nu eenmaal de gave hebben om al je plannen in de war te sturen. Alleen neem je dat er graag bij. Kinderen maken je alerter, bewuster én eerlijker. Moeder worden was alvast een van de beste beslissingen in mijn leven. Je plaatst dingen meer in perspectief en je bent minder met jezelf bezig. Ik kan het heel wat mensen in de filmbranche aanbevelen. (Lacht)

Heb jij evenveel problemen met ouder worden als Woody?

Watts: Wellicht niet. Ik was een jaar of 28 toen ik besefte: ‘Hé, ik krijg rimpels. Mijn jeugd is voorbij.’ Toch kijk ik nog steeds op dezelfde manier naar mezelf. Ik ben ouder, maar ook zelfbewuster. Ook wat mijn carrière betreft. Ik was al dertig toen ik doorbrak met Mulholland Drive en achteraf gezien ben ik blij dat ik niet eerder in de spotlights stond. Ik was oud genoeg om mijn stijl en smaak te kennen, en vooral: om me niet door managers onder druk te laten zetten.

‘You will meet a tall dark stranger’ gaat ook over de onzin van toekomstvoorspellingen. Geloof jij daarin?

Watts: Neen. Daar ben ik veel te pragmatisch voor. Ouder worden ís klote en net als Woody ben ik formeel tegen de dood. (Lacht) Daarom zoek ik mijn heil echter nog niet in hogere sferen. Ik heb niets tegen geloof en ik vind het mooi dat je er kracht kunt uit putten. Het is echter niets voor mij.

Was het moeilijk om na je moederschapsverlof de draad weer op te pikken?

Watts: (Knikt) Ik was bloednerveus. Tijdens Fair Game zat ik mijn baby nog om het uur te verschonen. Dan meteen de set opstappen en een serieuze, zelfverzekerde spionne spelen, was niet evident. Bij Woody was het ook stressen, al was het maar omdat je een regisseur van zijn kaliber niet wil ontgoochelen. Je vraagt jezelf voortdurend af of je wel kunt tippen aan Diane Keaton, Mia Farrow en al die andere geweldige actrices die zijn universum bevolken.

Vond je Woody’s scenario eigenlijk grappig?

Watts: Toch wel. In tegenstelling tot jij blijkbaar. (Lacht) Woody had me al een keer gevraagd, maar toen kon ik niet. Deze keer kreeg ik een getikte brief van hem die zo mooi was dat ik hem geen tweede keer kon of wilde afschepen. Het probleem bij Woody is wel dat hij je geen script opstuurt en je de scènes pas twee uur voor de opnames doorgeeft. Ik smeekte hem: ‘Doe me dit niet aan. Ik ben een jonge moeder. Mijn rug doet zeer. En ik heb hoofdpijn.’ Gelukkig bleek hij een gentleman en kreeg ik als enige de scriptpagina’s al de dag tevoren doorgespeeld, op voorwaarde dat ik niets aan mijn collega’s zou verklappen.

Iets over ‘Fair Game’ dan, waarin je CIA-agente Valerie Plame speelt: had je veel contact met haar?

Watts: Valerie was regelmatig op de set, maar de gevoelige politieke informatie hield ze voor zichzelf. Ze hielp me wel om haar als privépersoon te doorgronden: hoe ze in het leven staat als vrouw, echtgenote en moeder. Van de ene dag op de andere in de publieke arena gegooid worden, moet een hel zijn geweest. Vandaar dat ik een grote verplichting voelde tegenover haar. Het was de eerste keer dat ik een bestaand persoon speelde, en dan nog één die over mijn schouders meekeek. (Lacht)

Hoe ging je met die druk om?

Watts: Als ik slecht acteer, krijg ik negatieve recensies. Als Valerie undercover slecht acteerde, riskeerde ze een kogel. Dan leer je die druk wel te relativeren.

Ook wanneer je héél negatieve recensies krijgt?

Watts: Die lees ik niet. Dat helpt. (Lacht)

Toch moet Valerie Plame incarneren een lastiger klus zijn geweest dan een Woody Allenpersonage spelen.

Watts: Klopt. Maar er zijn ook gelijke- nissen. Beide personages hebben zware echtelijke problemen, maar die van Valerie vloeien voort uit een politiek probleem van wereldschaal.

Heeft Valerie het haar echtgenoot Joe Wilson ooit kwalijk genomen dat hij haar in een lastig parket bracht door in ‘The New York Times’ de Irakoorlog te bekritiseren?

Watts: Neen. Ze wist met wie ze getrouwd was én dat hij in de grond gelijk had. Toen ik hen ontmoette, merkte ik wel dat het tussen die twee nog steeds een teer punt is. Valerie wist namelijk niet dat Joe dat artikel had geschreven. Vooral dat heeft voor de nodige discussies gezorgd, meer dan de inhoud ervan.

Na ’21 Grams’ en ‘The Assassination of Rixard Nixon’ is ‘Fair Game’ al je derde film met Sean Penn. Hebben jullie een speciale band?

Watts: We zijn goede vrienden, ja. Je weet dat Sean het beste in jezelf naar boven zal halen. Hij wordt alsmaar beter en beter. Hij was al een flinke knaap toen ik hem leerde kennen, maar intussen is hij een ware gigant.

Toch laat Sean Penn zich in ‘Fair Game’ weer eens gewillig opvoeren als Amerika’s linkse geweten. Was de boodschap niet krachtiger geweest met een acteur met een minder gekleurd profiel?

Watts: Politiek kun je niet acteren. De film is politiek. Punt. Als je kunt werken met iemand van zijn kaliber, is het laatste waaraan je denkt of zijn persona wel past. Fair Game gaat over universele en tijdloze politieke en morele vraagstukken. De thema’s zullen over twintig jaar nog altijd relevant zijn, terwijl niemand dan nog zal weten dat Sean vorige maand in Irak is geweest.

Klopt het dat je Marilyn Monroe gaat spelen in de nieuwe film van ‘The As- sassination of Jesse James’-regisseur Andrew Dominik?

Watts: Inderdaad. Nog zo’n rol waarvoor ik als de dood ben. Het is sowieso al lastig om een bestaand iemand te spelen als Valerie, maar een cultureel icoon als Marilyn Monroe is nog zwaarder. Iedereen kent haar, of heeft het gevoel haar te kennen. Ik weet dus nu al dat iedereen me met haar zal vergelijken.

Marilyn was wel molliger dan jij.

Watts: Weet ik. Mijn menu voor volgend jaar bestaat uitsluitend uit pizza en ijscrème. (Lacht)

Filmfestival Gent

www.filmfestival.be

Door Dave Mestdach

‘Niets is zo confronterend als je eigen kleine kantjes weerspiegeld zien.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content